Το Vive Le Punk Rock Festival θα είναι για μια ακόμη χρονιά κοντά μας στις 7 και 8 Φεβρουαρίου στο An Club και με αφορμή την επίσκεψη των Γερμανών Stage Bottles σε αυτό, ο Δημήτρης Μαρσέλος μίλησε μαζί τους.
Καλησπέρα από Ελλάδα! Ποια είναι τα νέα από το στρατόπεδο των Stage Bottles;
Η πιο σημαντική είδηση είναι ότι ο Marcel που έπαιξε με τους Stage Bottles για 22 χρόνια εγκαταλείπει την μπάντα. Τώρα πρέπει να βρούμε έναν νέο κιθαριστή που να ταιριάζει στο πνεύμα και στο ύφος της μουσικής που αντιπροσωπεύουμε. Δεν είναι εύκολο πράγμα.
Παρόλο που η ιστορία σας πηγαίνει πίσω στη δεκαετία του ’90, ίσως να είστε άγνωστοι σε μερικούς οπαδούς της μουσικής εδώ στην Ελλάδα. Θα θέλατε να μας κάνετε μια περιήγηση μέσα από τα χρόνια;
Οι Stage Bottles σχηματίστηκαν το 1993. Η πρώτη σύνθεση αποτελούνταν από έναν κύκλο στενών φίλων από την αντιφασιστική σκηνή της Φρανκφούρτης. Εκείνη τη στιγμή υπήρξε ένας σκληρός αγώνας για την πραγματική μη-φασιστική σκηνή ενάντια στη νεοναζιστική σκηνή. Ήμασταν μέρος αυτής της διαδικασίας από την αρχή. Πρώτα το συγκρότημα στήριξε το SHARP-Movement (Skinheads Against Racial Prejudice) αργότερα, τα γεγονότα έγιναν πιο πολιτικά μετά την ίδρυση του RASH-Movement (Red and Anarchist Skinheads).
Αργότερα υπήρξαν αρκετές αλλαγές στη σύνθεση ως αποτέλεσμα – κυρίως – αλλαγών στην ιδιωτική ζωή, όπως η έναρξη οικογένειας ή για λόγους εργασιακής ζωής. Έτσι υπάρχουν διάφοροι ντράμερ που παίζουν σε κάθε δίσκο που κυκλοφόρησε μέχρι τώρα. Η αποχώρηση της τραγουδιστριας Manu το 1999 ήταν μία από τις πιο σημαντικές αλλαγές στην ιστορία της μπάντας. Η γυναικεία φωνή ήταν – δίπλα στη χρήση του σαξόφωνου – ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της μουσικής μας. Το σαξόφωνο – που αρχικά χρησιμοποιήθηκε στην λόγω της ανυπαρξίας σόλο κιθάρας – εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο αναγνωριστικά χαρακτηριστικά της μπάντας. Ακόμη και οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι το σαξόφωνο δεν ταιριάζει στο Punk-Rock, άλλαξαν γνώμη.
Τα τελευταία 27 χρόνια, οι Stage Bottles κυκλοφόρησαν επτά άλμπουμ, τέσσερα 7-ιντσα, ένα Live-άλμπουμ, ένα Best-of-CD (2003) και τρία split 7-ιντσα με τους Los Fastidios, Scrapy και No Respect. Επιπλέον, κυκλοφόρησαμε μερικά αποκλειστικά τραγούδια σε συλλογές. Οι τελευταίες συνεργασίες που είχε η μπάντα ήταν με τις εταιρίες Mad-Butcher-Records και Knock-Out-Records.
Έχουμε παίξει μερικές εκατοντάδες συναυλίες μέχρι στιγμής. Όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά και στον Καναδά, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία, τη Βρετανία, την Ιρλανδία, τη Βόρεια Ιρλανδία, την Ισπανία, τη Χώρα των Βάσκων, τη Γαλλία, την Πολωνία, την Τσεχική Δημοκρατία, την Αυστρία, την Ελβετία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Κροατία, τη Δανία, τη Νορβηγία και την Ελλάδα.
