Αρπαχτή ή αυθόρμητη παρελθοντολαγνεία;
Οι Last In Line ξεκίνησαν το 2012 ως μια tribute μπάντα στον Dio και να που κυκλοφορούν μέσω της Frontiers το ντεμπούτο τους.
Τα ονόματα που αποτελούν το σχήμα, μόνο τυχαία δεν είναι, μιας κι έχουμε να κάνουμε με τους Vivian Campbell, Jimmy Brain και Vinny Appice, με την προσθήκη του Andrew Freeman στα φωνητικά. Και σε περίπτωση που έρχεσαι από κάποιον άλλον πλανήτη, οι πρώτοι τρεις αποτελούσαν το σχήμα του Dio στα “Holy Diver”, “Last In Line” και “Sacred Heart”, οπότε καταλαβαίνεις a priori περί τίνος πρόκειται.
Σίγουρα η κίνηση για full length φαίνεται κάπως περίεργη, μιας και κάνει μπαμ πως εκμεταλλεύεται ως ενός σημείου τη σύνδεση των μελών με το θανόν ξωτικό, αλλά τουλάχιστον το “Heavy Crown” δεν είναι καθόλου (μα καθόλου) κακό.
Οκ, σαφώς το αποτέλεσμα είναι αρκετά αναμενόμενο, μιας κι έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά με ένα album που κινείται στα χνάρια των προσωπικών δίσκων του Dio, αλλά είναι αρκετά προσεγμένο συνθετικά, ώστε, παρά τα επιτηδευμένα πλαίσια που κινείται, να ακούγεται μονορούφι κι άκρως ευχάριστα.
Mid tempo συνθέσεις, οι οποίες κάλλιστα θα μπορούσαν να βρίσκονται μέσα στις δουλειές του “κοντού”, αλλά κακά τα ψέματα, όσο καλός κι αν είναι ο Freeman, απέχει έτη φωτός από το original. Προσπερνώντας βέβαια τυχόν συγκρίσεις (αναπόφευκτο βέβαια, μιας και το ίδιο το group πατάει πάνω σε αυτές), το “Heavy Crown” είναι ένας rock δίσκος παλαιάς κοπής, που θα φέρει χαμόγελα σε λογής metalheads.
Οι Last In Line κάνουν ένα καλό δισκογραφικό βήμα, δείχνοντας πως ο παλιός είναι αλλιώς, απλά η αλήθεια είναι πως όσο βασίζονται στο προ 30ετίας (και κάτι ψιλά) παρελθόν τους, δύσκολα μπορώ να τους δω ως μια κανονική μπάντα. Από την άλλη, λείπουν από το ιδίωμα οι καλές δουλειές, οπότε παραμερίζω το ιδεολογικό υπόβαθρο και πάω να ξαναπατήσω play.
446 
