Συνήθως αγαπάμε τις Κυριακές και μισούμε τις Δευτέρες, όμως αν όλες οι Δευτέρες ήταν σαν την προχθεσινή τότε αλλάζει το πράγμα.
Η δευτεριάτικη εμφάνιση των Melvins υπό την αιγίδα του Plissken αφενός μεγάλωσε το σαββατοκύριακο δίνοντας αυτήν την ανάσα ελευθερίας και παράταση που χρειάζεσαι ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες και αφετέρου μίκρυνε την τρέχουσα εβδομάδα.
Εν μέσω φεστιβαλικού αναβρασμού και μίας αυξητικής ανόδου του υδράργυρου η συναυλία των πιονέρων του θορυβώδους Sludge φάνταζε όαση στα αυτιά μας και η παρουσία μας στην Τεχνόπολη ήταν επιτακτική ανάγκη για πολλούς λόγους.
Την ανακοινωθείσα ώρα οι πύλες της κολάσεως στο Γκάζι άνοιξαν για να υποδεχτούν τους προσκυνητές του σκληρού ήχου. Η ζέστη είχε πυρώσει τα τσιμέντα και τις πέτρες όμως τα αρκετά σκιερά μέρη και τα Beer points ήταν με το μέρος όσων είχαν φτάσει από νωρίς.
Το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε και λίγο μετά τις 19:30 τα εφτά γουρουνάκια πήραν θέσεις μάχης στην στιγμή. Με καλοκαιρινή διάθεση και εμφάνιση παραλίας για τους μισούς και ανεβασμένη διάθεση, οι ανθρακωρύχοι από το Newcastle έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Οι orange ενισχυτές και οι fender jazzmaster και telecaster δέσποζαν στην σκηνή προμηνύοντας το ηχητικό που θα ακολουθούσε.
Δεν ξέρω πόσοι γνώριζαν για την περίπτωση των pigsx7 όμως η μπάντα με την παρθενική της εμφάνιση εντυπωσίασε τους ήδη οπαδούς τους κερδίζοντας επιπλέον καινούριους υποστηρικτές. Η ζέστη δεν τους πτόησε, ούτε λιποθύμησε κανείς τους και για όσο διήρκησε το σετ τους μας κέρασαν stoner metal στα καλύτερα του. Θα μπορούσαν να είναι η επικαιροποιημένη βρετανική απάντηση στους Red Fang και στους Black Pyramid κρατώντας τα καλύτερα από τους Orange Goblin, και αποτίνοντας τα μέγιστα με τους ηχητικούς πειραματισμούς και στους Hawkwind. Η μουσική τους τα είχε όλα από ψυχεδελικά περάσματα, Blues στοιχεία, doom βαρύτητα, έντονη ρυθμικότητα και έναν αεικίνητο τραγουδιστή όπου φλέρταρε με την κατάρρευση και δεν έχανε στίχο. Σε μία ζεστή μέρα η καυτή εμφάνισή τους έκανε τα μυαλά μας (και το κορμί μας) να λιώνουν σαν τσένταρ.
Set List:
Mister Medicine
Rubbernecker
Ultimate Hammer
World crust
Big rig
Terrors Pillow
GNT
A66
Εν μέσω χειροκροτήματος και με τις μπύρες και τα λοιπά απεριτίφ ανά χείρας κοινό και μπάντα αλληλοχαιρετήθηκε εις το επανιδείν. Με τις απαραίτητες προετοιμασίες επί σκηνής, την απαιτούμενη αναγόμωση σε υγρά και τις ευχάριστες κουβέντες ανά πηγαδάκια πέρασε το διάστημα μέχρι της εμφανίσεως των Vodka Juniors.
Ο κόσμος είχε πληθύνει αρκετά και ο ήλιος μας χαιρετούσε αργά δημιουργώντας μία υποφερτή ατμόσφαιρα για τη συνέχεια. Ως γνωστόν οι Melvins με την ηχητική τους ταυτότητα ανά τα χρόνια σαν συγκρότημα έχουν κατορθώσει να ταιριάζουν παντού και πάντα και σε οποιοδήποτε Billing. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και για όσους τους περικλείουν.
Για τον γράφοντα κάποιες ελάχιστες αμφιβολίες υπήρχαν για τη συμμετοχή των Vodka Juniors, οι οποίες εξαλείφθηκαν ανεπιστρεπτί με το που ξεκίνησε η παράστασή τους. Με το που ανέβηκαν στη σκηνή μπορούσες να διακρίνεις αυτό το attitude που έλεγε «ξέρετε ποιοι ήμαστε και τι πρόκειται να συμβεί» και «όσοι δεν ξέρετε απλά ετοιμαστείτε». Η μπάντα δεμένη λειτουργούσε σαν καλοδουλεμένη μηχανή και απέδωσε το punk rock της με το τσαμπουκαλεμένο και αλήτικο τρόπο που του αρμόζει και με την ηλεκτρισμένη ενέργεια να αναστήσει και νεκρό.
