Αν η metal ημέρα του Rockwave μπορούσε να φέρει κι ένα επίθετο, αυτό δεν θα ήταν άλλο από Snow.
Το γνωστό μπαστάρδεμα σκηνών, ιδιωμάτων και μουσικών υφών ήταν το κύριο χαρακτηριστικό και της φετινής διοργάνωσης, η οποία έλαβε χώρα παραμονές ενός ιστορικού (κατά τους πολλούς) δημοψηφίσματος.
Πάνω κάτω 10.000 ψυχές περιπλανήθηκαν το Σάββατο μεταξύ των 2 σκηνών του Terra Vibe στην Μαλακάσα. Η μεσημεριανή ζέστη καθώς και η αποφορά από τα ψημένα ψοφίμια εκτός, όσο και από τις επικίνδυνες για την δημόσια υγεία τουαλέτες, εντός των εγκαταστάσεων, σε έκαναν να αντιληφθείς πως βρισκόσουν για ακόμη μια φορά στο μεγαλύτερο ελληνικό Φεστ θεσμό (ή μήπως οι Χανιώτες αλλάξουν την κατάσταση; Ίδωμεν…).
Κάπου πριν τις 4 και λίγο πριν φτάσεις στον έλεγχο των εισιτηρίων με το σχεδόν ανάγωγο προσωπικό (δεν προσφωνείς “μεγάλε” και δεν χρησιμοποιείς απότομες χειρονομίες για να σταματήσεις την ροή στο κοινό, ιδιαίτερα δε όταν μιλάμε για φιλήσυχες “μάζες” των 5-6 ατόμων, αν θες να αυτοαποκαλείσαι επαγγελματίας) ακούς την πρώτη μπάντα που ήδη έχει βγει στην σκηνή. Oι Έλληνες Exarsis έδειξαν να διψούν γι’ αυτήν την εμφάνιση και να τα δίνουν όλα.
Ο συμπαθέστατος επικοινωνιακά Νίκος Τραγάκης και τα έγχορδα ηλεκτρόνια που έτρεχαν συνεχώς γύρω του κέρδισαν άμεσα τις εντυπώσεις πραγματοποιώντας ένα ουσιαστικά metal ποδαρικό. Αρκετός κόσμος (τηρουμένων των αναλογιών) ήδη μπροστά στην σκηνή αλλά και ακόμη περισσότερος ακροβολισμένος σε ότι σκιερή επιφάνεια υπήρχε πέριξ) μαρτυρά το ενδιαφέρον για την μπάντα. Thrash παιγμένο με δύναμη και πάθος, λίγα λαθάκια, ένα ατυχηματάκι, πολύ ζέστη, τα πρώτα mosh pit από το κοινό ήταν τα βασικά στοιχεία στα οποία αποδίδω ένα από τα καλύτερα ανοίγματα που έχω παρακολουθήσει στον συγκεκριμένο συναυλιακό χώρο.
Το 45λεπτο που ακολούθησε μεταβαίνοντας στην μεγάλη σκηνή, υπήρξε η προσωπική μουσική αποκάλυψη της βραδιάς μιας και οι Electric Litany είχαν καταφέρει όλο αυτό το διάστημα να περάσουν κάτω από το ραντάρ μου. Δυστυχώς αυτό δεν τους καθιστά συνάμα και σωστή επιλογή/συνδυασμό για το billing του φεστιβάλ, αλλά αυτό είναι κάτι που έχω αναφερθεί αρκετές φορές στο παρελθόν και θεωρώ μάταιο να επαναλαμβάνω.
Όσοι τόλμησαν να τους δώσουν πάντως την ευκαιρία είμαι σίγουρος πως δεν το μετάνιωσαν, καθώς το εναλλακτικό πειραματικό ροκ τους που φλερτάρει έντονα με γκοθ και το σκοτεινά ποπ ακούσματα αποτελεί πραγματικό μουσικό θησαυρό. Εντελώς ακατάλληλη ώρα και συνθήκες στέρησαν μέρος από την ατμόσφαιρα που προϋποθέτει το είδος (μου θύμισε αντίστοιχα σχόλια που είχα κάνει εκείνο το απόγευμα της εμφάνισης των Chaostar σε προηγούμενο Rockwave). Υπέροχος ήχος, μαγικές ερμηνείες, ταξιδιάρικα κομμάτια, μοναδικός performer (κι εξαιρετικός και πολυτάλαντος μουσικός), μέχρι και Ρίτσο άκουσα να περνάει σαμπλαρισμένος στην εισαγωγή κάποιου κομματιού τους.
