Συναυλιακός αναβρασμός το περασμένο Σάββατο με τους Emperor να κουβαλάνε μαζί τους το μαύρο μεταλλικό τους σκοτάδι, τους Μίκρο να ξεδιπλώνουν τις ηλεκτρο-χορευτικές τους ικανότητες και κάπου στη μέση ο εκπληκτικός Tommy Guerrero με τις ταξιδιάρικες και down to earth μουσικές του.
Για τον γράφοντα η επιλογή ήταν προαποφασισμένη λόγω και της αγάπης του για την skate κουλτούρα και τον πρότερο βίο του Tommy, έτσι το Gazarte ground stage ήταν μονόδρομος για μία χαλαρωτική μουσική βραδιά, η θερμοκρασία της οποίας ήταν ιδανική από πολλές απόψεις.
Με μία ελαφρώς απόκλιση από την προγραμματισμένη ώρα έναρξης, και με τον κατάλληλο προλογισμό του Tony από τον Tommy (βρε παιδιά λίγη φαντασία στην οικογένεια όσον αφορά την ονοματοδοσία δεν βλάπτει), ο El Diabolitos, όνομα που θα μπορούσε κάλλιστα να παραπέμπει σε καυτερή chilli sauce, ανέβηκε μόνος σε μία προσωπική εμφάνιση στην σκηνή με φόντο τους κάκτους Peyote και οι πρώτες μελωδίες από την glamorous glitterized Les Paul αφέθηκαν στην ατμόσφαιρα.
Πλαισιωμένος από προηχογραφημένα τύμπανα και διάφορα sample είχε την αισθητική ενός street artist που με πάθος εκφράζει τα συναισθήματα του μέσω της μουσικής. Κάπου ανάμεσα στον Ennio Morricone και τον Tom Petty, “σέρφαρε” ατενίζοντας το “σπίτι του ανατέλλοντος ηλίου” καθώς έπαιζε ένα συνονθύλευμα Western Ambience και Spaghetti Rock το αποτέλεσμα του οποίου θα μπορούσε να “ντύνει” ηχητικά κάποια ταινία του Tarantino.
Όμορφες μουσικές σε ταξίδευαν σε ειδυλλιακά μέρη με φόντο αμμόλοφους, κάκτους, tequila και κινούμενα βάτα να πηγαινοέρχονται έρμαια του καυτού αέρα.
Θα επιθυμούσα να τον δω στο μέλλον με full μπάντα για να βγει παρά έξω πιο έντονα το live feeling, γιατί συναίσθημα υπάρχει σε μέγιστο βαθμό, ειδικά λόγω του πρόσφατου χαμού της μητέρας του στην οποία αφιέρωσε και το τελευταίο κομμάτι με το δακρύβρεχτο βλέμμα να λέει πολλά από μόνο του.
Με το πέρας της εμφάνισης του Tony βρήκαμε αρκετό χρόνο για να σκοτώσουμε την ώρα μας μέχρι να υποδεχτούμε τον Tommy ,το main act της βραδιάς, υπό τους όμορφους ήχους του Lee Moses στο “Hey Joe” και του Vincent Segal στο “Under My Thumb”, μεταξύ πολλών εκλεκτών μουσικών επιλογών να μας κρατάνε συντροφιά κατά την διάρκεια της απαραίτητης γύρας στο χώρο.
Λίγο μετά της 22:30 τα φώτα χαμήλωσαν και ο Tommy Guerrero χωρίς να καβαλάει κάποια σανίδα, φορώντας όμως το καπελάκι Alva (πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το skate χούι) στραβά ανέβηκε στο σανίδι με τη συντροφιά του φίλου του και συνεργάτη Josh Lippi. Οι δυό τους έχουν αναπτύξει μία μοναδική χημεία, τις οποίας γίναμε μάρτυρες καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς. Απόδειξη αυτής της σχέσης αποτελεί και η συνεργατική δουλειά”West Winds” που έχουν κυκλοφορήσει υπό το όνομα Los Days που αξίζει της προσοχής σας να την ακούσετε.
Οι μελωδίες και οι ήχοι που ακούστηκαν δημιούργησαν ένα μαγικό οδοιπορικό, συνεπικουρούμενο από το video wall που έπαιζε στο background η συνεχόμενη κίνηση του οποίου σου έδινε την εντύπωση εξέλιξης αυτού σε πραγματικό χρόνο. Ο Tommy ιδιαίτερα εύθυμος και χαλαρός σου μετέδιδε αυτό το coolness του και σε αρκετές στιγμές η ομοιότητα με τον Brant Bjork ήταν αναπόφευκτη και αισθητικά μα και μέσα από την “groovy” μουσική του.
Η όλη εμφάνιση κύλησε πραγματικά σαν νερό, αβίαστα και με μεγάλη ρευστότητα και επικεντρώθηκε σε ένα best of setlist από όλη την τριαντάχρονη πορεία του Tommy, με μερικές ακυκλοφόρητες επιλογές, θυμίζοντας λίστα αναπαραγωγής σε κάποια διαδικτυακή πλατφόρμα, της οποίας το κοινό έγινε κοινωνός με μεγάλη χαρά και βουλιμία.
Διάφορες ιαχές και το συνεχές desert dance λίκνισμα μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν σήματα κατατεθέντα για μία μοναδική βραδιά και το πόσο όμορφα διαδραματίζονταν όλα προς τέρψιν και απόλαυση του κόσμου.
Ο Tommy δεν άφησε κανένα παραπονεμένο και επιδόθηκε με την κιθάρα του σε “κοσμικά” Blues με ανεπαίσθητη την desert rock επίγευση, ενώ αμφιταλαντευόταν με funk, ambient, Latin και trip hop πειραματισμούς μεταξύ πολλών άλλων στοιχείων. Μα πάνω απ όλα έβαλε την ψυχή του και την αγάπη του για αυτό που παίζει πράγμα που κάνει τη διαφορά και καθιστά την μουσική του διαχρονική και πρωτοποριακή ταυτόχρονα.
Ο τελευταίος σταθμός της επιτυχημένης μέχρι το προηγούμενο Σάββατο περιοδείας του, ήρθε και έδεσε σαν κερασάκι στην τούρτα, βάζοντας την τελική πινελιά στο μουσικό του έργο και αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμα για αμφότερες τι δυο πλευρές.
Η εμφάνιση τελείωσε με το απαραίτητο encore εν μέσω αποθέωσης με υψωμένα ποτήρια και χαμογελαστά πρόσωπα γεμάτα με υπέροχες μουσικές σαν εφόδιο για την συνέχεια.
Φεύγοντας από το Gazarte πέρα από μουσικό κομμάτι, μας κράτησαν σε αντιπαραβολή παρέα κάποια από τα όμορφα λόγια του φοβερού και γλαφυρού Tommy για την ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι με τον τρόπο μας στην καθημερινότητά μας:
“ Make Beauty not Beast”…και “Be nice to each other”…
photos: Κωνσταντίνος Κονταράκης
322 
