“The Big 4 Experience”
(Αν και… Ας το παραδεχτώ, αυτό είναι καθαρά ένα live report για τους Metallica και μόνο!)
Επιτέλους έφτασε η μέρα! Θυμάμαι πως όταν είχα πάρει το εισιτήριο στα χέρια μου φορούσα ακόμη χειμωνιάτικα και αναρωτιόμουν μαζί με τη παρέα μου πότε θα φτάσει ο Ιούνιος. Φύλαξα το «μαγικό χαρτάκι» μέσα στις τελευταίες σελίδες του αγαπημένου μου βιβλίου και ομολογώ πως κάθε τρείς και λίγο έριχνα κλεφτές ματιές να δω αν είναι ακόμα εκεί. Χθες λοιπόν ξημέρωσε η πολυπόθητη μέρα ˙ 24.06.10! Η μέρα που το Terra Vibe θα έπαιρνε φωτιά!
Kατέφθασα μαζί με την αγαπημένη μου παρέα από τις 11μίση το πρωί και οι πρώτες εκατοντάδες οπαδών είχαν κάνει ήδη την εμφάνισή τους! Πιάσαμε ένα καλό σποτάκι στο γρασίδι και προμηθευτήκαμε πρωινό, (μπύρα και βρώμικο) μέχρι ν’ αρχίσει το πρώτο live της ημέρας. Μετά τους δικούς μας Suicidal Angels ήρθε η ώρα για τους “Bullet for my Valentine”! Εντυπωσιακά πολύς κόσμος έσπευσε στο δεύτερο stage για τους Ουαλούς rockers, με σκοπό να αποδείξει ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός! Ότι είμαστε η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που κάνει ακόμη και σήμερα pits! Ενώ όλοι φοβούνταν πως στους Slayer για παράδειγμα, θα έχαναν το λιγότερο κάποιο άκρο, δε κουνήθηκε φύλλο, ενώ κατά τη διάρκεια της performance των “Bullet” οι πρώτες μελανιές σχηματίστηκαν πάνω στα σώματα ξέφρενων έφηβων (και μη!), οι πρώτες στάλες αίμα λέκιασαν την οδοντοστοιχία ενός καλού μου φίλου και οι γρατζουνιές έκαναν τα κορμιά των τολμηρών αγοριών, που ρίχτηκαν στη μάχη του metal να μοιάζουν σα του John Rambo! Παραδέχομαι πως αν και δεν μου αρέσουν πολύ οι “Bullet for my Valentine”, η εμφάνιση της μπάντας ήταν πάρα πολύ καλή και οι ίδιοι υπήρξαν ιδιαίτερα θερμοί με το κοινό που τους επιβράβευσε με δυνατά χειροκροτήματα.
Στη κεντρική σκηνή ανέβηκαν μετά από λίγη ώρα οι “Stone Sour”. (Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως αυτό το πέρα – δώθε απ’ το μικρό stage στο μεγάλο και τούμπαλιν ήταν κάπως εκνευριστικό, αλλά αυτό το festival ήθελε πραγματικά πολλές θυσίες!) Οι μάσκες έπεσαν λοιπόν για τον Corey Taylor και τον Jim Root (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και με εμφανώς καλή διάθεση έμοιαζαν να έχουν βάλει για λίγο στην άκρη τη θλίψη για τον Paul Gray και έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους μαζί το υπόλοιπο συγκρότημα στο ελληνικό κοινό! Πολλά απ’ τα κομμάτια που έπαιξαν, προέρχονταν από το album “Come What(ever) May”, αλλά φυσικά δεν έλειψαν και οι αποκλειστικότητες καθώς ακούσαμε τρία καινούρια κομμάτια απ’ το επερχόμενο album τους “Audio Secrecy”! Ξέρετε όμως τι είναι αυτό που μας έλειψε πολύ! Το hit “Through The Glass” φυσικά! Μη βιαστείτε να πείτε πως μόνο τα κορίτσια στεναχωρήθηκαν που δεν υπήρχε στο set list. Το ρεπορτάζ μου λέει ότι και αγόρια λυπήθηκαν που δε το άκουσαν!
