Δεν είναι λίγες οι στιγμές κατά τις οποίες έχω συλλάβει τον εαυτό μου να αναπολεί συναισθήματα που πρωτοβίωσα πίσω σε εκείνα τα παιδικά χρόνια, όταν ανακάλυπτα το heavy metal.
Προσπαθώ να επαναφέρω στην μνήμη μου πως ένιωσα όταν άκουσα το “Painkiller” για πρώτη φορά. Τους ολόκληρους κόσμους που ανοίγονταν στην φαντασία και τον ψυχισμό μου, στην ακρόαση κάθε νέου άλμπουμ που έφτανε στα χέρια μου. Με το πέρασμα των χρόνων και την πρόσβαση μέσω του διαδικτύου σε άπειρο, θεωρητικά, υλικό, το συναίσθημα αυτό έφθινε, υπάρχει και εμφανίζεται, αλλά φυσικά πολύ πιο σπάνια.
Η τυποποίηση ακόμη και του heavy metal, καθώς και η “παραγωγή” των άλμπουμ σε εξωπραγματικές ποσότητες, έχει νοθεύσει επικίνδυνα την όλη εμπειρία. Όαση σε αυτή την ρουτίνα αποτελούν δίσκοι και μπάντες που κρατούν μέσα τους την φλόγα του heavy metal, είτε όταν ηχογραφούν στο στούντιο, είτε όταν ανεβαίνουν επάνω στην σκηνή. Μια από αυτές τις περιπτώσεις και μάλιστα καραμπινάτη, είναι οι Dark Nightmare. Σχηματίστηκαν το 1999, με έδρα τα Γρεβενά και το “Tortured Souls” αποτελεί το 3ο τους πλήρες άλμπουμ.
Η μουσική των DN περιμένει εσύ να την ανακαλύψεις, όπως άλλωστε και όλος ο χώρος του underground. Δεν θα στην σερβίρει καμιά πολυεθνική σε πληρωμένα ραδιοφωνικά playlist, δεν θα την παίξει κανένα mainstream ροκάδικο, δεν θα σου δώσει πρόσβαση σε αυτή κανένας μεγαλοδιοργανωτής συναυλιών και πιθανότατα δεν θα σου μιλήσει για αυτήν κανένας “μεταλλάς” φίλος που έχει να πατήσει σε δισκάδικο, ή σε συναυλία, πάνω από δεκαετία.
Η πρόοδος που σημειώνει η μπάντα σε ότι αφορά το τεχνικό κομμάτι και τις ικανότητες των μουσικών που την απαρτίζουν, από το ομότιτλο demo με το οποίο μας συστήθηκαν το 2001, μέχρι το σημερινό “Tortures Souls” είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Ακόμη πιο εντυπωσιακό όμως, είναι το ότι η φλόγα με την οποία ξεκίνησαν, το πάθος με το οποίο παίζουν τόσα χρόνια είναι εδώ, αυτούσιο, ζωντανό. Ακολουθούν την πορεία που χάραξαν με τις προηγούμενες δύο δουλειές τους, το “The Human Liberty” (2009) και το “Beneath The Veils Of Winter” (2012), ανεβαίνοντας συνεχώς σε δυναμική. Αυτή τη φορά την κυκλοφορία του cd έχει αναλάβει η Eat Metal Records.
Το καινούργιο άλμπουμ ακούγεται λίγο πιο ατμοσφαιρικό και τα κομμάτια δεν είναι τόσο άμεσα, συγκρινόμενα πάντα με τα ηχογραφήματα που προηγήθηκαν. Άλλωστε οι DN παίζουν καθαρόαιμο heavy metal, με δικό τους, αναγνωρίσιμο πλέον ήχο, που έχει πολλά να χρωστάει στα παθιασμένα φωνητικά του Γιάννη Παπαδημητρίου, τα οποία ακολουθούν τα πολύ μελωδικά κιθαριστικά μέρη (του ιδίου και του Χρήστου Τόλη), που δεν στερούνται lead περασμάτων πλημμυρισμένων με λυρισμό και δύναμη. Την έντονα βαλκανική προφορά στα φωνητικά παραγκωνίζει ο συναισθηματισμός με τα οποία είναι τραγουδισμένα παράγοντας ως συνισταμένη αυτό το αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά μας, σήμα κατατεθέν των DN.
