Οι θρύλοι της garage revival 80s σκηνής The Fuzztones θα επισκεφτούν για μια ακόμη φορά την Ελλάδα και θα εμφανιστούν στο Gagarin 205 στις 24 Μαΐου. Ο ηγέτης τους, Rudi Protrudi βρέθηκε κάτω από τη λάμπα του Rockway.gr και ανακρίθηκε βάναυσα από το Δημήτρη Μαρσέλο. Και είπε πολλά!
Γεια σου, Rudi και καλώς ήρθες στις σελίδες του Rockway.gr. Επισκέπτεστε την Ελλάδα και πάλι. Πως σας έχουν συμπεριφερθεί οι Έλληνες ως τώρα;
Πάντα μας υποδέχονται με τον καλύτερο τρόπο στην Ελλάδα. Εκτός ίσως από εκείνη τη φορά στη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 80, όταν και έπρεπε να διώξουν αρκετό κόσμο επειδή το club ήταν ήδη γεμάτο. Και έτσι, 200 περίπου άτομα έκαναν φασαρία απέξω και ήρθαν η μπάτσοι και τους έριξαν δακρυγόνα, μεταφέροντας έτσι τη φασαρία και εντός του μαγαζιού. Αλλά πραγματικά έφταιγαν οι μπάτσοι και όχι τα παιδιά που είναι πάντα υπέροχα! Και μια άλλη φορά πάλι στη Θεσσαλονίκη, πριν 10 χρόνια περίπου και είχαμε μαζι τον Mark Lindsay, τραγουδιστή των Paul Revere & The Raiders, ως special guest. Όταν κάναμε soundcheck το μέρος ήταν κλιματισμένο, αλλά μια ώρα περίπου πριν το show, οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού αντιλήφθηκαν ότι θα γίνει sold out, και άναψαν τη θέρμανση. Κατακαλόκαιρο! Υποθέτω για να κάνουν τους πελάτες να δροσιστούν. Ήταν κολάσιμα ζεστά επί σκηνής, σε σημείο που αναγκαστήκαμε να παίξουμε topless. Είχαμε και δύο γυναίκες τότε στη σύνθεση μας, την Deb O’ Nair και την drummer, Andrea (Kusten), οι οποίες έπαιξαν με τα σουτιέν. Όταν ήρθε η ώρα να βγει ο Mark, ο οποίος τότε ήταν ήδη 62 ετών, ήμασταν λούτσα στον ιδρώτα και έτοιμοι να πέσουμε κάτω. Σαν φοβερός showman, εκείνος έκανε ότι μπορούσε και βγήκε στη σκηνή με το εσώρουχο! Φοβερή βραδιά!
Θα έχετε και δύο τοπικά συγκροτήματα μαζί σας το βράδυ της 24ης Μαΐου, τους The Big Nose Attack και The Titanics. Έχεις ακούσει καθόλου τη μουσική τους;
Όχι, δεν μπορώ να πω πως τους έχω ακούσει. Αλλά πάντα είχαμε φοβερά support στην Ελλάδα. Είμαι σίγουρος πως θα κλοτσήσουν κώλους (ακριβής μετάφραση)!
