Μια από τις ποιοτικότερες μπάντες που ανέδειξε ποτέ η Γηραιά Αλβιώνα είναι και οι Magnum των μεγάλων Tony Clarkin (κιθάρες) και Bob Catley (φωνητικά), οι οποίοι έχουν πίσω τους μια περίλαμπρη καριέρα περίπου 40 ετών ποιοτικότατου, εκλεπτυσμένου hard rock, χωρίς πολλά σκαμπανεβάσματα, μιας και η δημοτικότητά τους αφορούσε πάντα (κατά την προσωπική αντίληψη του γράφοντος) τους “λίγους και καλούς” που αφιέρωσαν πολλές ανθρωποώρες πάνω στην τέχνη του hard rock.
Οι Magnum, σταθερά δημιουργικότατοι, επανέρχονται μετά από μια διετία και κατόπιν ενός πάρα πολύ καλού “Escape from the Shadow Garden“ που προηγήθηκε, με το “Sacred Blood “Divine” Lies”, το 19ο studio album, με την ίδια σύνθεση, παραδίδοντας για άλλη μια φορά σεμιναριακής υφής, αριστουργηματικό hard / progressive rock.
Καταπληκτικές μελωδίες και solos από τον Clarkin και τον Mark Stanway, ο οποίος αριστεύει στα keyboards, ένας απολαυστικός οργανίστας που στιγματίζει σε πολλά σημεία τις συνθέσεις με την prog εκτελεστική του αντίληψη και αριστοτεχνική εκτέλεση από τους Al Barrow (μπάσο) και Harry James (drums). Ο δε Catley ακούγεται αγέραστος, με την καθάρια, κρυστάλλινη φωνή του να ερμηνεύει τις αλληγορικές / ρομαντικές ιστορίες του, ηχητικά ποιητικά περεπόμενα της καλλιτεχνικής οντότητας που ενσαρκώνει ο ίδιος και οι συνεργάτες του.
Εξαιρετικό pure ’80s βρετανικό hard rock στο ομώνυμο και στα “Princess in Rags (The Cult)” και “Don’t Cry Baby” όπως το όρισαν οι ίδιοι στα early ’80s, συγκινητικό, πολυφωνικό progressive στα “Crazy Old Mothers”, “Your Dreams Won’t Die” (πανέμορφη μπαλάντα, κατ’ ευθείαν από τα late ’60s), “Afraid of the Night”, “A Forgotten Conversation” και “Twelve Men Wise and Just”, έντεχνες “αμερικανιές” στα “Gypsy Queen” και “ Quiet Rhapsody”, το υλικό του νέου album των Magnum εμπεριέχει τραγούδια υψηλής συνθετικής στόφας, συναρπαστικές στιγμές intellectual rock.
Τίποτα παραπάνω, οι Magnum με το “Sacred Blood “Divine” Lies” εξακολουθούν να τιμούν με σεβασμό την πολυαγαπημένη αυτή πτυχή της ηχητικής Τέχνης. Σπουδαίες συνθέσεις, άριστο, ενδεικτικό της εμπειρίας των ολοκληρωμένων αυτών μουσικών, παίξιμο, λυρικότητα, αμεσότητα και το σπουδαιότερο. Ψυχή. Ακέραια hard rock ψυχή. Καταγοητευμένος, υπερήφανος και πολύ συγκινημένος που κάτι παππούδια σαν αυτούς συνεχίζουν να γαμούν καλλιτεχνικώς σαν 18άρηδες.
Απολύτως προτεινόμενο σε όλα τα αποκερωμένα ώτα. Και μάτια, γιατί όχι (το artwork, εκπληκτικό);
508 