Τα ψέματα τελείωσαν όμως! Ήρθε η στιγμή! Οι “Big Four” ήταν πιο κοντά από ποτέ! Οι “Anthrax” ανέβηκαν στη μικρή σκηνή του Terra Vibe και τα πλήθη άρχισαν να τρέχουν προς την κατεύθυνση τους! Τα εύσημα ανήκουν φυσικά στο Joey Belladonna που ξεσήκωσε τους οπαδούς! Φυσικά, άψογα υπήρξαν όλα τα μέλη της μπάντας, με τη σιγανή βροχή που άρχισε να πέφτει να μη πτοεί ούτε αυτούς, ούτε και το κοινό! Άλλωστε με κομμάτια όπως τα “Caught In A Moss”, “Indians”, “Heaven and Hell” (αποδίδοντας φόρο τιμής στον αποθανόντα Ronnie James Dio παίζοντας ένα απόσπασμα) και φυσικά το “Antisocial” πώς να πτοηθεί κανείς; Το έδαφος λοιπόν είχε προετoιμαστεί κατάλληλα. Κι εκεί που χρειαζόμασταν τη βροχή όσο τίποτα ένας λαμπερός, κόκκινος ήλιος ξεπρόβαλε… Ήταν η ώρα των “Slayer” ! Blood, blood, blood! Όταν πρόκειται για τους Slayer όλα έχουν να κάνουν με το αίμα! Κι αφού δεν έβρεξε κανονικά, it was raining blood! Η εμφάνιση τους κάτι παραπάνω από εξαιρετική! Το set list εκρηκτικό και ένας Lombardo που μας τίναξε τα μυαλά στον αέρα, προσφέροντας πολλαπλούς οργασμούς σε όσους βρίσκονταν μέσα στο Terra Vibe! “World Painted Blood, “War ensemble”, “Angel Of Death”, “Mandatory Suicide” και φυσικά “Raining Blood” ήταν τα highlights των «μέγιστων» Slayer, που με κάνουν ακόμη ν’ ανατριχιάζω όταν τα’ αναλογίζομαι και με ωθούν να γράψω πολλές «βρώμικες» λέξεις που δυστυχώς (ή ευτυχώς) δε μου επιτρέπεται να το κάνω! Συνέχεια βέβαια με “Megadeth”! Δυστυχώς είμαι με το αντίπαλο στρατόπεδο, μολαταύτα όμως θα είμαι αντικειμενική. Ο ήχος της μπάντας του Mustaine ήταν απογοητευτικός αρχικά, κάτι που στη συνέχεια βελτιώθηκε όμως. Μεγαλύτερη αποζημίωση για όσους δεν είναι και πολύ fan των Megadeth υπήρξαν τα κομμάτια “A Tout Le Monde” και “Symphony of Destruction” που άρεσαν πολύ ακόμη και σε ‘μένα (που ‘μαι Ηetfield-ελικιά μέχρι το κόκαλο!)
Μαύρα σύννεφα έζωσαν και πάλι τον ουρανό της Μαλακάσας καθώς είχε αρχίσει να σουρουπώνει… Όλοι όσοι ήταν εκεί
ήξεραν πως μια είναι η ώρα! Η στιγμή που οι δείκτες των ρολογιών μας θα έδειχναν εννέα και μισή. Ορδές πλήθους άρχισαν να συγκεντρώνονται στην κεντρική σκηνή πολύ πριν τελειώσουν οι Megadeth (ντροπή!) και μέχρι της εννιά το μέρος ήταν κατάμεστο! Πραγματικά αναρωτηθήκαμε πως θα βρούμε λίγο χώρο για headbanding και αν θα βγούμε ζωντανοί από ‘κει μέσα. Μ’ ένα θεϊκό τρόπο όμως όλα έγιναν.
