Είδος: Power Metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημ. Κυκλοφορίας: 2 Σεπτεμβρίου 2022
Μου αρέσει το καθαρό power metal. Το αγνό, το ΠΑΣΟΚικό, το γρήγορο. Βλέπεις φίλε αναγνώστη, είμαι από αυτούς που ανδρώθηκαν με τα αριστουργήματα των Helloween στα ’80s οι οποίοι και όρισαν το ευρωπαϊκό power κι αποτέλεσαν τη βασική σταθερά για οποιαδήποτε δουλειά ακολούθησε.
Οι Blind Guardian βέβαια παρουσίασαν μια αυτόνομη προσωπικότητα στο είδος και μεγαλούργησαν μέχρι τα μέσα των ’90s με πραγματικά ορόσημα. Και κάπου εκεί έγινε το αναπάντεχο! Αν και σε κανέναν μονοπωλιακό φορέα της εποχής δεν αναγράφτηκε ως πρωτοσέλιδο η φράση “Χτυπημένα τα μέλη των Blind Guardian από σπαστική Μαλβινοκαραλίτιδα! Μείνετε συντονισμένοι!” αυτό που συνέβη από το δεύτερο κομμάτι του “Nightfall On Middle Earth” κι έπειτα δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του ο φίλος / οπαδός τους (το “Mirror Mirror” είναι πανεποχιακός ύμνος, δεν σηκώνω ούτε κουβέντα επί τούτου).
Χορωδίες, πληκτροφόρα μέρη, μια με το στανιό προσπάθεια να εμβαπτιστεί το πνεύμα της μπάντας με θεατρικότητα και τέλος: αυτό που ξέρατε ως Blind Guardian οφείλετε να το ξεχάσετε. Πέραν από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις από αυτοτελή κομμάτια – ολοκληρωμένες οντότητες όπως τα “Lionheart” και “Another Stranger Me”, η δεύτερη αυτή περίοδος ως και τη στιγμή που σου γράφω αυτές εδώ τις αράδες, κατάντησε να είναι ένα άθροισμα συνονθυλευμάτων πιο βαρετών και από τάπερ με προχθεσινά φασολάκια. Οι “σφαλιάρες” απανωτές και σημεία ανάκαμψης πουθενά.
Όλος αυτός ο πρόλογος γράφτηκε γιατί κι εγώ, ο υπογράφων του παρόντος, περίμενα με ανυπομονησία τη νέα δουλειά τους μετά την πανίσχυρη δόση υπνωτικού που προσέφερε το “Twilight Orchestra: Legacy of the Dark Lands” πριν 3 χρονάκια περίπου (από τότε νιώθω ακόμη νυσταγμένος, ένας μεσήλικας Γεωργαντάς που με καφέδες πασχίζει να αφυπνιστεί). Βέβαια το status τους έχει φανερά αλλάξει προς το χειρότερο (όταν έμαθα ότι σε tour θα έπαιζαν από κάτω από τους Sabaton στην αρχή γέλασα και μετά για κάνα 10λεπτο κούναγα την κεφάλα πάνω – κάτω με ύφος γάμησέτα) αλλά είχα μια κρυφή ελπίδα ότι τώρα θα διέβλεπαν την ευκαιρία να κυκλοφορήσουν μια δουλειά “από τα παλιά”, η οποία θα εμπεριείχε όλους τους λόγους και αιτίες που τους αγάπησα και θα σάρωνε τα πάντα με κύριο στόχο; Μα να βουλώσει το γαμώστομα και το δικό μου αλλά και των χιλιάδων (φαντάζομαι) υπόλοιπων φρικαρισμένων φίλων τους. Κάτι που εν μέρει πραγματώνεται. Και θα μπορούσαν να έχουν επιστρέψει με ένα αριστούργημα αν έλειπαν αυτά τα “αν έλειπαν αυτά…”. Και εξηγούμαι:
Η ερώτηση μου είναι: γιατί ρε γέρο διάολε πρέπει να παρεμβάλλετε ψευδοprogressiveισμούς ντε και καλά μέσα σε κατά τα άλλα και γαμώ τις κομματάρες και να διακόπτετε χωρίς λόγο τη ροή όπως με το “Deliver Us From Evil” που ανοίγει το album ή με το “Destiny” που το κλείνει με τα αδιάφορα “θεατρικότροπα” μέρη; Ή τα μπερδέματα του “Architects of Doom”; Το “Let It Be No More” επίσης θα μπορούσε να λείπει (αν κάτι δεν αντέχω πλέον – όχι ότι τις άντεχα και ποτέ μετεφηβικώς – στο power είναι οι μπαλάντες).
Κατά τα άλλα, πολύ καλό το “Secrets of the American Gods” και το “Life Beyond the Spheres” που είναι πολύ βαρύ και εν γένει headbanging κομμάτι, αρκετά καλό το speed “Violent Shadows” που παρουσιάζει κάτι από το πρωτογενές παρελθόν τους και με ένα κάπως παραλλαγμένο ρεφρέν, όχι τόσο “χαρωπό”, θα μπορούσε να είναι ένας νέος ύμνος και το ίδιο συμβαίνει και με το “Blood of the Elves” το οποίο θα μπορούσε χωρίς κάποια ξεκάρφωτα μεσαία parts μα γίνει επίσης σημείο ορισμού του album.
Γενικά η περίπτωση του “The God Machine” είναι για ακόμη μια φορά ένα album που θα μπορούσε να επαναφέρει το συνθετικό επίπεδο των Blind Guardian στα ψηλά πατώματα. Λίγο πιο straight νοοτροπία που να αποστασιοποιείται του παραφορτώματος θα απογείωνε τα πάντα. Και πάλι επαναλαμβάνω, δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να αναμειγνύεις καλές ιδέες με filler εμβόλιμα μέρη κατεβάζοντας τις ποιοτικές στάθμες προς χάριν “προοδευτικότητας” που είναι επί τω πλείστω φλύαρη και άνευ ουσιαστικών δονήσεων που να δικαιολογούν την ύπαρξή της. Από την άλλη, σίγουρα ανώτερο των τελευταίων πέντε τουλάχιστον δίσκων. Για να παραμένει η ελπίδα επαναφοράς η οποία δεν ψοφάει από την αρχή να ησυχάσουμε. Ψυχανεμίζομαι ότι ο φίλος μου ο Δάλλας γενικώς ξεφυσά. Και με την κεφάλα πάνω – κάτω, ξανά σε ύφος γάμησέτα…
Facebook: https://www.facebook.com/blindguardian
647 