Σχεδόν 35 χρόνια μουσικής. Πίστευες πως η μουσική σας θα μείνει για τόσα πολλά χρόνια στα μυαλά των ανθρώπων;
Σίγουρα όχι στην αρχή. Όταν ξεκινήσαμε κανείς δεν έπαιζε τέτοια μουσική. Τουλάχιστον όχι στη Νέα Υόρκη. Από το να παίζουμε ως Tina Peel για 1000 δολάρια τη βραδιά, βρεθήκαμε να κάνουμε audition στο CBGB για 10 δολάρια, τα οποία μοιραστήκαμε. Μας φέρθηκαν λες και ήμασταν από άλλον πλανήτη. Κανείς δεν ενδιαφερόταν. Αλλά ήμασταν αποφασισμένοι. Και νικήσαμε! Δυόμιση χρόνια αργότερα, αρχίσαμε να κάνουμε σαματά. Και πριν το καταλάβουμε και άλλες μπάντες άρχισαν να παίζουν “garage”: The Vipers, the Mad Violets και σύντομα αναπτύχθηκε μια σκηνή. Και μεγάλωσε από κει και πέρα. Αλλά οι περισσότερε μπάντες εξαφανίστηκαν μετά από λίγο. Οι Fuzztones συνέχισαν. Πιστεύω ότι η διαφορά με τους άλλους ήταν πως δεν ήμασταν μια καθαρή 60’s μπάντα διασκευών ποτέ, όπως πολλές από τις λεγόμενες “Revival” πάντες εκεί έξω. Σίγουρα, κάναμε πολλές διασκευές, αλλά με δικό μας τρόπο πάντα, δεν τις αντιγράψαμε. Τεράστια διαφορά. Διατηρήσαμε το στυλ μας, το οποίο επιβάλλαμε σε ότι κάναμε. Είναι ένας συνδυασμός από επιρροές και όχι αυστηρά Sixties. Ήμασταν πολύ επηρεασμένοι από τα blues, την πρώιμη punk, όπως οι Stooges, MC5 και Dolls, και πράγματα όπως οι Doors, οι οποίοι παραήταν “progressive” για τους γκαραζάδες της εποχής. Αυτές οι επιρροές, παράλληλα με την δική μας προσωπικότητα, που εισάγαμε παντού σε μεγάλες δόσεις, μας έκαναν μοναδικούς. Αυτός πιστεύω πως είναι ο λόγος της συνεχιζόμενης δυναμικής μας. Και ότι αγαπάμε αυτό που κάνουμε και οι φίλοι μας το βλέπουν αυτό. Στα πέτρινα χρόνια πολλές μπάντες διαλύονται, οι ξεπουλιούνται, αλλά εμείς μείναμε αληθινοί προς τη μουσική που αγαπάμε και το κοινό πάντα ξέρει τι να περιμένει. Ένα σοβαρά γαμηστερό Rock & Roll show.
3 χρόνια πέρασαν από το “Preaching to the Perverted”. Υπάρχει κάτι νέο στα σκαριά;
Πέρυσι, κυκλοφορήσαμε το “Snake Oil”. Ήταν ένα διπλό album με σπάνιες ηχογραφίσεις και πολλά όμορφα πράγματα μέσα. Ήταν κάτι σαν το δεύτερο μέρος του “Creatures That Time Forgot”, που είχαμε βγάλει το1985. Ολοκληρώνουμε τώρα δύο box sets. Θα είναι διαθέσιμα το καλοκαίρι λογικά. Το ένα θα είναι ένα τριπλό album με live υλικό, με τίτλο “Alive & Deadly. Θα περιέχει το εξαντλημένο εδώ και καιρό “Live with Screamin’ Jay” και DVD με τρία από τα τραγούδια του, καθώς και ένα live album με 18 τραγούδια από το Fuzztones Gonn Primitive tour, που κάναμε με τον Craig Moore, frontman των Gonn, το 2008. Μετά θα έχει και ένα live album την NYC σύνθεση από το Electric Banana club στο Pittsbugh της Pennsylvania, το 1984. Περιέχει πολλά κομμάτια τα οποία ποτέ δεν ηχογραφήσαμε τελικά.Επίσης, θα κυκλοφορήσει και ένα box σετ με 7 albums μέσω της αγγλικής Easy Action label. Θα περιλαμβάνει όλα μας τα κλασικά albums, όπως και μια τηλεοπτική εμφάνιση με την NYC σύνθεση, μπροστά σε κοινό 20,000 στο Βrittany Festival στη France το 1985. Επιπλέον, σκοπεύουμε να κυκλοφορήσουμε ένα νέο single που ηχογραφήσαμε με τον Steve Mackay, σαξοφωνίστα των Stooges. Εκτός από τις κυκλοφορίες των Fuzztones , η blues μπάντα μου, Rudi Protrudi Unfuzzed, κυκλοφορεί το ντεμπούτο της τον Ιούνιο, μέσω της γερμανικής Hound Gawd. Και έχω ηχογραφήσει και ένα ακουστικό solo στο Tel Aviv πριν λίγους μήνες, το οποίο μάλλον θα βγει το φθινόπωρο. Θα είναι μια πολύ γεμάτη χρονιά!
