Δεν είναι το φόρτε μου το λεγόμενο viking metal (βλαμμένος όρος κατά τη γνώμη μου), αλλά μιας που έχω κάνει κάτι χρόνια Σκανδιναβία και έχω πάρει σεμινάρια αρχαιολογίας της περιοχής, είπα δε βαριέσαι να προσπαθήσω.
Αναγνώρισα αμέσως την ισλάνδική γραφή του τίτλου, και κατάλαβα πως τα πράγματα θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο για μένα αφού θα πρέπει να χωνέψω και την old scandinavian προφορά.
Ξεκινώντας το τρίτο album της μπάντας, συνδυάζει πολύ όμορφα το death metal με τη χορωδία που δίνει το folk στοιχείο και τα φωνητικά βαριά ή σκισμένα δουλεύουν σωστά στο πρώτο κομμάτι και με καθησυχάζουν προς το παρόν. Το death metal υπερισχύει δυναμικά, με στιγμές απαγγελιών που θυμίζουν sagas να θυμίζουν την καταγωγή των Ισλανδών και κάποια πνευστά που χρησιμοποιούνται κυρίως, σωστά και επιλεγμένα.
Καθόλου κουραστικό, αλλά και καθόλου ξεσηκωτικό. Δεν έχουμε να κάνουμε με τους νέους Amon Amarth, όμως εσείς που αγαπάτε τέτοια πράγματα σίγουρα, θα τους εκτιμήσετε περισσότερο από εμένα. Στην τελική, είναι καλοί μουσικοί και δεν κουράζουν με αφόρητα folk στοιχεία, έχοντας ταυτόχρονα και καλή παραγωγή.
Αν περιμένετε να ακούσετε αγγλικούς στίχους, ξεχάστε το. Δεν πρόκειται! Αλλά αφού αντέξατε τόσα και τόσα που δεν έχουν, γιατί να μην προσπαθήσετε.
Υ.Γ. Σύμφωνα με το έγκυρο Google Translate (χαχααχαχαχα), το όνομα της μπάντα σημαίνει ανομία και ο τίτλος του album, “με μάρτυρες”.
507 
