Είδος: Post-punk
Δισκογραφική: Partisan Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 16 Φεβρουαρίου 2024
Οι Idles βρίσκονται στην κορυφαία στιγμή της καριέρας τους, μεγαλώνοντας συνεχώς το κοινό τους είτε μέσω των πολύ καλών άλμπουμ που με ιδιαίτερα παραγωγικό ρυθμό μας χαρίζουν, ή μέσω των εκρηκτικών τους live εμφανίσεων (επιτέλους είχαμε την χαρά να τους απολαύσουμε και στην χώρα μας μετά από κάμποσες προσπάθειες).
Τρία χρόνια μετά το “Crawler” (το μεγαλύτερο κενό τους μέχρι στιγμής), έρχεται στα στερεοφωνικά μας (λολ) το “Tangk”, και κλείνει ήδη θέση για πολύ ψηλά στα τοπ του ’24.
Από το εισαγωγικό πιάνο του “IDEA 01” καταλαβαίνεις ότι έχουν όρεξη να το πάνε αλλού. Γι’ αυτό άλλωστε και επέλεξαν στο τιμόνι της παραγωγής τον Nigel Godrich, ο οποίος έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Siouxsie, REM, Beck, Roger Waters, Paul McCartney, Gnarls Barkley και Radiohead (επανειλημμένως). Tο “Gift Horse” κουβαλάει όλη την ενέργεια των Idles με τα χαρακτηριστικά gritty φωνητικά του Talbot, ρυθμικά και χορευτικά verses που που οδηγούν σε εκρηκτικά ρεφρέν. Idles δηλαδή…
Σύμφωνα με τον Talbot, κεντρικό θέμα του δίσκου αυτού είναι η αγάπη, και τονίζεται πολλάκις στιχουργικά, όπως πχ στο προαναφερθέν κομμάτι (My baby is beautiful/all is love and love is all/Fuck the king/He ain’t the king, she’s the king. Το αντίθετο του God Save the King δηλαδή). Τόνισε επίσης πως η μπάντα ήθελε να φτιάξει έναν δίσκο που θα κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται, και όχι να σκέφτονται, και να τους κάνει να χορέψουν.
Το “POP POP POP” είναι γεμάτο από τέτοια θετικά συναισθήματα και δημιουργεί ένα ονειρικό περιβάλλον μουσικά, ενώ το “Roy” παίρνει αυτήν την ατμόσφαιρα και της δίνει ένα blues-country twist, με ακόμα ένα πολύ αγαπησιάρικό ρεφρέν (Baby, baby, baby/I’m a smart man, but I’m dumb for you, συνολικά οι στίχοι του πάντως μόνο dumb δεν είναι, ο Talbot είναι σε μεγάλα κέφια). Oι προσωπικές τραγωδίες του frontman των Idles έχουν αποτελέσει στο παρελθόν έμπνευση. O θάνατος της μητέρας του ήταν το κεντρικό θέμα του ντεμπούτου τους, ενώ το “Joy as an act of Resistance” ποτίστηκε από τον θάνατο της κόρης του στην γέννα το 2017. Δεν ξέρω αν το συγκινητικό “A Gospel” έχει να κάνει με το διαζύγιό του ή κάποιον χωρισμό του, αλλά μοιάζει πολύ προσωπικό, και η ερμηνεία του σε κάνει να το νιώθεις.
Στο “Dancer”, στο οποίο συμμετέχουν ο James Murphy και Nancy Whang των LCD Soundsystem (πρόταση της ημέρας, δείτε το “Meet Me in the Bathroom”, πολύ ωραίο documentary για τη Νεοϋορκέζικη σκηνή των Strokes, Yeah Yeah Yeahs, Interpol κ.ο.κ. που ήταν μέρος και οι συγκεκριμένοι), επιστρέφουμε στα aggressive toe tappers. Το “Grace” μας λέει για ακόμη μια φορά No god, no king/I said love is the fing (slang προφορά του “thing”). Επιστροφή στις πανκ ρίζες (περίπου) με το “Hall & Oates” και “Gratitude”, το “Jungle” δεν μου έδωσε πολλά χωρίς να είναι κακό, ενώ ο δίσκος κλείνει υπέροχα με το “Monolith”, ακόμα μια πολύ εκφραστική ερμηνεία του Talbot και λίγο σαξοφωνάκι για την ποικιλία.
Το “Tangk” δίνει μια νέα διάσταση στους Idles. Δείχνει όρεξη αλλά –και το σημαντικότερο- ικανότητα για εξέλιξη. Η παραγωγή είναι κάτι παραπάνω από αψεγάδιαστη, ο Talbot στιχουργικά έχει κεντήσει (όπως συνηθίζει άλλωστε) και είμαι σίγουρος πως η δουλειά αυτή ανοίγει νέους δρόμους για την μπάντα και ανοίγει την μπάντα σε νέους δρόμους, χωρίς όμως να χάνουν την ταυτότητά ή να κάνουν επιτηδευμένους πειραματισμούς. Δεν ξέρω αν θα αφήσει κάποιο χιτ τύπου “Mother” (εμένα ήδη μου έχουν κολλήσει κομμάτια), αλλά είναι ένας ολοκληρωμένος από κάθε άποψη δίσκος με αρχή – μέση – τέλος, ιδέες πολύ ξεκάθαρα αποτυπωμένες και κάθε ακρόαση του σου αφήνει και κάτι καινούριο. Σαν μια πολύ καλή ταινία που, χωρίς να είναι δυσνόητη, θέλει και θέλεις να τη δεις πάνω από μία φορά για να ρουφήξεις κάθε μικρή λεπτομέρεια.
https://www.facebook.com/idlesband/
287 
