Μόλις ο χειμώνας χτύπησε την πόρτα μας και ίσως ήρθε μαζί με τους Σουηδούς alternative heavy rockers Deville.
O άνεμος έπαιρνε απλώστρες, ξαπλώστρες και λοιπά χρήσιμα έπιπλα κήπου και έπειτα με τη βροχή μαζί μου κόστισαν και μια ομπρέλα. Οι σκληρές καιρικές συνθήκες ίσως και να αποθάρρυναν κάποιους να φτάσουν στου Ψυρρή και έτσι οι παρευρισκόμενοι δε γέμιζαν ούτε τρόλλεϋ, αν και οι μπάντες άξιζαν περισσότερους. Αλλά για να μην γκρινιάζουμε μιας που πλέον δεν έχουμε και το δικαίωμα (λίγα τα λεφτά, περισσότερες οι συναυλίες, αυξημένες οι ανάγκες κτλ.), ας επικεντρωθούμε σε αυτό που μας έκανε να φτάσουμε στο Death Disco, τη μουσική.
Πρώτοι στη σκηνή οι 5 τύποι με το όνομα The Mound να παίζουν με θάρρος και πυγμή Sabbath-ικό rock με πολύ καλά φωνητικά και βαριά riffs που σε κρατούσαν όρθιο και σε κίνηση. Έπαιξαν κομμάτια από το ντεμπούτο ΕΡ τους “The Mound” και από το επερχόμενο full length τους, καθώς και μια αξιόλογη εκτέλεση του “Children of the Grave” των πατεράδων της χαμηλοκουρδισμένης μουσικής Black Sabbath. Ο ήχος ήταν εξαρχής πολύ καλός και έμεινε έτσι ως το τέλος της βραδιάς, αν και η αραιότητα της προσέλευσης, θα πίστευε κανείς πως θα χάλαγε την ακουστική.
Next Please! Τα σκυλιά από το κελάρι, ως νόθα τέκνα των Planet of Zeus, έδωσαν ένα πέραν του τμίου live στηριζόμενο στο ντεμπούτο τους “Jackhammer” (review), με επίσης πολύ καλό ήχο και βελτιωμένη σκηνική παρουσία, σε σχέση με πέρυσι. Σύντομα, περιοδεύουν ανά την Ελλάδα και καλά θα κάνετε να πάτε να ακούσετε το τσαμπουκαλεμένο, φέρε-μια-ακόμη-μπίρα-φίλε, heavy rock τους.
Δεν πέρασε πολύ ώρα και οι Σκανδιναβοί Deville έπιασαν δουλειά. Από την πρώτη νότα και το πρώτο κομμάτι, τα έσπαγαν στη σκηνή, με ξυραφένια riffs που θυμίζουν Therapy? με νέφτι στον πρωκτό και χωρίς να τους ενδιαφέρει το πόσοι είναι από κάτω, τα διέλυσαν όλα.
Παίζοντας κυρίως από το νέο τους “Make it belong to us” (review) και το προηγούμενο “Hydra” (review), με κομματάρες όπως τα “Lava”, “Chief”, “Mind On Hold”, “Make it belong to us” μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι έξω υπήρχαν δεκάδες μποφόρ.
Ο ήχος ήταν και πάλι άψογος και έτσι, το δέσιμο και ο προσωπικός ήχος των Deville σε κατακτούσε γρήγορα και δεν μπορούσες παρά να ταλαιπωρήσεις το σβέρκο σου.
Κρίμα που δεν ήσασταν και εσείς εκεί!
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
Ευχαριστούμε το Rockinathens.gr και την Ιωάννα Κίτρου για το φωτογραφικό υλικό! Rock On, brothers and sisters!
411 