Τα βασικά θέματα στους στίχους μας έχουν να κάνουν με αντιφασιστικές ενέργειες, είνσι μια κρίσιμη οπτική για την κοινωνία και τον καπιταλισμό, έχουν ισχυρή συνάφεια με το ποδόσφαιρο και την υποκουλτούρα αυτού στις κερκίδες, αλλά και θέματα καθημερινής ζωής. Χειριζόμαστε τους στίχους μας μερικές φορές, με ασυνήθιστο τρόπο σε σύγκριση με άλλα συγκροτήματα.
Οι Stage Bottles παίζουν σε πολλά αντιφασιστικά events και σε άλλες συναυλίες με αριστερό φόντο. Επίσης, σε ο,τι σχετικό του ποδοσφαίρου – ειδικά αν έχει να κάνει με Ultra – έχουμε μεγάλη επιρροή επειδή έχουμε σαφή πολιτική έση. Καλούμαστε συχνά σε εκδηλώσεις που διοργανώνονται από ομάδες όπως αυτές, σε πολλές πόλεις της Γερμανίας και της Ευρώπης. Μέλη μας συμμετέχουν ενεργά σε ποδοσφσιρικούς συνδέσμους οπαδών και το συγκρότημα μας δεν έχει κανένα εμπορικό συμφέρον. Ο τίτλος του τραγουδιού “Sometimes Anti-social, Always Anti-Fascist” μετατράπηκε, με την πάροδο του χρόνου από το 1999, σε ένα παγκοσμίως χρησιμοποιούμενο αντιφασιστικό σλόγκαν. Μπορείτε να βρείτε αυτό το σύνθημα επαγγελματικά ζωγραφισμένο στο πίσω μέρος μιας κερκίδας στο γήπεδο της St. Pauli, για παράδειγμα.
Το τραγούδι “Dead but not forgotten” – έκφραση ευχαρίστησης που ο Ian Stuart Donaldson (ο τραγουδιστής της νεοναζικής μπάντας Skrewdriver) πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον Σεπτέμβριο του 1993 – προκάλεσε ορισμένες σοβαρές αντιπαραθέσεις με τους νεοναζί, ειδικά με μέλη από την οργάνωση “Blood and Honor”. Οι απειλές των Ναζί εξακολουθούν να είναι ένα θέμα, αλλά η ισχυρή επαγρύπνηση της μπάντας και η ευαισθητοποίηση των υποστηρικτών, μας κρατούν πάντα ασφαλείς με επιτυχία, και έτσι ως τώρα οι απειλές δεν είχαν συνέπειες.
Τραγούδια μας έχουν συμμετάσχει και σε μερικές κινηματογραφικές παραγωγές: όπως στο soundtrack του “Greenstreet 2” όπου χρησιμοποιήθηκε το “Sometimes Anti-social, Always Anti-Fascist”. Στο ντοκιμαντέρ “Skinheads” του 1995 και στο “Skinhead Attitude” του 2005, μέλη της μπάντας έδωσαν συνεντεύξεις και παρουσιάστηκαν εικόνες από συναυλίες μας. Στη γερμανική παραγωγή “Gegengerade” – είναι μια ιστορία για τα μέλη της FC. St. Pauli – τρία τραγούδια χρησιμοποιήθηκαν.
Το Stage Bottles είναι ένα απίστευτα πιασάρικο όνομα για punk συγκρότημα. Θα μπορούσα να μαντέψω πως προέκυψε, αλλά θεωρώ πως τίποτα δεν είναι καλύτερο από την αλήθεια.
Είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Όταν δημιουργηθήκαμε, αναρωτιόμασταν πως θα πούμε την μπάντα. Κάποιος σκέφτηκε το “Freibier” (δωρεάν μπίρες) –επειδή πολλοί θα ερχόντουσαν στις συναυλίες αφού διάβαζαν τις αφίσες, χωρίς να μας γνωρίζουν. Ήταν αστείο βέβαια. Η γερμανική λέξη για το μπουκάλι (Flasche) όμως, σημαίνει και “χαμένος” 4 χαμένοι στη σκηνή…αποτέλεσμα “Stage Bottles”.