Εννέα και μισή˙ το πλήθος αδημονεί, φωνάζει και λίγες σταγόνες βροχής ακουμπούν απαλά πάνω στα γυμνά μας χέρια… Δέκα παρά είκοσι πέντε˙ ο Clint Eastwood ξεπροβάλλει στις τεράστιες οθόνες που είχαν στηθεί στα πλάγια της σκηνής… Ήταν το ιεροτελεστικό intro… “The Ecstasy of Gold”, ο προάγγελος των ιστορικών στιγμών που ζήσαμε, ο αγγελιαφόρος του “Creeping Death”! Η βροχή δυναμώνει και τα μάτια μου τσούζουν οδυνηρά από της βαφές μου εμποδίζοντας με δω. Σπρώχνω κόσμο στα τυφλά και με στραμμένα τα θολωμένα μου μάτια στο τεράστιο video wall πίσω απ’ τη σκηνή ουρλιάζω μαζί με χιλιάδες άλλους το ρεφρέν του “Creeping Death” . Η φωνή μου ενώθηκε με τη δική τους και όλες μαζί με αυτή του James Hetfield! Το συναίσθημα ήταν μοναδικό. Μετά τα πρώτα λόγια του James για το πόσο χαίρεται που είναι πάλι εδώ στην Αθήνα και για το πόσο ένθερμο κοινό είμαστε ήρθε το “For Whom The Bell Tolls”˙ η στιγμή της συναυλίας που δε θα ξεχάσω σε όλη μου τη ζωή! Η βροχή έπεφτε δυνατά μπροστά απ’ τους μεγάλους προβολείς δημιουργώντας ένα κινηματογραφικό εφέ! Τότε ήταν που όλοι «ρίξαμε μια ματιά στον ουρανό λίγο πριν πεθάνουμε». Νιώσαμε τη βροχή να κυλά στα πρόσωπα μας, μια βροχή «λύτρωση» που έπεσε πάνω μας και ξέπλυνε το χώμα, τον ιδρώτα, τα δάκρυα και της πληγές μας, αυτές που αποκτήσαμε στα pits και εκείνες τις άλλες, που κουβαλάμε στις ψυχές μας. Μετά απ’ αυτή τη μοναδική εμπειρία ακούσαμε τις πρώτες νότες του “Ride The Lightning” , κάτι απρόσμενο, καθώς απ’ όσα είχαν διαρρεύσει μέχρι τώρα νομίζαμε ότι δε θα περιλαμβάνονταν στο billing! Έπειτα ήρθε το “Harvester of Sorrow” ! Ήταν η πρώτη γεύση από “Justice”! Δε θα αναφερθώ εκτενέστερα σε αυτό όμως γιατί μετά ακολούθησε το “Fade to Black”… Όταν ο Hetfield πήρε ανά χείρας την ακουστική του κιθάρα όλο το πλήθος βούρκωσε και προσωπικά συγκράτησα τα δάκρυα μου με μεγάλη προσπάθεια (με σκοπό να τα ρίξω στο “Nothing Else Matters”). Ήμουν προετοιμασμένη για κομμάτια απ’ το “Death Magnetic”, το οποίο ομολογώ πως, δεν αγάπησα τόσο όσο τα θρυλικά albums των Metallica και άρα υπέθεσα πως θα ξεκουραστώ λίγο όταν κάτι τέτοιο θα συμβεί, ίσως να τραβήξω και μια δυο φωτογραφίες κι έπειτα θα επανέρθω στη συναυλιακή υστερία μου! Κι όμως αυτό δε συναίβει! Το “That Was Just Your Life” ήταν τόσο «δυνατό» και το κοινό το αγκάλιασε τόσο θερμά που κανένας δε θα μπορούσε ν’ αντισταθεί! Μάλιστα το κομμάτι συνοδεύτηκε και από ένα βίντεο με το αστέρι των Metallica να αιωρείται μες το σύμπαν! Η συνέχεια είχε εξίσου ένα hit του ίδιου album το “The End of the Line” και όχι το “The Day That Never Comes” όπως όλοι περιμέναμε!
