Οι DreamLongDead δεν είναι ένα συνηθισμένο συγκρότημα. Μπορεί το αποτρόπαιο doom/death τους να δείχνει γήινης προέλευσης, όμως όσοι μπορούν να διαβάσουν ανάμεσα στις γραμμές εύκολα καταλαβαίνουν πως το σχήμα είναι ένα κανάλι χαοτικής προπαγάνδας του μαύρου αγγελιοφόρου Nyarlathotep, που στοχεύει στην προετοιμασία της ανθρώπινης φυλής για την επιστροφή των Μεγάλων Παλαιών στη Γη. Το Rockway.gr βουτάει στην άβυσσο και μαθαίνει τα πάντα για τα προσεχή σχέδια των DreamLongDead και την επερχόμενη καταδίκη…
Καλησπέρα Τάσο. Σωτήριο έτος 2014, έχουν περάσει 2 γεμάτα χρόνια από το “MadnessDeadGrave…” album. Δώσε μας μια σύνοψη του τι συνέβη σε αυτό το διάστημα στο στρατόπεδο των DreamLongDead.
Καταρχάς ξεκινήσαμε να γράφουμε τον δίσκο ως τριμελής μπάντα, βγήκε ως τετραμελής και κάναμε τις συναυλίες για αυτόν ως πενταμελής. Κάναμε αρκετές για τα δικά μας δεδομένα συναυλίες, ετοιμάζαμε καινούργιο υλικό, κάναμε την προπαραγωγή γι’ αυτό και το χειμώνα που μας πέρασε, αλλά και την άνοιξη που διανύουμε ηχογραφούμε αυτό το υλικό.
Ποια ήταν η ανταπόκριση του κόσμου στο album μέχρι τώρα; Οι κριτικές που διαβάζω για εσάς μέχρι στιγμής, κυρίως από τις live εμφανίσεις σας, είναι τουλάχιστον ενθουσιώδεις.
Ήταν πάρα πολύ καλή. Με τον φόβο μήπως φάνω αλαζονικός θα πω ότι περιμέναμε θετικές αντιδράσεις γιατί είχαμε συναίσθηση ότι αυτό που κάνουμε ήταν και καλό σε όλους τους τομείς αλλά και κυρίως είχε μια διαφορετικότητα, ειλικρίνεια και αυθεντικότητα, αλλά ακόμη και έτσι το εύρος των θετικών αντιδράσεων μιας έπιασε εξ απήνης. Όσο αφόρα τις συναυλίες, παρόλο που όταν ξεκίνησε η μπάντα ήμουν καμένος από πρότερες εμπειρίες, είχα παίξει πάρα πολύ ζωντανά τα προηγούμενα χρόνια πριν την δημιουργία των DreamLongDead, και γενικά δεν ήθελα να παίζουμε ζωντανά πάρα πολύ, τελικά αποδείχτηκε ότι είμαστε ζωντανή μπάντα, και ότι το υλικό μας παίρνει ζωή, η ψοφά αν θες καλύτερα, στην σκηνή.
Το αργό Celtic Frost-άδικο death metal που επιχειρείτε δεν αποτελεί ιδιαίτερα διαδεδομένο άκουσμα. Υπάρχει πιστεύεις αρκετός κόσμος εκεί έξω που καταλαβαίνει αυτό που θέλετε να κάνετε;
Και πάλι με τον φόβο ότι θα ακουστώ αλαζονικός δεν έχει σημασία αν είναι διαδεδομένο άκουσμα η όχι. Δεν είναι ελιτισμός αυτός. Έχουμε επίγνωση ότι από την στιγμή που παίζεις συναυλίες ηχογραφείς και πουλάς τον δίσκο σου μπαίνεις στο ίδιο τσουβάλι με οποιονδήποτε μουσικό από οποιοδήποτε είδος μουσικής, εμπορικό η αντί-εμπορικό, διαδεδομένο η όχι, mainstream η underground, που κάνει ακριβώς το ίδιο. Όποτε true-ιλίκια και ελιτισμοί, και παπαριές τύπου “εμείς είμαστε αληθινοί και απευθυνόμαστε στους λίγους εκλεκτούς” μπορείς να τα πάρεις και να τα χώσεις στον κώλο σου. Αφού είσαι τόσο επιλεκτικός μείνε στο προβάδικό σου, και όταν κάνεις συναυλίες να στέλνεις προσωπικές προσκλήσεις στους λίγους “εκλεκτούς”. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ακόμη και αν δεν είναι διαδεδομένο δεν έχει σημασία γιατί είναι ειλικρινές, είναι δικό μας, είναι εμείς, και σίγουρα κάποιος εξίσου, λιγότερο η περισσότερο εκκεντρικός, παράξενος, βλαμμένος σαν και εμάς θα βρεθεί εκεί έξω που θα του αρέσει και θα το εκτιμήσει.