Τον περασμένο Αύγουστο κυκλοφόρησε ένα tribute album με τίτλο “In Fuzz We Trust”, με εξαιρετικούς καλλιτέχνες από τα 60s να παίζουν μέσα. Πως καταφέρατε να μαζέψετε όλους αυτούς στο ίδιο album; Πως πήγε στην αγορά;
Η ιδέα ήρθε μετά την επανασύνδεση της “In Heat” σύνθεση το 1997. Ανοίγαμε τη συναυλία των Question Mark & The Mysterians και μετά το show, ο Question Mark είπε στον κιθαρίστα μας ότι σκοπεύει να διασκευάσει το κομμάτι μας “Action Speaks Louder Than Words”. Ήμουν πολυ ενθουσιασμένος όταν το άκουσα, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνο συνειδητοποίησα πως δεν πρόκειται να συμβεί. Και πάλι όμως, η ιδέα πως ένα από τους “ήρωες” μου να διασκευάζει κάτι δικό μου ήταν δελεαστική. Είχα γνωρίσει αρκετούς από εκείνους που αρχικά με επηρέασαν και με κάποιους ήδη είχα συνεργαστεί. Screamin’ Jay Hawkins, Arthur Lee, Sean Bonniwell. Και έτσι όταν ηχογραφήσαμε το “Salt For Zombies” το 2003, και ζήτησα από τους James Lowe (Electric Prunes) και Sky Saxon (Seeds) να κάνουν guest στο album, άρπαξα την ευκαιρία να τους βάλω να ηχογραφήσουν ο καθένας από ένα δικό μας κομμάτι. Άπαξ και έκανα την αρχή, αποφάσισαν να συνεχίσω τη συλλογή κομματιών μας παιγμένα από καλλιτέχνες της 60’s Garage/Psych σκηνής. Όταν μετακόμισα το Βερολίνο το 2005, δεν είχα πια άμεση πρόσβαση με όλους αυτούς που έμεναν στις ΗΠΑ. Κάλεσα τους Davie Allan και Craig Moore (Gonn) στο studio να ενορχητρώσουν το όλο θέμα, όπως και τα κομμάτια των Electric Prunes και Monks. Κάναμε εκείνα τα μέρη πριν φύγω. Τους Pretty Things τους έβαλα σε studio στο Βερολίνο για το “Ward 81.” Το όλο σχέδιο πήρε 10 χρόνια να ολοκληρωθεί από τη στιγμή που έγινε το πρώτο κομμάτι (“Get Naked” από τον Sky Saxon) ως το τελευταίο που, τι ειρωνεία ήταν από τους Question Mark & The Mysterians! Τώρα το πόσο πούλησε δεν έχω ιδέα. Δεν έχω μάθει νεότερα από την εταιρία εδώ και μήνες. Αλλά στα live μοσχοπουλάει.
Το garage rock’n’ roll music ακόμα κινείται και η νεολαία πάντα κοιτάει στο παρελθόν και την κουβαλάει στο μέλλον. Γιατί πιστεύεις πως αυτό το μουσικό στιλ επιβίωσε μέσα στο χρόνο και κατακτά τον κόσμο;
(γέλια) αυτό είναι αστείο! Ο μόνος τρόπος για να κατακτήσει τον κόσμο είναι τα κουστούμια που είναι υπεύθυνα για τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα να βάλουν την rap και τις άλλες κακές μουσικές στην άκρη. Βέβαια, το ότι δεν το κάνουν ίσω και να είναι ο λόγος για τον οποίο το Garage επιβίωσε. Είναι ίσως, το μοναδικό μέρος του rock n roll που δεν έχουν εκμεταλλευτεί, οπότε είναι το μοναδικό true rock n roll! Και ας το αντιληφθούμε πως εκείνο δε θα πεθάνει ποτέ. Είναι οργασμός του αυτιού. Και όλοι ξέρουμε πόσο αρέσουν οι οργασμοί!
Ένα από τα πιο “διάσημα” μουσικά σήματα είναι το δικό σας, με το κρανίο και τις σταυρωμένες κιθάρες. Ποιανού ιδέα ήταν αυτό το σχέδιο;
Πρέπει να κατηγορηθώ εγώ για αυτό. Το σχεδίασα ο ίδιος. Ήθελα κάτι απλό που θα λέει τα πάντα για την μπάντα από την πρώτη στιγμή που κάποιος το βλέπει. Και νομίζω πως έτσι γίνεται!