Το πιο πρόσφατο σας album είναι του 2013. Υπάρχει περίπτωση να δουλέψετε σε νέο υλικό και να το ακούσουμε στο Vive Le Punk Rock Festival;
Δυστυχώς, όχι! Έχουμε μεγάλα προβλήματα να ξεπεράσουμε. Λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, ζούμε όλοι σε διαφορετικές πόλεις τώρα. Μπορώ να σας πω όμως πως η setlist θα είναι διαφορετική σε σχέση με εκείνη του 2006.
Πως είναι η αγγλόφωνη punk σκηνή αυτή τη στιγμή στη Φρανκφούρτη; Συνήθως, τα γερμανικά σχήματα τραγουδούν στη γλώσσα τους πλέον.
Νομίζω πως μοιράζεται η δουλειά μεταξύ Αγγλικών και Γερμανικών. Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε τα αγγλικά ήταν πιο συνηθισμένα. Έχεις δίκιο όμως, πως πλέον επικρατούν τα γερμανικά. Τότε, εμείς είχαμε επηρεαστεί από κλασικές αγγλικές street punk μπάντες όπως οι Angelic Upstarts, Leatherface, Cocksparrer, The Blaggers ITA, Newtown Neurotics, The 4Skins, Anti Nowhere League, Cockney Rejects και άλλοι. Έζησα κάμποσο καιρό στην Αγγλία και έπαιζα με τους Blaggers, οπότε για μένα δεν ήταν κάτι φοβερό να τραγουδήσω στα αγγλικά.
Όπως ανέλυσες και εσύ νωρίτερα είστε φανατικοί αντιφασίστες και αυτό σας έχει δημιουργήσει προβλήματα.
Είχαμε προβλήματα τύπου απειλές για βόμβες, επιθέσεις από Ναζί, προσέλευση ναζιστών στις συναυλίες μας, για παράδειγμα τότε που παίξαμε με τους Cock Sparrer. Αλλά στεκόμαστε πάντα τυχεροί ή καταφέρνουμε και κερδίζουμε τις διαμάχες.Μια καλή ιστορία είναι, πως 3 Ρώσοι που ήταν κοντά μας στην ρώσικη περιοδεία το 2008, δολοφονήθηκαν από ναζί. Μας συμπαραστέκονταν γιατί ήταν δύσκολο να παίξεις στη Ρωσία έχοντας αντιφασιστικό προφίλ. Βρίσκονταν διαρκώς σε κίνδυνο, μέχρι που τελικά έχασαν τις ζωές τους. Γράψαμε για αυτούς το τραγούδι “Russia” και θα το παίξουμε και για εσάς.
Τι γνωρίζετε για τη χώρα μας και τους κατοίκους της;
Γνωρίζουμε κάποια πράγματα για την Αρχαία Ελλάδα, την ελληνική κρίση και το χρέος, τις αλλαγές των κυβερνήσεων και τις ανερχόμενες φασιστικές ομάδες.
Τι σε έκανε να θες να παίξεις punk; Τι σε νευρίασε τόσο που ήθελες να φωνάξεις τις σκέψεις σου;
Δύσκολο να το εξηγήσω μετά από 30 χρόνια. Καταρχάς, το να είσαι μέρος ενός νεανικού κινήματος που προσφέρει εξαιρετικά συναισθήματα, εμπειρίες, καταπληκτικούς ανθρώπους και νέες ευκαιρίες.Και ναι, έχεις δίκιο, είναι όλο και σημαντικότερο να ουρλιάζεις όσα σκέφτεσαι. Αρχικά, τραγουδούσαμε περισσότερο για εμάς τους ίδιους, για το πόσο γαμάτοι και δυνατοί είμαστε. Για το πόσο διασκεδάζουμε, για το ποδόσφαιρο. Τώρα προτιμώ να τραγουδάω για γενικά πολιτικά θέματα. Και τα δύο είναι δυνατά σε συνδυασμό με το Punk rock. Και αυτό είναι φοβερό! Είναι εφικτό να μεγαλώνεις και να αναπτύσσεις προσωπικότητα με punk συμπεριφορά.
1042 