Τι θέλετε να κάνετε λοιπόν; Ποιοι είναι οι σκοποί πίσω από την μουσική και την ίδια την ύπαρξη των DreamLongDead;
Μπορώ να σου δώσω δυο ειδών απαντήσεις. Η πρώτη “πουλημένη”, “true” απάντηση είναι ότι ο σκοπός μας είναι διαδώσουμε τον λόγο ΤΟΥΣ και να φτιάξουμε το soundtrack του επερχομένου ερχομού ΤΟΥΣ, και η άλλη είναι ότι κάνουμε “μουσική” γιατί είμαστε ένα μάτσο μεσήλικες οι οποίοι ξεφεύγουν από την καθημερινότητα τους, ξορκίζουν δαίμονες, ακολουθούν κάποια μούσα, κάνουν ότι τους λένε οι φωνές στο κεφάλι τους… Η αληθινή απάντηση είναι όλες και καμία από τις παραπάνω, η τουλάχιστον κρύβεται κάπου εκεί ανάμεσα.
Στους στίχους και την θεματολογία σας διαπιστώνει κανείς εμφανείς επιρροές από την μυθολογία του H.P. Lovecraft. Τι είναι αυτό που σας μαγεύει τόσο σε αυτό το θεματικό πλαίσιο και ποιες άλλες είναι οι στιχουργικές επιρροές σας;
Πριν τον Lovecraft η λογοτεχνία τρόμου ήταν αυτό που αποκαλείται “γοτθική” λογοτεχνία και ουσιαστικά είχε να κάνει με βασικούς ενστικτώδεις ανθρώπινους φόβους και ταμπού προσωποποιημένα σε μορφές όπως τα βαμπίρ, οι λυκάνθρωποι, τα φαντάσματα και άλλα τρομακτικά όντα τα οποία όμως πάντα εμφανίζονταν, είχαν κατανοητά κίνητρα και πάντα οδηγούμασταν σε μια λύση, μια λύτρωση. Ο Lovecraft όμως ήταν κάτι άλλο. Κινούμενος από βαθειά δυσπροσαρμοστικότητα προς τον κόσμο στον οποίοι ζούσε, έναν αληθινός μισάνθρωπος, έφτιαξε ένα σύμπαν το οποίοι ουσιαστικά ΔΕΝ είναι ανθρωποκεντρικό. Ο άνθρωπος δεν έχει σημασία. Δεν είναι καν πιόνι στα κοσμικά παιχνίδια που παίζονται εν αγνοία του. Οι Αρχαίοι τον έχουν χεσμένο. Όπως μια κατσαρίδα δεν μπορεί και δεν έχει καν τα κατάλληλα μέσα άλλωστε, να κατανοήσει ποτέ γιατί την λιώνουμε με το πόδι μας έτσι και ο άνθρωπος δεν πρόκειται να κατανοήσει τις προθέσεις, τα κίνητρα και τις πράξεις των Αρχαίων. Ο τρόμος του Lovecraft είναι κοσμικός, αρχέγονος, απερίγραπτος. Οι ιδέες του για παράλληλα σύμπαντα, μη Ευκλείδειες γεωμετρίες, βιομηχανική παραγωγή γενετικών πειραμάτων, προϋπήρχαν επιστημονικών ανακαλύψεων όπως οι κβαντική φυσική και η γενετική, φλέρταραν με ιδέες τους δυτικού εσωτερισμού και αποκρυφισμού, με τον οποίοι παρότι όπως λέει ο ίδιος δεν είχε σχέση έχει επηρεαστεί από αυτόν τις τελευταίες δεκαετίες. Οπότε όταν ρωτάς για “άλλες στιχουργικές επιρροές” η απάντηση είναι όταν δεν λέμε ιστορίες τρόμου, αλλά ακόμη και μέσα σε αυτές τις ιστορίες τρόμου που είναι τα “τραγούδια” μας, αυτό που κάνουμε είναι να φιλτράρουμε τις ανησυχίες και την στάση μας για τον κόσμο που μας περιβάλλει, αλλά και να εξωτερικεύουμε τα εκ των έσω μας, χρησιμοποιώντας αυτό το θεματικό πλαίσιο. Για να το πω στα απλά “μεταλλάδικα” αν θέλουμε να πούμε ότι σιχαινόμαστε την