Η ελαφρώς πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα που έχουν τα κομμάτια, οφείλεται κυρίως στην διαφορετική προσέγγιση στην χρήση των πλήκτρων από τον Γιώργο Καραγιάννη, ενώ την δύναμη στα ρυθμικά σημεία, ο δίσκος την αντλεί από το παίξιμο του Νίκου Μιχαλακάκου (μπάσο) και Δήμου Κωνσταντινίδη (τύμπανα). Ως προς την παραγωγή, με εξαίρεση τα τύμπανα σε σημεία, το άλμπουμ στο σύνολό του καταφέρνει να μην ακούγεται “πλαστικό”, αλλά να κρατάει μια διακριτική ασάφεια ως προς το πότε είναι ηχογραφημένο, στον ανυποψίαστο που θα τύχει να ακούσει την δουλειά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι καλή, αντίθετα, είναι πολύ καθαρή, δυνατή, σαφέστατα ανώτερη από ότι έχουν κάνει ως τώρα και με επιλογές τέτοιες που βοηθούν την διατήρηση του χαρακτήρα της μπάντας, χωράει όμως πολλές βελτιώσεις.
Υπάρχει συνοχή στην ροή του δίσκου και θεωρώ άτοπο να ξεχωρίσω κομμάτια. Είναι ένα ταξίδι σε διαδοχικούς σταθμούς, εξίσου σημαντικούς. Σίγουρα ο καθένας θα βρει τα δικά του μέρη που θα προτιμήσει περισσότερο και αυτό το αφήνω στον καθένα ξεχωριστά. Κάποια τραγούδια είναι περισσότερο συναυλιακά, κάποια πιο ατμοσφαιρικά, δεμένα όμως αρμονικά μεταξύ τους. Το εξώφυλλο βέβαια παραπέμπει σε διαφορετική ψυχική κατάσταση με την μαυρίλα που εκπέμπει, από την δύναμη και το συναίσθημα ψυχικής ανάτασης που αποπνέουν τα τραγούδια που εμπεριέχει.
Όσο υπάρχουν τέτοιες μπάντες και βγάζουν τέτοιες δουλειές, υπάρχει λόγος και για εμάς τους συντάκτες να δίνουμε μέρος από τον προσωπικό μας χρόνο, ανιδιοτελώς, ώστε να αρθρογραφούμε και να δίνουμε τον δικό μας αγώνα να τις ανακαλύπτουμε και να σας τις παρουσιάζουμε. Και το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν απευθύνεται σε ψυχαναγκαστικούς τελειομανείς, αλλά σε ανθρώπους που αγαπούν το heavy metal και δεν το βλέπουν ως ακόμη μια πράξη κατανάλωσης, για αυτό και αξίζει να ακουστεί από όσο το δυνατόν περισσότερα αυτιά. Τέλος, αν δείτε ή ακούσετε ότι η μπάντα αυτή παίζει κάπου κοντά στα μέρη σας μην χάσετε την ευκαιρία να τους δείτε ζωντανά επί σκηνής, να διαπιστώσετε μόνοι σας την ενέργεια και το γνήσιο επικό συναίσθημα που παράγουν στα live.
Τραγούδια:
1.I-Life
2.Crown Of Innocence
3.Eternal Forest
4.Waiting For The Light
5.Slaughter
6.Land Of The Ashes
7.Streets Of Despair
8.Borders Of Pain
9.Crimson 731
Be the first to comment