Είδος: Industrial Metal
Δισκογραφική: Universal Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 29 Απριλίου 2022
Είνα γνωστό ότι είναι από τις πλέον αναγνωρίσιμες μπάντες στον πλανήτη και από τις εμπορικότερες όλων των εποχών. Τόνοι είτε φυσικού είτε ψηφιακού μελανιού έχουν χυθεί για το ποιόν τους, τις πεποιθήσεις τους, την εκκεντρικότητά τους. Και επίσης είναι πέρα από κάθε αμφιβολία η ικανότητα κάθε τους βήματος να αποσπά την προσοχή όλης της βιομηχανίας. Ο λόγος για τους Γερμανούς industrial metallers Rammstein οι οποίοι επανήλθαν δισκογραφικά με ένα νέο, ολόφρεσκο album και με την παγίωση της “δήλωσης” ότι πέρασαν σε μια νέα εποχή μετά το “Untitled Album” του 2019 το οποίο ήταν αυτό της επιστροφής μετά από 10 ολόκληρα χρόνια.
Το “Zeit” μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις, το θεωρώ πλέον ένα καλό, αλλά και “παράδοξο” album. Γιατί το λέω αυτό; Για μια σειρά δεδομένων που χαρακτηρίζουν τα κομμάτια στα οποία εμφανίζονται στοιχεία τουλάχιστον πρωτόγνωρα και σίγουρα καινοτόμα σε σχέση με το παρελθόν τους. Το παράδοξον του πράγματος έγκειται στην συνθετική αισθητική και πως αυτή δομείται. Η άισθηση που μου άφησε συνολικά είναι ότι οι Rammstein προσπάθησαν να δώσουν στον κόσμο ένα πιο συνοπτικό “The Wall” του 2022. Με όλον το πεσιμισμό, την αβεβαιότητα και την αμηχανία μπροστά στο γεγονός της ματαιότητας της αποτροπής ενός ζοφερού μέλλοντος. Η διαφορά είναι στον ήχο που “παραδόξως¨οι Rammstein επέλεξαν να ντυθεί όλο αυτό το concept. Ο ήχος είναι πολύ λιτός (αλλά διαυγέστατος και ολοκάθαρος) και δεν ενστερνίζεται τη πομπώδη φύση του αριστουργήματος των Pink Floyd.
Ο Till Lindemann είναι πάρα πολύ προσγειωμένος και γενικώς με αφηγηματική ερμηνεία μέχρι στα (πολλά) σημεία που ανθεμικά κλιμακώνουν τις συνθέσεις με τα σπουδαία ρεφρέν τους. Ηχητικά και οι κιθάρες ακούγονται γλυκές και διακριτικές και οι Kruspe / Landers δείχνουν να δίνουν πιο πολύ χώρο στα πλήκτρα Lorenz και στο ρυθμικό υπόβαθρο με αποτέλεσμα μια αξιοθαύμαστη ομοιογένεια που δεν κουράζει ούτε μια στιγμή το αυτί του ακροατή.
Το “Zeit” περιέχει πολλά κομμάτια με αέρα hit και κάποια που αν και δεν τα λες fillers, εντούτοις δεν έχουν κάτι αξιόλογο να δώσουν. Αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό το album δικαιολογεί απολύτως την κυκλοφορία του με τα “Armee der Tristen”, το πολύ καλό ομότιτλο track “Zeit” με το “Schwarz” (τα οποία στη συνείδησή μου πλέον λογίζονται ως ένα ενιαίο κομμάτι), το στακάτο “OK (Ohne Kondom)”, το “Angst” το οποίο επαναφέρει το καθαρά industrial πρόσωπο των Rammstein όπως τους ξέρουμε, το εξαιρετικό και με πρωτοφανή “πανηγυρτζίδικη” διάθεση “Dicke Titten”, το φοβερό “Lügen” που θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα post rock κομμάτι με αφηγηματική προσεγγιση αλά Robb Flynn (Machine Head) και το “Adieu” που θαρρείς πως οι Rammstein ένιωσαν ότι πρέπει να αποτίσουν φόρο τιμής στους Black Sabbath / Paradise Lost.
Το “Zeit” απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί ως αριστουργηματικό σαν σύνολο, αλλά δεν παύει να είναι ένα αξιοπρεπέστατο και ολοφάνερα διαφορετικό album από τους Rammstein. Έχει ελαττωθεί η τεχνολογική συνιστώσα στην μπάντα αλλά όχι ο απαισιόδοξος φουτουρισμός από τη μουσική τους. Σαν συναίσθημα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι η αναπαράσταση της φράσης “γαμημένε ντουνιά, πας κατά διαόλου αλλά πλέον είναι μάταιο να φωνάζω, θα συνεχίζω να σου τα ψάλλω αλλά δεν έχω και πολλές προσδοκίες ότι θα αναστρέψεις τη μοίρα σου ως είδος”. Σαν μεσήλικας που έβαλε ένα ποτό, κάθησε στην κουνιστή καρέκλα και απλώς χαζεύει τα τεκταινόμενα. Καιρός να επαναστατήσει και κανένας νέος, σωστά;
Facebook: https://www.facebook.com/Rammstein
1322 
