LIONE/CONTI: “Lione/Conti”

Μετά το άλμπουμ των Allen/Lande, άλλη μια ανάλογη συνεργασία προκύπτει από την Frontiers Records που δείχνει να αρέσκεται σε διάφορα projects. Μια ενωτική σύμπραξη δύο φωνών που έχουν συνδέσει τη διαδρομή και την ιστορία τους με τους Ιταλούς Rhapsody.

Ο πρώτος, ο Fabio Lione, υπήρξε ο αυθεντικός τραγουδιστής τους και έχει συνδέσει το όνομα και τη φωνή του με τα κλασικά άλμπουμ τους. Ο δεύτερος, ο Alessandro Conti, τραγουδιστής σήμερα στο ιταλικό power metal σχήμα των Trick Or Treat, έχει κι αυτός τη δική του σχέση με τους Rhapsody. Όταν τα δύο ιδρυτικά μέλη, ο Luca Turilli και ο Alex Staropoli, χώρισαν τους δρόμους τους δημιουργώντας ουσιαστικά δύο διαφορετικούς Rhapsody, o Conti ήταν ο τραγουδιστής στο σχήμα του Turilli.

Αυτό που θεωρείται αναμενόμενο και αυτονόητο και πραγματικά γίνεται πράξη, είναι η πρωταγωνιστική παρουσία των φωνητικών: έχουμε να κάνουμε καθαρά με ένα “vocal-driven” άλμπουμ, με σπουδαία συνεργασία και απόδοση των δύο φωνών. Οι δυνατότητες του Lione είναι λίγο-πολύ γνωστές, όμως και η παρουσία του Conti που γεμίζει χώρους και χρώματα και χαρίζει αρκετές εκφραστικές υψίφωνες εκρήξεις, μόνο απαρατήρητη δεν περνάει.

Αυτή βέβαια είναι η μισή αλήθεια…Γιατί η άλλη μισή είναι πως ο κρυφός, χρυσός εργάτης του πονήματος είναι ο κιθαρίστας, συνθέτης Simone Mularoni, που έγραψε όλα τα τραγούδια με τους δύο τραγουδιστές, ηχογράφησε κιθάρες και μπάσο και τέλος, έκανε την παραγωγή. Η δουλεία που έκανε ο ιταλός κιθαρίστας στα riff είναι εξαιρετική και υποστηρίζεται εξαιρετικά από τον τελικό ήχο του δίσκου που έχει μια ευχάριστη ισορροπία δύναμης και μελωδίας.

Η μουσική του άλμπουμ είναι κλασικό, μελωδικό heavy/power metalκαι οι φίλοι αυτού του ήχου θα βρουν κάτι από όλες τις παραμέτρους του είδους. Με σωστή επιλογή για είσοδο στο κυρίως πιάτο, το καλοδουλεμένο, επιδέξια σμιλευμένο και χαρακτηριστικό “Ascension”, το επίπεδο και η αμεσότητα των τραγουδιών κρατούν το ενδιαφέρον ως το τέλος.

Όσοι θέλουν περισσότερο επιθετικό ύφος, θα σταθούν με ικανοποίηση στο “Outcome”, οι οπαδοί των ταχυτήτων θα επαναλάβουν εύκολα τα ιδιαίτερα Kamelot-ικά “Misbeliever”, “Glories” και “Gravity”, τα οποία διασχίζονται όλα από εξαιρετικές μελωδίες. Υπάρχει φυσικά η τυπική power ballad, το “Somebody Εlse”, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο αλλά παραπάνω από συμπαθητικό. Τα πιο συγκρατημένα και πολυποίκιλα “Truth” και “Crosswinds” ανεβάζουν τον πήχη αισθητά ενώ η κορυφή του είναι μάλλον το εξαιρετικό και αγωνιώδες “You ‘re Falling”,  και το καλοφτιαγμένο του μυστήριο θα σε κάνει σίγουρα να συγχωρήσεις κάποιες ομοιότητες στις φωνητικές μελωδίες με το “The Mission” των Queensryche.

Αν και παροδικό project, το άλμπουμ των δύο τραγουδιστών έχει περισσότερη ψυχή και έμπνευση από αντίστοιχες δουλειές κανονικών group. Όσοι φίλοι του είδους περίμεναν ένα επιφανειακό αποτέλεσμα απλής διεκπεραίωσης θα εκπλαγούν ευχάριστα με το αποτέλεσμα.

422

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…