Όταν βλέπω στα newsletter επίπεδα συγκροτήματα όπως οι Seether και οι Volbeat να βρίσκονται στην ίδια πρόταση με κοσμογονικά συγκροτήματα όπως οι Alice in Chains και οι Deftones, που, ούτως ή άλλως δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, είναι σα να κουνάνε σε ταύρο το κόκκινο πανί.
Αλλά δεν είναι ακριβής προσέγγιση να κρίνεις μία προσπάθεια από ένα ηλίθιο και αποπροσανατολισμένο, μανατζερίστικο newsletter. Ας δούμε, λοιπόν, τι γίνεται στα επιμέρους στοιχεία της παρούσας, εκ Γαλλίας εισαγόμενης, κυκλοφορίας.
Η εισαγωγή βρωμάει επεξεργασμένο metal (λέγε με metalcore, ίου) και μάλλον εδώ μπαίνουν τα βαριά μελωδικά refrain των In Flames, που επικαλούνται τα τυπάκια στο newsletter. Αυτό που κάνει πρώτα εντύπωση, πέραν των σκληρών, βαριών ενορχηστρώσεων, που συνοδεύονται από ευρωπαϊκής σχολής μεταλλικά leads, είναι η αρκετά επίπεδη φωνή του frontman, Guillaume Bideau (μπιντέ…;;;), που όντως προσεγγίζει αυτές των Seether και Volbeat. Αυτό που αντελήφθην είναι ότι οι One Way Mirror προσπαθούν να πετύχουν μια πιο rock εκδοχή του μετά των In Flames και λοιπών μοντέρνων metal θιασωτών. Το αποτέλεσμα ακούγεται άλλοτε εύστοχο όπως στο κεντρικό riff του μετρονομικού, ψιλο-αρχιδάτου “The Clock is Ticking” και άλλοτε αρκετά “πλαστικό”, καθώς έπεται το πλήρως συνθετικό, a-la Linkin Park “Warnings” και σκέφτεσαι: “Οκ, το τόλμησαν και αυτό”. Ακολουθούν δύο αρκετά κομμάτια του δίσκου στο ίδιο πάνω – κάτω μοτίβο (τα “Cliffs” και “Screenshot”), μέχρι που δέχομαι την ψυχρολουσία μιας αψυχολόγητης διασκευής στο “Lady Marmelade”… Τι διάολο, γαμώ τον μπελά μου, ο εθνικός ύμνος της Γαλλίας είναι; Τι σκεφτόντουσαν; Εγώ πάντως σκέφτηκα ότι έπρεπε να εμφανιστεί το “Demanufacture” των πάλαι ποτέ ΘΕΩΝΝΝΝΝ Fear Factory σε μορφή κομπρεσέρ και να αρχίσει να γαμάει παρά φύσιν όλη αυτήν τη σχολή, όπως κάνουν οι αρσενικοί γάτοι τα γατάκια στη γειτονιά μου, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.
Όπως πολύ ορθώς αντιλαμβάνεσαι, φίλε αναγνώστη, μετά από αυτό το πλήγμα, ό,τι και να άκουσα μετά από το έκτρωμα τούτο δεν επαρκούσε να ισοσταθμίσει την εικόνα των One Way Mirror και να εξιλεώσει το γκρουπ στα αυστηρά μάτια του κριτή (ναι, εγώ είμαι αυτός). Κατόπιν σοβαρής σκέψης και περισυλλογής, ένα έχω να πω: κάτι τέτοιο δεν τον ξεπλένουν ούτε τρεις grind δίσκοι παιγμένοι back to back, ούτε ο ίδιος ο Σηκουάνας. Άει στα κομμάτια από δω…
450 
