Δέκα χρόνια είναι πολλά. Σε δέκα χρόνια μπορούν να αλλάξουν όλα.
Δέκα είναι και τα χρόνια που πέρασαν από την κυκλοφορία του τελευταίου δισκογραφικού επιτεύγματος των Αμερικανών Acid King, “Zoroaster”, και ακόμα και ο ήχος τους άλλαξε λίγο.
Μην περιμένεις καμιά στροφή 180 μοιρών, είτε αλλαγή ηχητικού στρατοπέδου, παρά μόνο ταχύτητας και ατμόσφαιρας.
Τα riff τους φαντάζουν πιο αργά και από θάνατο από μυκητίαση, κιθάρες ακόμα πιο βαριές από πριν και φωνή της Lori έπεσε ακόμα βαθύτερα στο “πηγάδι” της παραγωγής.
Παρόλα αυτά, η fuzz ψυχεδέλεια που τους καθιέρωσε είναι εδώ ακόμα, άγρυπνος φρουρός μιας πύλης σε άλλη διάσταση. Η παραγωγή είναι ιδανική για τον πλέον μονολιθικό τους ήχο και το εξώφυλλο παραμυθένιο (ξέρω ναι, μοιάζει ο μάγος με τον Γκάνταλφ), σαν να είναι ζωγραφισμένο στο χέρι με κηρομπογιές.
Η τέταρτη επίθεση των Acid King χωρίς να ματώνει αυτιά ή να σε σηκώνει από τον αιώνιο ψυχικό σου τάφο, είναι τόσο καλά δεμένος και προσεγμένος, όσο μπορεί κανείς να περιμένει από θρύλους του υπόγειου χώρου.
Για τους λάτρεις του χώρου, είναι must.
Για τους άλλους, να πω πως πρέπει πρώτα να πάνε στο παρελθόν για να καταλάβουν την εξέλιξη.
522 
