Εννιά και κάτι ψιλά που μπήκα στο Gagarin, έκανα μια στάση στο δεξί bar (όπως μπαίνεις, όχι όπως βγαίνεις, πολύ σημαντική λεπτομέρεια #not) και κατευθύνθηκα προς τo τη σκηνή όπου ήδη βρισκόντουσαν οι Day Oof.
Φτάνοντας στο ένα μέτρο από το συγκρότημα, συνειδητοποίησα πως μια διαδικασία (αγορά μπίρας + “πάμε λίγο πιο μπροστά, όπα καλά είναι εδώ”) που θα έπρεπε να μου πάρει x χρόνο, μου πήρε το ένα δέκατο. Τότε πήρα χαμπάρι ότι τα επίπεδα της προσέλευσης δεν ήταν ακριβώς αυτά που περίμενα.
Oι Έλληνες punk rockers πάντως ήταν φιλότιμοι και έκαναν ό,τι περνούσε από το μουσικό τους χέρι για να ζεστάνουν την κρύα ατμόσφαιρα. Η αμηχανία όμως που δημιουργεί η απουσία κόσμου σε έναν τέτοιο χώρο, δεν άφησε πολλά περιθώρια. Έπαιξαν κομμάτια μέσα από το “The Vlack Album” (2016), όπως τα “The Mexicans Don’t Like Celine Dion”, “Τhe Underage”, και “The Snow In The Sun”. Η εμφάνισή τους θα ολοκληρωθεί στις 10 με βουτιά του τραγουδιστή/κιθαρίστα του σχήματος από έναν εκ των ενισχυτών.
Είκοσι λεπτά αργότερα και με το “White Rabbit” των Jefferson Airplane στα ηχεία, θα κάνουν την εμφάνισή τους οι Comeback Kid, ενημερώνοντας μας πως είναι το πρώτο τους live για το 2018. Από τα πρώτα κιόλας κομμάτια (“Do Yourself a Favor”, “G.M. Vincent and I”, “False Idols Fall”) φάνηκαν να είναι σε φανταστική φόρμα.
Μπροστά στη σκηνή δημιουργήθηκε το πρώτο mosh pit, το οποίο ήταν μικρό αλλά ενθουσιώδες. Oι εξαιρετικοί Καναδοί θα συνεχίσουν με το “Somewhere, Somehow” από το τελευταίο – και πολύ καλό – “Outsider” (2017), το “Wasted Arrows”, “Should Know Better” και “Broadcasting…”.
O Neufeld συνεχώς επικοινωνούσε με το κοινό, έδινε το μικρόφωνο εξασφαλίζοντας μερικά πολύ ωραία ουρλιαχτά, και μας παρακινούσε να εντείνουμε τις προσπάθειές μας στο pit. “Hell of a Scene”, “All in a Year”, και λίγο μετά τις έντεκα ο τραγουδιστής ανακοινώνει πως θα παίξουν ένα τελευταίο τραγούδι. Η έκπληξη που προκάλεσε η πληροφορία αυτή δεν πρόλαβε να φτάσει στον εγκέφαλο, καθώς το συγκρότημα ξεκίνησε να παίζει το αγαπημένο “Wake Up Dead”.
Stagedives, πανικούλης, τέλος κομματιού, “Μπα μπάι Άθενς”, τέλος συναυλίας.
Θα μπορούσε τούτο δω το ταπεινό report να τελειώσει στην παραπάνω “πρόταση”, καθώς θα ήταν αντιπροσωπευτικό του πόσο ξαφνικό έμοιασε το τέλος του live. Αφού έμεινα να χαζεύω τη σκηνή κάνα πεντάλεπτο χωρίς να ξέρω τι ακριβώς περιμένω, μιας και ήδη είχαν μαζευτεί τα όργανα και είχε μπει στα ηχεία η μουσική συναυλιακής “καληνύχτας”, γύρισα και είδα το Gagarin να έχει αδειάσει πιο γρήγορα και από τάξη γυμνασίου σε κουδούνι για διάλειμμα.
Οι Comeback Kid ήταν υπέροχοι. Μουσικά ήταν σαν να τους ακούς από δίσκο, και είχαν όλη την απαραίτητη σκηνική ένταση που χρειάζεται μια τέτοιου είδους μπάντα. Όμως μια συναυλία είναι μια αμφίδρομη διαδικασία, είναι ένας χορός που αν ο παρτενέρ σου – εν προκειμένω ο κόσμος – απουσιάζει, άντε να χορέψεις λίγο μόνος σου και σηκώνεσαι και φεύγεις. Τις πταίει; Φταίει που ήταν Πέμπτη; Φταίει το ότι το hardcore δεν έχει το αντίστοιχο κοινό στην Ελλάδα; Φταίει η ξεροκεφαλιά και η προσκόλληση μας σε συγκεκριμένα ονόματα; Μπορεί να φταίει το νησί. Ελπίζω πάντως την επόμενη φορά (άμα υπάρξει) οι συνθήκες να είναι καλύτερες, γιατί το συγκεκριμένο συγκρότημα πραγματικά το αξίζει.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
408 
