Άλλο ένα ανέλπιστα πανέμορφο albumάκι έπεσε στα χέρια μου, ελέω facebook, από μια τετραμελή μπάντα η οποία δραστηριοποιείται στην Αθήνα.
Πρόκειται για το ομότιτλο debut των Addiction, μια κυκλοφορία που είναι μεν χωμένη στο αγνό, γκαυλιάρικο USA 80’s hard rock και μπάντες όπως οι Bon Jovi, οι Danger Danger (θεοί ε Μαιρούλα μου;), οι Europe, οι Guns ‘n’ Roses και όλες οι συνέπειες αυτών, αλλά αυτό το υλικό ηχεί φρέσκο, μοντέρνο, δυναμικό και κεφάτο, όπως κάθε καθώς πρέπει album αυτού του είδους, το οποίο έχει επιστρέψει για τα καλά στην παγκόσμια μουσική σκηνή (πολλές οι πρόσφατες δουλειές όπως αυτές του Chandler Mogel, των hardcore Superstars και πολλών επανασυστάσεων διαλυμένων σχημάτων, απολύτως συναφείς ενδείξεις του φαινομένου).
Τα μέλη των Addiction είναι πάρα πολύ διαβασμένα πάνω στο αντικείμενο. Τόσο οι κιθαρίστες Rizzy και Vaine (o οποίος έχει αναλάβει και τα φωνητικά και είναι με μια λέξη καθηλωτικός, φοβερή φωνή στα πρότυπα όλων των μεγάλων του είδους που διαπραγματευόμαστε, του hard / glam / sleaszy rock, με δική του χαρακτηριστική χροιά, γεννήτωρ όλου του κεφιού που εξάγεται από το “Addiction”), ηχούν φρεσκότατοι (ο ήχος που επετεύχθη στα Uprising studios ανήκει σε αυτούς που ονομάζουμε “καταπληκτικός” και η μόνη μου ένσταση – ναι, μόνο ένα αρνητικό σημείο βρήκα συνολικά – στα λίγα σημεία τριγκαρισμένων drums, klaϊn maϊn θα μου πεις και θα ‘χεις δίκιο), πάρα πολύ όμορφα riffs και μελωδικότατα ομιλούντα solos, αμφότεροι συνθέτουν ένα εξαιρετικό δίδυμο, οι Nikotinn (μπάσο) και Chris Rox (drums) δρουν γεωμετρικά, με διαβητικό παίξιμο, λιτοί, απέριττοι αλλά ακριβέστατοι, δομώντας στο background τις έτσι κι αλλιώς σπουδαίες δημιουργίες της μπάντας τους.
Φοβερές στιγμές που ξεχώρισα, ήταν το κάργα Guns “Bad Addiction”, η σπουδαία Poisonική μπαλαντάρα “Do it Your Way” (το οποίο πρόσφατα οπτικοποιήθηκε ως official video clip με τη συμμετοχή της Μαιρούλας που ανέφερα παραπάνω, φιλαράκι και το καλύτερο κορίτσι, σμουάτς μανάρι μου), το με ολίγην από “punk” (τέλος πάντων, αυτό που εννοούν οι Αμερικάνοι ως punk, το Offspringικοειδές) πανέμορφούλι “Give me a Sign”, καλό χιτάκι για τα barάκια που σκάνε πιτσιρικάδες από το φροντιστήριο (και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά, χίλιες φορές να τους βάλεις αυτό κακόμοιρε “Dj” του “Welcome to the Jungle”, για σένα το λέω φουκαρά μου, stop sheeping επιτέλους!), το AORάκι “Last Chance”, ο Skidrow / Motley Crue χαβαλές των “Playing to Win” και “Saturday Night” και το “The Waiting” που κλείνει αυτόν τον αξιοθαύμαστο δίσκο.
Τίποτα παραπάνω, αν θυμάσαι ακόμη το κομμάτι που έπαιζε κατά το πρώτο σου χαμούρεμα σε παραλία, αν θυμάσαι ακόμη τους καφέδες της κοπάνας την πρώτη ώρα με soundtrack το κοινώς γνωστό hard ‘as fuckin’ rock, αν κεφάρεις με παλιές μουσικές οι οποίες έμειναν διαχρονικές ακριβώς για το λόγο ότι ήταν σπουδαίες, το ομότιτλο των Addiction θα σε ερεθίσει τα μάλα, είναι απολαυστικό άκουσμα. Τώρα αν αισθάνεσαι πολύ τρουάς, πάω πάσο. Δικαίωμά σου ο αυτοπεριορισμός. Δεν θα υπογράψουμε και σύμφωνο συμβίωσης. Ο Στέφου πάντως, θα το λατρέψει, γκαραντί αυτό. Εύγε και αναμένω την ανάλογη συνέχεια. Δικαιούστε κάθε επιτυχία.
511 
