Ο μικροσκοπικός χώρος του Death Disco γέμισε ασφυκτικά, πράγμα που προμηνυόταν από το sold out του εν λόγω live.
Οι Πατρινοί Deadbeat Escapement έχουν μια περίεργη ιστορία να πουν, καθώς το profile τους στο facebook ευαγγελίζεται ότι ξεκινήσανε τη δεκαετία του ’60 ως surf μπάντα υπό το όνομα “The Beat”, που κατόπιν και με την πάροδο του χρόνου, άρχισε να στρέφεται προς τον πιο εναλλακτικό ήχο των Cocteau Twins, των Lush, των πρώιμων Verve και ακόμη και στον πειραματισμό των King Crimson. Το κουιντέτο εναλλάσσει ανδρικά και γυναικεία φωνητικά, πειραματίζεται με theremin και γενικά έχει μια λίγο πιο έντονα κιθαριστική προσέγγιση προς την dream pop των προηγούμενων δεκαετιών.
Το, επίσης κουιντέτο, των ελληνόφωνων Κωμωδία Θανάτου είναι αρκετά πιο “μαύρο” και άμεσο από τους προηγηθέντες DE σε αυτό που θέλει να πετύχει ηχητικά. Οι επιρροές είναι εμφανέστατες, καθώς οι Αθηναίοι ενσωματώνουν στον ήχο τους τις ενορχηστρώσεις νεοκυματικών ονομάτων του ’80, με πρώτους τους Joy Division, ενώ στην πράξη ακούγονται σαν τη Λευκή Συμφωνία και τα Διάφανα Κρίνα. Οι κιθάρες είναι νευρικές και επαναλαμβανόμενες και η φωνή του frontman μπάσα και θλιμμένη, πετυχαίνοντας ακριβώς τα προαναφερθέντα.
Περί τις 23:00 οι Ρώσοι headliners ανεβαίνουν στη σκηνή και αρχίζουν ένα set χωρίς ανάσα από τη στιγμή που τους αποκαλύπτει το τραβηγμένο παραβάν. Οι τέσσερις μουσικοί συνδυάζουν έξυπνα τους Joy Division και, κατ’ επέκταση, τους σύγχρονους απογόνους τους, Editors με ονειρικά synth. Σε πολλά σημεία το φάντασμα των Cure και των Soft Moon δεν πλανάται πολύ μακριά, αν και η κεντρική ιδέα έχει ως παραπάνω.
Τα drums παίζουν πιο σταθερά και από drum machine και ο σχεδόν νευρωτικός υαλοφόρος frontman Vlad τραγουδάει σε χαμηλές συχνότητες και με δυσνόητη προφορά τους στίχους του,θυμίζοντας έντονα τον εκλιπόντα Curtis και ανταλλάσσοντας κατά διαστήματα το μπάσο με κιθάρα και τούμπαλιν. Ορισμένες φορές έχει ξεσπάσματα που πραγματικά δεν συνάδουν για κανένα λόγο με την εν γένει geeky σκηνική παρουσία του.
Το σετ τελειώνει περί τις 12 και είκοσι, περίπου, αφήνοντας όλους, συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντος, άναυδους.
Ευχαριστούμε την Αναστασία Παπαδάκη για τις φωτογραφίες
537 
