Σάββατο απόγευμα, μουντός καιρός με δυνατό αέρα, είχε ήδη δημιουργηθεί το κατάλληλο σκηνικό για μια doom βραδιά. Φτάνοντας έξω από το μαγαζί λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες και με τον λιγοστό κόσμο να παίρνει σειρά δεν περίμενα και πολλά είναι η αλήθεια. Στην διάρκεια της βραδιάς διαψεύστηκα πανηγυρικά καθώς ο κόσμος γέμισε το μαγαζί και οι μπάντες ήταν σε φοβερή φόρμα.
Πρώτοι πάτησαν το σανίδι οι νεοσύστατοι Omega Monolith, η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, τους οποίους αποτελούν οι Τάκης (κιθάρα) και Αλέξης (τύμπανα). Αν δεν είχες οπτική επαφή μαζί τους και τους άκουγες μόνο, θα νόμιζες ότι παίζει ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα και όχι ντουέτο.
Κιθαριστικές λούπες, πεταλάκια, και ένας ντράμερ βομβαρδιστής συνθέτουν την μουσική τους. Οι Omega Monolith είναι ένα instrumental post- metal/ sludge/ doom (δεν ξέρω πως αλλιώς να τους χαρακτηρίσω) ποτάμι που άλλοτε σε ταξιδεύει με τις μελωδίες του και τα σχεδόν υπνωτικά θέματα και άλλοτε, όταν τα riff ξεσπούνε με μανία νιώθεις ότι σε πετάει στα βράχια. Αν μόλις στην δεύτερη εμφάνισή τους έχουν τέτοια απόδοση τότε τι έχει να γίνει στις επερχόμενες; Κρίμα που εξαιτίας ενός προβλήματος με τα ΕΛΤΑ δεν κατάφεραν να έχουν το demo στον χώρο του merchandise και έτσι δεν μπορούμε να πάρουμε την δόση μας μέχρι την επόμενη φορά.
Σειρά είχαν Agnes Vein που με το ντεμπούτο τους “Duality” πριν δύο χρόνια είχαν προκαλέσει αίσθηση και οι οποίοι κατάφεραν να μαυρίσουν για τα καλά την ατμόσφαιρα αφού μας πρόσφεραν απλόχερα τον doom/ black/ sludge/ epic ήχο τους. Οι Θεσσαλονικείς ήταν βαριά αργοί, σκοτεινοί, βρώμικοι και ογκώδεις, τόσο που σε κάποια στιγμή η κεφαλή του ενισχυτή του μπάσου “αυτοκτόνησε” σκάζοντας στο δάπεδο! Σε εκείνο το σημείο όπως ήταν φυσικό χρειάστηκε μια ολιγόλεπτη διακοπή, το γεγονός αυτό δεν πτόησε την μπάντα και με τις επιδοκιμασίες του κοινού συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο. Εκτός από την πρώτη τους δουλειά πήραμε και μια γεύση από το επερχόμενο άλμπουμ, αφού έπαιξαν δύο νέα κομμάτια τα οποία ήταν εκπληκτικά. Αναμένουμε την νέο τους πόνημα με μεγάλη ανυπομονησία μιας και δημιούργησαν υψηλές προσδοκίες.
11 παρά και ήρθε η ώρα να εισέλθουμε στο Βασίλειο του απόλυτου χάους, δηλαδή των Conan. Ευτυχώς με είχαν προειδοποιήσει από την διοργάνωση για θόρυβο άνευ προηγουμένου και πήρα τα μέτρα μου. Όταν μιλάμε για θόρυβο, εννοούμε για πολύ θόρυβο και έναν τεράστιο όγκο που ξεπηδούσε από τα ηχεία διαπερνόντας τα σωθικά σου. Απορώ για δύο πράγματα, πως στέκεται ακόμα όρθιος ο συναυλιακός χώρος και πως είναι δυνατόν να μην “μπουκώσει” ο ήχος, εκτός και αν δεν ακούω καλά. Οι φίλοι μας από το Liverpool στα 75’ της εμφάνισης τους έπαιξαν σχεδόν όλα τους τα κομμάτια, εκτός από το “Golden Axe” από το “Monnos” και μας χάρισαν την απόλυτη doom συναυλία. Horseback Battle Hammer. Το όνομα τα λέει όλα και κάπως έτσι θα χαρακτήριζα την εμφάνιση των Conan. Ήταν σαν βλέπεις τον εαυτό σου πολεμιστή, να αρπάζεις ένα άλογο και να καλπάζεις μέσα σε ένα κολασμένο πεδίο μάχης διαλύοντας τους εχθρούς με ένα σφυρί. Υπήρξαν πένθιμα, βαριά περάσματα που θύμιζαν τον απόηχο μιας μάχης. Μετά άκουγες τύμπανα και riffs γεμάτα μίσος που σου έφευγε ο σβέρκος. Ο Jon που δεν έβγαλε στιγμή την κουκούλα, κραύγαζε στίχους για σπαθιά, μάχες, καταστροφή και θάνατο και αρκετά συχνά ύψωνε την κιθάρα του σαν να πρόκειται να δώσει το σύνθημα για να ξεκινήσει η μάχη. Ο Phil (μορφή) με το μπάσο οδοστρωτήρα ισοπέδωσε τα πάντα στο πέρασμα του και όταν δεν έβγαζε κραυγές πολέμου χτυπιόταν ανελέητα. Ο μεθοδικότατος Paul στα τύμπανα και αυτός με την κουκούλα από την αρχή μέχρι το τέλος, τα κατάφερε τέλεια στο δύσκολο έργο του. Οι Conan στα πολύ αργά σημεία είναι λιγάκι μονότονοι σαν να έχεις κολλήσει σε βάλτο και ψιλοβαριέσαι, αντίθετα στα mid tempo ξεσπάσματα είναι να σου φεύγει το κεφάλι.
Συγχαρητήρια για άλλη μια φορά στα παιδιά της CTS για την εξαιρετική διοργάνωση και την επιλογή των συγκροτημάτων.
525 
