Όταν ανέλαβα να κάνω την κριτική στο καινούριο album της μπάντας του Geoff Tate και των δυο συνοδοιπόρων του από τους Myth (o ένας τρομάρα του είχε αντικαταστήσει και τον Chris DeGarmo στους κάποτε θεούς Queensryche) προσπάθησα να αποβάλω από μέσα μου κάθε αρνητική σκέψη και να εστιάσω στη μουσική.
To ξεκατίνιασμα βέβαια των Queensryche και του Tate τα προηγούμενα χρόνια είναι από αυτά που δεν ξεχνιούνται, με αποκορύφωμα τη δικαστική διαμάχη των δυο πλευρών για την χρήση του ονόματος που είχε ως αποτέλεσμα μέχρι να τελεσιδικίσει η απόφαση την ύπαρξη δυο Queensryche, με εχθρούς του σχήματος να τρίβουν τα χέρια τους και τους φίλους του συγκροτήματος να μην μπορούν να πιστέψουν αυτά που συνέβαιναν στα εσωτερικά μιας μεγάλης (κάποτε) μπάντας.
Λοιπόν όσο θετικά και να ήθελα να το προσεγγίσω, η δουλειά που έγινε στο συγκεκριμένο album δε με αφήνει. Η παραγωγή είναι πολύ μέτρια, δεν ισορροπεί μεταξύ τους τα όργανα, με αποκορύφωμα τον εκνευριστικό ήχο του ταμπούρου και γενικά των τυμπάνων καθ’ όλη τη διάρκεια της κυκλοφορίας.
Ο δε Tate θυμίζει συνταξιούχο τραγουδιστή αδυνατώντας να εστιάσει στα δυνατά σημεία της φωνής του σήμερα. Δεν πιστεύω ότι έχει ξεφτίσει τόσο πολύ ως φωνητική οντότητα. Αυτό που διακρίνω είναι ότι δεν υπάρχει πάθος, είναι σαν να βαριέται να ερμηνεύσει (μπορεί και να μην μπορεί το παλικάρι, τι να πω), σαν να μη νιώθει αυτά που τραγουδάει. Αυτό για έναν καλλιτέχνη που έχει καταθέσει ερμηνείες ορόσημο στην ιστορία της μουσικής (από που να αρχίσω και που να τελειώσω), γεμάτες συναίσθημα, είναι το πιο ανεπίτρεπτο από όλα. Το κερασάκι στην τούρτα είναι τα διάφορα effects στη φωνή που κάνουν το τελικό αποτέλεσμα ακόμη χειρότερο.
Όσο για τις συνθέσεις; Δεύτερης και τρίτης διαλογής alternative rock/metal με λίγες prog πινελιές. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι μετά από 3-4 ολοκληρωμένες ακροάσεις ενός album που τραγουδάει ο Tate δεν μου έχει μείνει έστω για δείγμα μια δυνατή συνθετική στιγμή. Προσπάθησα πολύ αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Ο δίσκος μάλλον βγήκε για να μείνει το όνομά του στην επικαιρότητα και να δικαιολογήσει επερχόμενες περιοδείες.
Αν ήθελε πάντως ο κύριος Tate να βγάλει λεφτά έπρεπε να είχε κάνει reality show τη διαμάχη του με τους πρώην συνοδοιπόρους του. Δεν το σκέφτηκε καλά ούτε αυτός ούτε οι managers του. Μάγκας ο DeGarmo που το είδε το καράβι να βουλιάζει από νωρίς, την έκανε με ελαφρά και σήμερα είναι θρύλος.
485 
