Πέρασε ένας μόλις χρόνος από το “Goin’ Under” που κυκλοφόρησε πέρυσι τέτοιο καιρό και έκανε κόσμο και κοσμάκη να ψάχνει τη σαλιάρα του ακούγοντας το καταπληκτικό NWOBHM υλικό που περιείχε.
Και αφού δικαίως εισέπραξαν την αποθέωση από το σύνολο του μουσικού Τύπου, ηλεκτρονικού ή μη, αυτή η σύμπραξη πρώην μελών των Nifelheim και νυν μελών των Enforcer μας πετάει στα μούτρα τη δεύτερη full length δουλειά της. Το between gamiseta and afiseta, φοβερό “Shadowline”.
Η εθιστική τέχνη των Black Trip συνεχίζεται και στο νεο album από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του. Εξαιρετικό παλιακό late 70’s – early 80’s heavy metal, υπό την εποπτεία του Μεγάλου Nicke Andersson (Entombed, Hellacopters, Imperial State Electric) ο οποίος ανέλαβε αυτήν τη φορά την παραγωγή, προσδίδοντας έναν γλυκά νοσταλγικό, λαμπάτο ήχο που σου σηκώνει το πετσί (το κάτω κυρίως, πονηρούλα).
Το κεντρικό σημείο του “Shadowline” είναι και πάλι το ίδιο. Και θα το γράψω πάλι με caps. Είναι η ΓΚΑΥΛΑ. Παντού. Σε κάθε δευτερόλεπτο. Και είναι προφανής παντού. Στη φωνητική ερμηνεία του Joesph Tholl (φωνητικά – Enforcer) ο οποίος εκφράζει με το λαρρύγι του όλη την αλητεία που γιγάντωσε το metal κίνημα στις απαρχές του, βρωμιάρης, δυναμικός και παθιασμένος. Στις κιθάρες των πρώην Nifelheim (και μην ακούσω συνειρμικές κακιούλες σε σχέση με την “κωλοτούμπα” των Hammerfall) Peter Stjanvind και Sebastian Ramstedt, που ριφάρουν σαν να μην υπάρχει αύριο και σολάρουν σαν γνήσιοι απόγονοι του Tatler και των Gorham / Robinson. Στο rhythm section των Jonas Wikstrand (drums – Enforcer) και Johan Bergeback (μπάσο, πρώην Necrophobic και Nifelheim) που είναι στιβαροί, μελετημένοι, αφλύαροι, κρατώντας στην πλάτη τους το ηχητικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο κεντούν οι εκρηκτικοί έγχορδοι.
Το “Shadowline” πατά γερά με το ένα πόδι στους πρώιμους Iron Maiden (“Berlin Model 32”, “Clockworks”, “Sceneries”, “The Storm”) και με το άλλο στους Blue Οyster Cult (“Shadowline”, “Over The Worldly Walls”, “Subvisual Sleep”, “Coming Home”), με το εικαστικό πνεύμα των Thin Lizzy να διαπνέει τα πάντα. Άριστο υλικό, αέρινο στη ροή του, πολύ ερεθιστικό για άλλη μια φορά με αυτόματη καταχώρηση για τα καλύτερα album της χρονιάς που διανύουμε..
Οι Black Trip εξακολουθούν να διαπρέπουν με το νέο τους album, αποδεικνύοντας ότι θα πρέπει να λογίζονται σαν μια από τις καλύτερες ενεργές μπάντες στον πλανήτη Γη. Τραγούδια υψηλής συνθετικής στόφας από μουσικούς που δίνουν ακόμη έναν λόγο να λατρέψεις την ιστορία της καλλιτεχνικής έκφρασης που σε οδήγησε να αλλάξεις τη ζωή σου μια για πάντα και να αισθάνεσαι δικαίωση γι’ αυτήν σου την επιλογή. Του Heavy Fakkin’ Metal. Δοξασμένο να είναι το όνομά Σου και ένα καφάσι μπύρες σε παρακαλώ.
533 