Όσο η πλάστιγγα έγερνε από την Sum 41 και Green Day προς την πιο Social Distortion και Misfits πλευρά, προσθέτοντας όγκο και heaviness και έξτρα παραμόρφωση, αντιλαμβανόσουν την ηχητική συγγένεια με τους headliners και παρατηρούσες και τις έκδηλες αντιδράσεις του κόσμου. Η μπάντα δημιούργησε μία πάρτι ατμόσφαιρα με προσεγμένο setlist και το φανατικό κοινό (και μη) την εκτίμησε δεόντως. Τα είχαμε όλα κατά την διάρκεια του σετ, από crowdsurfing, mosh pit, και wall of death από τα μεγαλύτερα που έχει δει ποτέ η τεχνόπολη (δεδομένου ότι ήταν τα μοναδικά) χωρίς να μειώνεται όμως η αξία στο ελάχιστο. Γιατί αυτό που έμενε στο τέλος ήταν τα χαμόγελα και η διάθεση του κόσμου.
Η μπάντα απέδειξε πως το Punk δεν είναι τρία ακόρντα παιγμένα γρήγορα με λίγο θυμό, αλλά τρόπος και στάση ζωής, φιλτραρισμένα στην DIY αισθητική, κάτι που έχει κάνει βίωμα ανά τα χρόνια δικαιολογώντας τη μέχρι τώρα πορεία της, αλλά και του κοινού που τους ακολουθεί και θα τους ακολουθεί. Πάντως ούτε και στο Rock em All Festival που είχε γίνει το 2008 στον ίδιο χώρο είχαμε βιώσει αντίστοιχες αντιδράσεις.
Set List:
Intro Footbomb
Fighting Giants
Can we play now?
Champions
Battle of Athens
Raging Youth
Walk with me
Won’t make a soldier out of me
Remains
Count on me
Deep chaos
Do it in the pit
Dark & Twisted
Lost Souls
Beat of the moment
Rollercoaster
Gold Cage freedom
Last chance
Το τέλος της εμφάνισης των Vodka Juniors συνέπεσε με το πρώτο σκοτάδι χρονικά και η ανησυχία για το Headliner act έκανε την εμφάνισή της. Ο κόσμος είχε γεμίσει τον χώρο και περίμενε ευλαβικά και καρτερικά την άφιξη των Noise-Sludge πατέρων μετά από 14 χρόνια απουσίας.
Την αναμενόμενη ώρα του χρονοδιαγράμματος και υπό τους ήχους των A-HA και του “Take on Me” το τρίο ανέβηκε στην σκηνή. Το μαύρο καφτάνι και η αφάνα του Buzz, όπως επίσης και το κόκκινο κιμονό-κοστούμι του Steven McDonald κέρδιζαν τις εντυπώσεις, ενώ ο Dale είχε ένα πιο γήινο look. Καλοδεχούμενες στυλιστικές επιλογές, οι οποίες ταιριάζουν με την απελευθερωμένη ηχητική τους ταυτότητα αλλά και το ακομπλεξάριστο στυλ που έχουν υιοθετήσει όλα αυτά τα χρόνια.
Σαράντα χρόνια μουσικοί και όχι φουρνάρηδες έχουν ψήσει πολλούς δίσκους χωρίς να έχουν καεί. Αντιθέτως έχουμε καεί εμείς με την πάρτη τους. Μας χάρισαν ένα επετειακό set list για το οποίο δεν πρέπει να έμεινε κανείς παραπονεμένος. Βέβαια με τέτοια δισκογραφία και πέντε ώρες να έπαιζαν πάλι δεν θα ήταν αρκετό, αλλά ας μην ήμαστε και αχάριστοι. Ούτε και για το γεγονός ότι περιοδεύουν οσονούπω με τους Boris (παίζοντας όλο το δίσκο Heavy Rocks). Είπαμε αχαριστία το χειρότερο πράγμα.
Χωρίς πολλά λόγια και φιοριτούρες, blast from the past με τα “Snake Appeal”, “Zodiac” και “Copache” να εναλλάσσονται και να μας ταξιδεύουν ηχητικά στο μακρινό παρελθόν με τον κόσμο να μπαίνει από νωρίς στην εξίσωση. Ποτήρια στον αέρα με την μπύρα να ρέει άφθονη, ενώ τα χέρια του κόσμου είχαν μετατραπεί σε μανουάλια που έβγαζαν άγιο καπνό. Είναι πολύ θελκτικό για ένα συγκρότημα όπου έχει γαλουχήσει γενιές και γενιές οπαδών και μουσικών να δέχεται τα εύσημα μετά από τόσα χρόνια, και πόσο μάλλον όταν έχει υπάρξει τόσο Low profile σε όλη την σταδιοδρομία του. Όπως έχουμε πει δεν είναι τυχαίο ότι αποτελούν την πιο mainstream μπάντα του underground αλλά και την πιο underground μπάντα του mainstream.