Μια ακόμη στιγμή όμως που με κάνει ακόμη ν’ ανατριχιάζω όταν τη σκέφτομαι ήταν το πλασάρισμα του “Sad But True”! Αφού ο James τόνισε πόσο σημαντικό είναι που τα τέσσερα μεγαλύτερα συγκροτήματα παίζουν μαζί την ίδια μέρα, στο ίδιο μέρος αφιέρωσε το κομμάτι στα τρία μεγάλα συγκροτήματα, στους ίδιους και σε μας, το κοινό που τους στηρίζει όλους εδώ και 30 χρόνια περίπου! Και έτσι μόνο με τη χαρακτηριστική φωνή του, ο καλύτερος metal frontman έδωσε το στίγμα: “I’m your dream make you real…” άρχισε και μας παρέσυρε όλους στην καλύτερη εκδοχή του “Sad but True” που παίχτηκε ποτέ ζωντανά στη χώρα μας!
Το μπάσο του Trujillo αναπαράγει ένα γνώριμο ήχο… Δεν είναι άλλος από το intro του “Welcome Home (Sanitarium). Η βροχή άρχισε να εξασθενεί και δικαίως! Σε λίγο η σκηνή θα έπαιρνε φωτιά. Συνεπώς έτσι έπρεπε να γίνει! Πριν τη μεγάλη έκρηξη μεσολαβεί ένα ακόμη «μαγνητικό» κομμάτι˙ το “Brocken, Beat and Scared” που χωρίς πολλές περιστροφές έδωσε τη θέση του στο ένα και μοναδικό … “ONE”! Ήχοι πολέμου κατέκλεισαν όλη τη Μαλακάσα! Πίδακες φωτιάς ξεπηδούσαν απ’ τη σκηνή, λάμψεις σαν από οβίδες έκαναν τη νύχτα μέρα! Πότε οι όμως κρότοι από σφαίρες και βόμβες δεν έχουν ηχήσει τόσο μαγικά… Όταν το συγκρότημα βγήκε τη σκηνή ουρλιάξαμε όλοι δυνατά! Hetfield και Hammet άγγιξαν τις κιθάρες τους και ένα ρίγος διαπέρασε τη σπονδυλική μας στήλη. Όταν δε ο Lars χτύπησε τα τύμπανα του παραδοθήκαμε στη δίνη τους! Δώσαμε όλη μας την ψυχή όμως στο σημείο που όλοι περιμένουμε αδήμωνα όταν ακούμε το “One”! Το tempo γίνεται τρελά γρήγορο και με μια ανάσα ακολουθούμε: “Darkness imprisoning me…!” Εκεί που νόμισα ότι τα πνευμόνια μου δε θα με ακολουθούσαν, κατάφερα μαζί με χιλιάδες κόσμο που σύμπραξε μαζί μου να τραγουδήσω στον τρελό ρυθμό ολόκληρο το οργασμικό part!
Όσο και να μη μας κρατούσαν τα πόδια μας έπρεπε να υπακούσουμε τον κύριο μας! “Master of Puppets” και όλα ανατινάχθηκαν! Από το σημείο που ήμουν βρέθηκα μέτρα μακριά! Δώσαμε και πήραμε! Σπρώξαμε, κλωτσήσαμε και δώσαμε το 100% της δύναμης μας, κάτι που το χρειαζόμαστε πολύ! Κι εκεί που πιστέψαμε πως δεν είχαμε μέσα μας άλλο, ήρθε το “Blackened”! Βρισκόμουν μέτρα μακριά απ’ τη σκηνή κι όμως η φωτιές που ξεπήδησαν μέσα απ’ αυτή έκαιγαν το πρόσωπό μου! Αναρωτήθηκα… Θα μπορούσε να γίνει άραγε καλύτερο το show;
Φυσικά το “Nothing Else Matters” ήρθε να με δικαιώσει! Εφηβικοί έρωτες αναβίωσαν, νοσταλγικά συναισθήματα με πλημμύρησαν και είμαι σίγουρη και όλους τους υπόλοιπους. Αν ένα τραγούδι έχει σημαδέψει τις στιγμές μας, είναι αυτό! Χωρίς τη παραμικρή διακοπή ακολούθησε το “Enter Sandman”, πήρε τη παροδική μελαγχολία μας μακριά και μας απογείωσε και η αλήθεια είναι πως… we were off to never never land!