ζωή μας και την καθημερινότητα μας θα βάλουμε τον Κθουλου να βγει από την θάλασσα και να ισοπεδώσει μια γαμημένη πόλη η κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Τη βραδιά που ανοίξατε το live των Pentagram στο Αθηναϊκό An Club, διασκευάσατε το “A Fine Day to Die” των Bathory, μία -κατά τη γνώμη μου- πολύ ιδιαίτερη επιλογή. Προφανώς αποτελούν κι αυτοί -μαζί με τους προαναφερθέντες Celtic Frost- μία από τις μεγάλες επιρροές σας. Ποιες άλλες μουσικές επιρροές συνθέτουν την “ύλη” των DreamLongDead;
Ακόμη συνεχίζεται η κουβέντα μεταξύ μας στην μπάντα για την χρησιμότητα η όχι των διασκευών στο live set μας. Η αλήθεια είναι ότι ανεξάρτητα από αυτό αποτελούν μια καλή αφορμή για τέντωμα και εκγύμναση μουσικών μυών πέρα από αυτά που έχουν συνηθίσει δουλεύοντας το δικό μας γνώριμο υλικό. Το Bathory, μπορείς να φαίνεται παράξενη επιλογή αλλά το “Blood Fire Death”, οι Bathory και ο Quorthon, είναι τεράστια εμμονή και λατρεία, το συγκεκριμένο τραγούδι τρωγόμουν να το παίξω μια ζωή, και είμαι περήφανος που το κάναμε με τους DreamLongDead και τους δώσαμε και κατάλαβε. Η ιδέα ήρθε τον περσινό 15Αυγουστο όταν λιώναμε μαζί με τον Τόλη (τύμπανα) και τον Γιάννη (φωνή) στο μπαλκόνι του τελευταίου, πετάχτηκε η ιδέα, μας φάνηκε καλή, αναρωτηθήκαμε πως θα κάνουμε την ακουστική εισαγωγή, σκεφτήκαμε τον Μάνο από τους Skull & Dawn, τον πήραμε αμέσως τηλέφωνο, καραγούσταρε, και ήρθε και έπαιξε και τραγούδησε την εισαγωγή μαζί μας. Βόλεψε γιατί είχαμε τελειώσει με τις συναυλίες για τον πρώτο δίσκο στο φεστιβάλ της Νέας Μάκρης και είχαμε πει τέρμα οι συναυλίες για να αρχίσουμε από Σεπτέμβρη/ Οκτώβρη να ηχογραφούμε. Αλλά τελικά κάθισαν άλλες δυο συναυλίες που δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε, αυτή για τα γενέθλια του studio των Universe και φυσικά αυτή με τους Pentagram, αλλά όταν μαζευτήκαμε μετά το καλοκαίρι να προβάρουμε γι’ αυτές ήμασταν και σκορποχώρι, και βαριόμασταν γιατί τρωγόμασταν να μπούμε στο στούντιο, οπότε η διασκευή ήρθε να μας κρατήσει το ενδιαφέρον και να μας ξυπνήσει λίγο. Για τις μουσικές επιρροές όπως είπες ναι οι Frost και οι Bathory, αλλά είναι παραπάνω από “απλά” επιρροές. Είναι μουσικές τις οποίες ακούω, για 25 χρόνια πλέον. Δεν είναι συνειδητές επιρροές. Είναι μέσα μου. Έτσι γίνεται και με ότι επιρροή φέρνει ο καθένας στην μπάντα, είτε ο Τολης και ο Γιάννης με το doom, είτε ο Γιώργος (μπάσο) με τις “μπετονιέρα” καφρίλες του, είτε ο Andy Laroque-Πάνος (κιθάρα). Πάντως σε αυτήν την φάση πιστεύω ότι το ποιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι οι Slayer. Όλα τα riffs μας είναι διαστήματα και κλίμακες των Slayer, παιγμένα σε χαμηλότερα κουρδίσματα και ταχύτητες.