Η ευχάριστη παραφωνία του “I Want to Hold Your Hands” των Beatles στην συνέχεια από το Pinkus Abortion Tecknician με το “Hammering” κατά πόδας να ακολουθεί αποκρυπτογραφώντας Beatles, Kiss και γενικότερα 70s rock μελωδίες περασμένες μέσα από το σκληρό Sludge πρίσμα. Τα παλιά κομμάτια αποδόθηκαν στο ακέραιο και ο Steve McDonald δεν φαίνεται να έχει κάποιο θέμα στην κλυδωνιζόμενη θέση του μπασίστα και ταιριάζει γάντι. Ούτως η άλλος το μουσικό του pedigree με προϋπηρεσία στους Red Kross το μαρτυρά όπως και η αλλοπρόσαλλη παρουσία του. Θεατρικός στις κινήσεις του, με ιδιαίτερη φωτογένεια στις πόζες του σου κέντριζε το ενδιαφέρον. Εκεί όμως που δεν πιάνεται είναι στον τρόπο που χειρίζεται το όργανό του. Στιβαρός κρατούσε κατά το ήμισυ rhythm section , αν και το κατάφερνε και μόνος του, μοίραζε απλόχερα τις ρυθμικές του μπασογραμμές με τέτοιο όγκο που τον ένιωθες στο στήθος σου γεμίζοντας τον χώρο.
Το έτερον ήμισυ του ρυθμικού πλαισίου Dale Crover έδινε τον δικό του αγώνα πίσω από το kit χωρίς αντίπαλο. Ακούραστος και αγέραστος ταλαιπωρούσε τα δέρματα και τα κύμβαλα του χωρίς οίκτο σαν δαίμονας της Τανζανίας, δίνοντας στην αγέρωχη φιγούρα του Buzz το περιθώριο να ξεδιπλώσει το ταλέντο του.
Πραγματικός riff master δεν περνούσε απαρατήρητος με την πληθωρική του παρουσία στη σκηνή και με τον τρόπο που πειραματιζόταν με τις χορδές του. Όλοι μας γίναμε οικειοθελώς σκλάβοι του riff αλλά και του λάγνου τρόπου που ενέδιδε στις απαιτήσεις του εκάστοτε κομματιού.
Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο εορταστική γινόταν η ατμόσφαιρα και πλησιάζαμε στις αναμενόμενες κλασικές συνθέσεις. Η τριπλέτα των “Revolve”, “Honey Backet”, και “Night Goat” ήταν εκπληκτική και πυροδότησε έντονες αντιδράσεις από το κοινό. Επίσης ήταν και απαγορευτική για όσους έχουν οσφυαλγία, δισκοπάθεια και ορθοπεδικής φύσεως θέματα γενικότερα. Και όσοι δεν είχαν μάλλον απέκτησαν.
Η εμφάνιση για όσους είχαν τσεκάρει και το ρουφιάνο του διαδικτύου πλησίαζε στο τέλος της, όμως ακόμα και αυτοί δεν φανταζόντουσαν τέτοια απόδοση από την μπάντα. Με την ολιγοδευτερόλεπτη φυγή τους από την σκηνή επέστρεψαν για τους τίτλους τέλους και το “Boris” από το Bullhead βάζοντας τελεία σε μία φοβερή εμφάνιση, χαιρετώντας το κοινό για μία εμφάνιση που μας την χρώσταγαν και τους την χρωστάγαμε.
Έπειτα και από τη μοναχική last dance παράσταση υπό τους drone/doom ήχους της κιθάρας του Buzz και της γρένζας φωνής του έπεσαν οι τίτλοι τέλους για την ίσως πιο στοχευμένη με την καλή έννοια εμφάνιση συγκροτημάτων.
Μπορεί κάποιοι τις προηγούμενες μέρες “να τράβηξαν κουπί”, ή “να άφησαν κάποιους να τους διασκεδάσουν”, εμείς όμως τραβήξαμε μία γερή τζούρα σκληρής μουσικής με έντονη πειραματική και θορυβώδη δόση, τα αποτελέσματα της οποίας θα μείνουν αναλλοίωτα.
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα και κάτω από το φως της πανσελήνου πήραμε τον δρόμο μας σκεπτόμενοι την προηγούμενη παράσταση της μπάντας στα μέρη μας και φωνάζοντας «Πουτ@ν@ κολώνα οι Melvins ζουν ακόμα»…
Set List:
Take on Me Intro
Snake Appeal
Zodiac
Copache
I Want To Hold Your Hand(Beatles Cover)
Hammering
Never Say You’re Sorry
Evil New War God
Let It All Be
Blood Witch
Your Blessened
A Histoy of Bad Men
Revolve
Honey Bucket
Night Goat
photos: Άννα Βασιλικοπούλου
580 