Όταν η μπάντα μας καληνύχτισε φυσικά δε το πίστεψε κανείς! Ήταν η ώρα του encore! Μας χρωστούσαν ακόμη πολλά! Χωρίς να καθυστερήσουν ιδιαίτερα, οι επίγειοι θεοί του metal ξαναβγήκαν στη σκηνή και μας χάρισαν μια απροσδόκητη διασκευή, το “Breadfan”! Ακολούθησε το Motorbreath που μας πήρε την ανάσα λίγο πριν οι Metallica φύγουν απ’ τη σκηνή του Sonisphere festival!
Μετά τα credits που απλόχερα μας χάρισε ο Hetfield, καθώς όπως είπε, υπήρξαμε τέλειο κοινό, μας προσκάλεσε να τον ακολουθήσουμε στο υπόλοιπό της περιοδείας και είπε πως δε γίνεται να μη μας δώσει ένα τέλειο κομμάτι για το τέλος! Όλοι ξέραμε πως μας χρωστούσε το “Seek and Destroy”!
Είχε έρθει όμως η πραγματική ώρα της αποχώρησης της μπάντας και οι πένες και οι μπαγκέτες έπεφταν βροχή πάνω στους τυχερούς fans που βρίσκονταν μπροστά στη σκηνή! Λίγο πριν υποκλιθούν μπροστά μας αγκαλιασμένοι και απολαύσουν την αποθέωση, οι Metallica μας άφησαν με μια υπόσχεση: “They will be back f***ing soon”!
Ιδρώτας, βροχή, χώμα, σπρωξίδι, αλκοόλ, τσιγάρα, κραυγές, συγκίνηση, METALLICA! Αυτό ήταν το Sonisphere! Στην έξοδο έριξα μια τελευταία ματιά στον ουρανό που σκέπαζε το Terra Vibe. Ένα λαμπρό φεγγάρι βγήκε μέσα από δυο κατάμαυρα σύννεφα και τους έδωσε ένα ασημί φως… Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως αυτή ήταν μια εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ…
Set lists
Bullet for my Valentine:
Your Betrayal
Fever
Waking The Demon
Tears Don’t Fall
Pleasure And Pain
4 Words (To Choke Upon)
Last Fight
Scream, Aim, Fire
Begging For Mercy
Hand Of Blood
Alone
Stone Sour:
Mission Statement
Reborn
Made Of Scars
The Bitter End
Blotter
Your God
Idle Hands
Digital
Come What(ever) May
Get Inside
Hell & Consequences
30/30-150
Anthrax:
Caught In A Mosh
Got The Time
Madhouse
Be All, End All
Antisocial
Indians / Heaven And Hell
Medusa
Only
Metal Thrashing Mad
I Am The Law
Slayer:
World Painted Blood
Jihad
War Ensemble
Hate Worldwide
Seasons In The Abyss
Angel Of Death
Beauty Through Order
Disciple
Mandatory Suicide
Chemical Warfare
South Of Heaven
Raining Blood
Megadeth:
Holy Wars
Hangar 18
Headcrusher
In My Darkest Hour
Skin O’ My Teeth
A Tout Le Monde
Hook In Mouth
Τrust
Sweating Bullets
Symphony Of Destruction
Peace Sells
Holy Wars… Reprise
Metallica:
Ecstasy Of Gold (intro)
Creeping Death
For Whom The Bell Tolls
Ride The Lightning
Harvester Of Sorrow
Fade To Black
That Was Just Your Life
The End Of The Line
Sad But True
Welcome Home (Sanitarium)
Broken, Beat And Scarred
One
Master Of Puppets
Blackened
Nothing Else Matters
Enter Sandman
Breadfan
Motorbreath
Seek And Destroy
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΟ ΜΑΤΘΑΙΟΓΙΑΝΝΗ
Φιλίππα Δημητριάδη
455 