Γρήγορο βάδισμα να προλάβω στην μικρή σκηνή τους Maplerun που ήδη ξεκίνησαν, ενώ το μάτι μου πέφτει στο VIP area και στο pole dancing που λάμβανε χώρα. 20 χρόνια έκλεισε φέτος το Rockwave και η μαλακία σε ότι αφορά κάποια πράγματα όπως ότι metal και ψευτογκλαμουριά δε συνάδουν δε λέει να γίνει μάθημα σε κάποιους. Πάντως η εν λόγω επιλογή έδειξε να ταιριάζει περισσότερο στην ημέρα και να παίρνει τα πράγματα από εκεί που τα άφησαν οι Exarsis (σε ότι αφορά τον παλμό) και να απογειώνουν την διάθεση του κοινού.
Καλός ήχος, αρκετός κόσμος που συμμετείχε μάλιστα ενεργά, groovάτο southern metal που δεν έπεσε στιγμή παρά μόνο όταν προς το τέλος του σετ αντιμετώπισαν μια κακοτυχία κι έκαναν μια παύση της τάξης των 3-4 λεπτών η οποία όμως στάθηκε ικανή να παγώσει κάποιους και να τους ωθήσει να κινηθούν προς την μεγάλη σκηνή όπου ετοιμαζόταν να εμφανιστεί ο John Garcia. Σε όσους έδειξαν την απαιτούμενη υπομονή κέρασαν διασκευή Toxicity, αδιάφορη κατά την γνώμη μου, που έπιασε τόπο όμως αν κρίνω από την ανταπόκριση του κοινού.
Η μεγάλη σκηνή φιλοξένησε για την επόμενη ώρα τον Garcia (γνωστό στους πολλούς από τους Kyuss). Περίμενα να δω περισσότερο κόσμο να συναθροίζεται μπροστά στην τεράστια υπερκατασκευή, πράγμα που δεν συνέβη. Με καλό ήχο, κομμάτια τόσο από Kyuss (με έντονα παρούσα την ηχητική τους στάμπα), αλλά και από την προσωπική του δισκογραφία μας απασχόλησαν χωρίς κορώνες ως τις 7 ακριβώς. Υπήρξαν απλά απολαυστικοί ικανοποιώντας μεν με το παραπάνω όσους υποψιασμένους, αλλά αφήνοντας σχετικά αδιάφορους όλους τους υπολοίπους.
Με τον ήλιο να κάνει μια τελευταία προσπάθεια να μας δυσκολέψει την ζωή εμφανίστηκαν στην μικρή σκηνή οι Rotting Christ. Έχω χάσει πλέον τον λογαριασμό με το πόσες φορές έχω παρακολουθήσει live την μπάντα κι αυτή δεν ήταν η καλύτερή τους εμφάνιση, ούτε καν πεντάδα. Παρόλα αυτά το κοινό έκανε την διαφορά με την καταιγιστική του συμμετοχή, ενώ κατά την εκτέλεση του Non Serviam το μάτι μου πήρε στα δεξιά της σκηνής τον Halford να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα.
Επίσης για κάποιο λόγο δεν βοήθησε αυτή τους την εμφάνιση και ο ήχος που σε σημεία έχανε την ισορροπία και την διαύγεια του. Ο Τόλης ευχαρίστησε το κοινό για την υποστήριξη παρά τις γνωστές δυσκολίες στο γνωστό ζεστό κλίμα που επικρατεί στις εμφανίσεις τους (αυτά τα “γεια σου Ελλάδα Αθήνα” βέβαια ακόμη δεν μπορώ να τα ενστερνιστώ).
Κι ενώ το 70λεπτο με τους Christ πέρασε νερό δεν μπορώ να γράψω το ίδιο και για τους Black Rebel Motorcycle Club. Λίγο το ότι έριξαν απότομα τους ρυθμούς, λίγο η μονοτονία στην σκηνική τους παρουσία, η αναμονή για τους Priest και για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής η μικρή μου εμπειρία με την μπάντα, με ώθησε να παρακολουθήσω το σετ τους αποστασιοποιημένος. Αδιαμφισβήτητα επαγγελματίες, performers και ώριμοι τραγουδοποιοί στο είδος τους, είχαν την ατυχία να μην κουμπώνουν καθόλου στην ροή του Φεστιβάλ. Με λίγη υπομονή πέρασε και αυτό και λάβαμε θέσεις για τον κύριο, αν όχι τον μοναδικό, λόγο που οι περισσότεροι ταξιδέψαμε ως την Μαλακάσα…
Η κουρτίνα με το λογότυπο των Judas Priest (εμφανώς κατασκευασμένη για μεγαλύτερες σκηνές) είναι ότι μας χωρίζει από τους 5 Βρετανούς, οι οποίοι λίγο μετά τις 9.30 κάνουν την εμφάνισή τους μπροστά στο ελληνικό κοινό που τους υποδέχθηκε ακόμα μια φορά αν μη τι άλλο, αποθεωτικά. Χωρίς φανφάρες για τελευταία περιοδεία κι άλλα ανεκπλήρωτα (ευτυχώς) σχόλια, μας χάρισαν ένα 90λεπτο σετ κλασικού, πατροπαράδοτου heavy metal.