Σε λίγες μέρες επιστρέφετε στα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα, με μία συναυλία στο Kookoo Bar της Αθήνας με τους -επίσης δικούς μας- Mahakala και Audiobreed. Να περιμένουμε κάποια ανάλογου ύφους έκπληξη και για εκεί; Τι άλλα συναυλιακά πλάνα υπάρχουν στο καρνέ σας;
Ναι θα έχει και πάλι διασκευή, λιγότερο η περισσότερο, έκπληξη, και πάλι για τον ίδιο λόγο. Γράφαμε τόσο καιρό τον δίσκο που όταν μετά από τόσους μήνες αποφασίσαμε να προβάρουμε για την συναυλία, και το παλιό υλικό μας φαίνονταν κάπως, και εμείς ήμασταν κάπως, οπότε ήρθε η διασκευή να μας λύσει και να πάρουμε μπροστά. Όχι δεν έχουμε πλάνα, ξέραμε ότι αυτήν την σεζόν θα την καίγαμε για να δουλέψουμε στον δίσκο, και την συναυλία με τα παιδιά όταν την κλείσαμε το κάναμε επειδή νομίζαμε ότι θα έχουμε ξεμπερδέψει με τις ηχογραφήσεις αλλά που… ΑΥΤΟΙ έχουν άλλα σχέδια και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά το θέλημα ΤΟΥΣ. Βέβαια ποτέ δεν λες ποτέ γιατί τρως τα μούτρα σου, αλλά μάλλον συναυλίες πάλι με την κυκλοφορία του νέου δίσκου.
Σε ποιο στάδιο βρίσκεται η δημιουργία του νέου υλικού; Για πότε να αναμένουμε τον διάδοχο του “MadnessDeadGrave”;
Οι ηχογραφήσεις είναι σχεδόν τελειωμένες, μένουν τα φωνητικά σε ενάμιση τραγούδι. Κάναμε ένα διάλειμμα τώρα για να ετοιμαστούμε για την συναυλία και για να ξεθολώσουμε γιατί είχε πέσει λίγο κάψιμο. Θέλω να πιστεύω ότι το πολύ, παραπάνω πολύ, τέλη Μαΐου θα είναι έτοιμος ο δίσκος, και το αργότερο Σεπτεβρη, δηλαδή κάτι λιγότερο από δυο χρόνια μετά από το πρώτο, θα το έχετε στα χέρια σας.
Ο κόσμος καταστρέφεται κι εσύ μπορείς να περισώσεις 3 δίσκους LP, 3 βιβλία και 3 ταινίες από τη συλλογή σου. Ποια θα ήταν αυτά;
Με τίποτα. Θέλω να σώσω όλη την συλλογή μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω πουθενά χωρίς το “Nothingface” Voivod, “Don’t Break The Oath” Mercyful Fate, “Blood, Fire, Death” Bathory, “Scream Bloody Gore” Death, “Them” King Diamond, “Seven Churches” Possessed, “Hell Awaits” Slayer…πόσα είναι αυτά; Βιβλία ε; “The Shadow Over Insmouth” H.P. Lovecraft η, καλύτερα τα άπαντα του, “Necronomicon” Donald Tyson, “Liber AL vel Legis” Aleister Crowley, και σιγουρα θα ήθελα να σώσω και κάτι από Lon Milo DuQette, E.A. Poe, Stephen King, Robert E. Howard, Brian Lumley…ααα γαμα τα. Ταινίες. Όλα του John Carpenter. Αν ΠΡΕΠΕΙ να διαλέξω ένα από τον Carpenter τότε το “The Thing”. Ή το “Prince Of Darkness”; Η το “In The Mouth Of Madness”; Το “Evil Dead” σίγουρα, το “Hellraiser”, το “Alien”, το “Bladerunner”, το “Party” με τον Peter Sellers… α, γάμα τα. Με έκαψε η ερώτηση. Πολύ σκέψη. Βαλε αυτά σε μια βαλίτσα και είμαστε εντάξει.
Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Μία τελευταία ερώτηση: Ποια τύχη πιστεύεις πως αξίζει στην ανθρωπότητα; Αξίζουμε να σωθούμε;
Εμείς σας ευχαριστούμε ειλικρινά για το ενδιαφέρον και τον χρόνο σας. Απολαύστε όσον σας μένει από αυτόν γιατί έρχεται ο νέος δίσκος μας και μαζί του ο ερχομός ΤΟΥΣ και πιστέψτε μας δεν θα μείνει κολυμπηθροξυλο από αυτόν τον άθλιο πλανήτη και τους κατοίκους του. Ούτε καν οι κατσαρίδες δεν θα επιζήσουν. Από την μια το είδος μας έβγαλε μνημεία όπως το “Triumph Of Death” των Hellhammer, όποτε με πιάνει κάποια επιείκεια και λέω “εντάξει μαλακία να εξαφανιστούμε όλοι”, αλλά από την άλλη βλέπω τα καραφλά μπουχεσόμουτρα του κάθε βουτυρομπεμπέ ελληνάρα φασίστα και λέω “δεν πάει να γαμηθεί, όλοι μαζί, τα χλωρά και τα ξερά”. Ia ia Cthulhu…
184 