Θυμάσαι πως αισθανόσουν στο πρώτο live των Fuzztones;
Ναι. Ήταν βασικά πολύ καλοδεχούμενη η μουσική μας, λόγω του μέρους και των συνθηκών της συναυλίας. Βλέπεις, η Deb και εγώ ήμασταν μέλη μιας κολλεκτίβας καλλιτεχνών και άλλων περίεργων που συχνάζαμε κάπου στην 57 St. στη Νέα Υόρκη στα τέλη του 70/αρχές 80. Η σκηνή αυτή γέννησε πολλούς αναγνωρίσιμους καλλιτέχνες όπως τους Keith Haring, Kenny Sharf και Ann Magnuson. Τα μέλη έπαιρναν σειρά και διοργάνωναν τα δικά του events ο καθένας σε εκείνο το club. Σχεδόν ποτέ δεν υπήρχε ζωντανή μουσική. Η διασκέδαση ήταν λιγότερο συμβατική (χαχα). Για παράδειγμα, η ομάδα “Club 57 Ladies Auxillary” έκανε μια βραδιά γυναικείας πάλης μια φορά, φτιάξανε μια παλίστρα και είχαν έναν ένθερμο gay διαιτητή και ενθουσιώδες κοινό. Οι παλαιστές ντυνόντουσαν διαφορετικά, πχ. Ζήνα και τέτοια. Μια άλλη νύχτα η ίδια ομάδα διοργάνωσε μια νύχτα strip tease και όλοι είχαν τη σειρά τους στη σκηνή. Το πιο μνημειώδες event ήταν το “model kit party”, το οποίο δεν είχε καμιά σχέση με το μοντελισμό τελικά και έγινε πάρτυ όπου όλοι σνίφαραν κόλλα! Ο καθένας έφερε τα σύνεργα του και όλοι κάτσαμε σε ένα πτυσσόμενο αλουμινένιο τραπέζι κάνοντας ότι συναρμολογούν, ενώ στην πραγματικότητα σνιφάραμε την κόλλα ακούγοντας ένα electro art noise συγκρότημα να παίζει ζωντανά. Όπως και να έχει, κάναμε στο Club 57 το live ντεμπούτο μας. Είχαμε ένα προτζέκτορα που έπαιζε το “Riot On Sunset Strip” πριν βγούμε. Στη σκηνή είχα δύο γυμνόστηθες χορεύτριες, μία εκ των οποίων αργότερα έπαιξε organ για τους The Fall. Επειδή σχεδόν κανένας, ακόμα και ο πιο hipster της πόλης, δεν ήξερε τη μουσική παίζαμε, όλα πήγαν καλά. Στο τέλος του show, ένιωσα μια δροσιά να με γαργαλάει. Τότε, συνειδητοποίησα πως το φερμουαρ μου ήταν ανοικτό και το πουλί μου κρεμόταν έξω. Φοβερή αρχή!
ΟΚ, ας ξεχάσουμε το παρελθόν. Ποιο είναι τα άμεσα σχέδια της μπάντας;
Αύριο πάμε Ισπανία για 12 συναυλίες, αν δεν κάνω λάθος. Μια βδομάδα μετά, Ελλάδα. Το Δεκέμβριο έχουμε κλείσει Ιταλία. Ποιος ξέρει; Μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας ίσως να ηχογραφήσουμε και κάτι. Δεν έχουμε σκεφτεί κάτι συγκεκριμένο.
Τι να περιμένουμε να δούμε επί σκηνής; Θα μας παίξετε κάτι καινούργιο ή καμιά διασκευή/ έκπληξη;
Πάντα παίζουμε και κάτι καινούργιο. Θα παίξουμε σίγουρα πράγματα που δεν έχουμε ξαναπαίξει στην Ελλάδα, μαζί με τα κλασικά που πάντα μας ζητάει το κοινό. Σχεδιάζουμε να παίξουμε πράγματα πολύ παλιά που έχουμε χρόνια να παίξουμε. Όσο έχει να κάνει με το τι θα δείτε επί σκηνής. Πριν δύο χρόνια αποφάσισα να κάνω την μπάντα τετραμελή και παίζω όλες τις κιθάρες. Παίζουμε πιο σκληρά τώρα. Λιγότερη ψυχεδέλεια, πολύ Punk. Σκέψου “Leave Your Mind At Home”.
Για τέλος θα ήθελα να αφιερώσεις κάποιος στίχους στους Έλληνες φίλους σας, και έτσι να στείλεις κάποιο μήνυμα.
“If you don’t like war and stuff, just walk around in your buff.
One more thing, before I conclude….get on the streets, and get on them NUDE!”
Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου!
Και εγώ! Τα λέμε σε λίγο καιρό!
349 