Με τον Halford σε μεγάλα κέφια και με φωνή που ξεπέρασε σε φόρμα την προηγούμενη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους πριν λίγα χρόνια (φυσικά με τα χίλια όσα βοηθήματα έτρεχαν οι υπολογιστές μεταξύ του μικροφώνου και των ηχείων), τον αλάνθαστο Faulkner να έχει ενσωματωθεί στην μπάντα πλήρως και το τρίο Tipton – Travis – Hill να προκαλεί ρίγη επί τη εμφανίσει και μόνο, η βραδιά δε μπορούσε να μην κυλήσει τουλάχιστον ευχάριστα.
Τα κομμάτια από τα πρόσφατα άλμπουμ φρέναραν όπως ήταν αναμενόμενο το setlist αλλά στο υπόλοιπο υλικό τους έγινε ο χαμός. Εξαιρετικός ήχος, ζεστή ατμόσφαιρα που φρόντισαν ομόφωνα να δημιουργήσουν οι έλληνες metalheads, εντυπωσιακό φωτιστικό σόου και έναν δίτροχο Halford ο οποίος άλλαζε τα κοστούμια το ένα μετά το άλλο, ανάλογα με το άλμπουμ στο οποίο περνούσαν (τα οποία δεν είναι και λίγα, κάνοντας την επιλογή των κομματιών δύσκολη).
Απογείωση στο άκουσμα των “Turbo Lover”, “Jawbreaker”, “Devil’s Child”, δάκρυα και ξελαρυγγιάσματα στα “Victim Of Changes”, ”Beyond The Realms Of Death” και “Electric Eye”, ενώ στο “Breaking The Law” έγινε ο κλασσικός χαμός με το κοινό να τραγουδά το απόλυτο χιτάκι, ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός, των Priest. Στο “Painkiller” για ακόμη μια φορά διαπίστωσα πόσο απέχουν τα “θέλω” από τα “μπορώ”. Μοιραία όμως δεν μπορούν να αφήσουν στην απέξω το πιο αγαπημένο κομμάτι από τους οπαδούς της μπάντας ανά την υφήλιο.
Το συνολικό δέσιμο των Priest τους δικαιώνει απόλυτα στην απόφασή τους να δώσουν στην μπάντα το φιλί της ζωής και να μην διακόψουν την ενεργή δράση της εν έτη 2015. Χωρίς καμιά αμφιβολία οι άτυποι headliners του φετινού Rockwave.
Κάπου στις 11.20 βέβαια ανέβηκαν στην μεγάλη σκηνή και οι επίσημα headliners, Prodigy. Το γεγονός πως αυτό το σχήμα δισκογραφεί ακόμη και μάλιστα καλείται να παίξει σε διοργανώσεις πάνω από ονόματα όπως οι Judas Priest είναι κάτι που με κάνει να σηκώνω τα χέρια ψηλά. Αν έχεις δει μια φορά live εμφάνισή τους, έχεις δει τα πάντα. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που τους παρακολούθησα και δεν μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα. Αντίθετα φυσικά με εμένα, οι φίλοι της μπάντας πέρασαν μια όμορφη βραδιά χορεύοντας υπό τους ήχους των γνωστών επιτυχιών του γκρουπ, αλλά και αρκετού υλικού από τις πρόσφατες δουλειές τους.
Άναψαν και κάποια καπνογόνα, έπαιξαν και ένα τεταρτάκι λιγότερο από το ωράριο που είχε ανακοινώσει η διοργάνωση και αυτό ήταν. Το 20ο Rockwave fest έφτασε στο τέλος του. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πως θα είναι η κατάσταση στην Ελλάδα σε ένα χρόνο από τώρα και αν θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη του “θεσμού” στην Τρίτη του δεκαετία. Αν όλα πάντως πάνε καλά, ελπίζω κάποιος επιτέλους να το κοιτάξει καλύτερα αυτό το θέμα με την ροή των συγκροτημάτων.
Photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
498 
