Το ντουέτο των Sune Rose Wagner και της γοητευτικής Sharin Foo έχει ήδη κατακτήσει μία θέση μεταξύ των πιο τακτικών επισκεπτών της χώρας και των πιο δημοφιλών καλλιτεχνών μεταξύ του ελληνικού κοινού.
Μία Παρασκευή βράδυ μαζί τους φαίνεται να είναι ένα καλό στοίχημα για το ξεκίνημα ενός όμορφου Σαββατοκύριακου και η P90 events όπως συνηθίζει κάνει αυτό που πρέπει για να δώσει την ευκαιρία να παίξουμε ένα τέτοιο σιγουράκι. Βρισκόμαστε στον παλιό, καλό, κατάμεστο χώρο του Gagarin περιμένοντας την εμφάνιση τους.
Η παραγωγή (P90 events) ωστόσο κρύβει έναν ακόμα άσσο στο μανίκι της. Cyanna Mercury, κι όσοι θυμόμαστε τους Cyanna “σκέτο” ίσως ψυλλιαζόμαστε κάτι, το σχήμα αυτό, είτε σου άρεσε είτε όχι, ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα της περασμένης δεκαετίας. Δύο μέλη της μπάντας αυτής Spyreas Sid (φωνητικά και κρουστά) και Nick Sid (πλήκτρα) ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους Diamond Pr (κιθάρες), Dennis P (τύμπανα) και Dimitris G. (μπάσο), τροποποίησαν ελαφρώς το όνομα και βαρέως το ύφος του συγκροτήματος και επανήλθαν δριμύτεροι αλλάζοντας την alternative αισθητική του παρελθόντος τους.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Παρά τα τεχνικά προβλήματα, όταν ένας καμένος ενισχυτής διακόπτει για λίγο την σκοτεινή τους επέλαση, όσοι βρισκόμαστε εκεί γίνομαστε μάρτυρες ενός από τα καλύτερα, πιο επαγγελματικά και ταυτόχρονα ψυχωμένα live ελληνικής αγγλόφωνης μπάντας του πρόσφατου –τουλάχιστον- παρελθόντος, καθώς το κουιντέτο των Cyanna Mercury ξεδιπλώνει μπροστά μας ένα πλούσιο, ψυχεδελικό ηχητικό patchwork ζοφερών χρωμάτων με κομμάτια από blues, roots music, gothic rock αλλά και eastern traditional στοιχεία (κυρίως σε πλήκτρα, μελωδίες και κρουστά). Ο δύσκολος αυτός συνδυασμός, o οποίος όμως σε ακριβείς αναλογίες μπορεί να οδηγήσει στην σύσταση ενός πανάκριβου μουσικού αμαλγάματος, δείχνει να τους ταιριάζει απόλυτα και να προσδίδει ιδιαίτερη μυστικιστική ταυτότητα, ικανή να τους καθιερώσει σαν ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά σχήματα του σήμερα στην χώρα μας και ίσως όχι μόνο σ’ αυτήν.
(Αναζητήστε την πρόσφατη εμφάνιση τους στο Mezzo Voce TV show)
Cyanna Mercury setlist
Dirty things
The Lunatic
Lilith
Ode to an absent father
Nothing we can do
Horse dark as night
Η ώρα των Raveonettes φτάνει και το ντουέτο των Δανών, συνοδευόμενο από έναν drummer –που διατηρεί και τον έλεγχο των ηλεκτρονικών ήχων του γκρουπ- βρίσκεται στην σκηνή.
Για να είμαι ειλικρινής εξαρχής με ξενίζει η ευρεία, ίσως υπερβολική, χρήση προ-ηχογραφημένων tracks στην εμφάνιση τους. Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ γιατί το τεράστιο μπάσο, που συνοδεύει τις δύο jaguar στα χέρια των Raveonettes, δεν παίζεται ζωντανά από έναν ακόμα μουσικό πάνω στην σκηνή. Οι φωνές τους είναι δεμένες και μελωδικές αλλά κάτι από το συναίσθημα της ζωντανής εμφάνισης καταργείται όταν οι δυο τους περιορίζονται κατά τα άλλα σε λίγα κιθαριστικά ριφάκια και ανεξέλεγκτη παραγωγή εφέ θορύβου με τις κιθάρες τους.
Η ίδια η δικαιολογία της noise-pop αισθητικής χάνει το νόημα της όταν ο θόρυβος δεν παράγεται κατά κύριο λόγο από τους επί σκηνής μουσικούς αλλά από ένα ή περισσότερα μηχανήματα να προσφέρουν το –και από μόνο του- θορυβώδες μουσικό περιβάλλον.
Το κοινό δεν μοιάζει ωστόσο να πτοείται. Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπεις τον κόσμο ξενερωμένο σε καμία περίπτωση, ήρθε να δει τους Raveonettes, τουτέστιν λίγο αγριεμένη pop και είναι αποφασισμένο να διασκεδάσει “no matter what”. Ωστόσο το χειροκρότημα δεν αντιστοιχεί στο πλήθος που έχει κατακλύσει το Gagarin και ο χορός είναι λιγότερο ξέφρενος του αναμενομένου. Εκεί που τα πράγματα φαίνονται να ζεσταίνονται κάπως περισσότερο, είναι στο “Love in a trashcan” ένα πράγματι όμορφο garage-pop κομμάτι, καμωμένο για ζωντανές εκτελέσεις, ένα hit που δεν παλιώνει ποτέ.
Κάπου εκεί η Sharin πιάνει το ηλεκτρικό μπάσο και βλέπουμε –κυρίως ακούμε- για 3-4 κομμάτια ένα κανονικό ροκ τρίο να παίζει για ‘μας. Αυτό είναι και το καλύτερο μέρος της συναυλίας καθώς ενώ περιμένεις ότι οι μηχανές των Raveonettes θα πάρουν μπροστά, ξαφνικά κι αδικαιολόγητα φρενάρουν και πάλι και τα πράγματα κυλούν χλιαρά με κάπως συνηθισμένα τρικ να δημιουργούν την ψευδαίσθηση ενός δυνατού live. Επιθετικά strobe-lights μας φέρνουν στα όρια της επιληπτικής κρίσης και λευκοί καπνοί κρύβουν την ασθενική, υποτονική σκηνική παρουσία των τριών μουσικών. Κάπου εκεί μερικοί ίσως σκέφτονται ότι οι Sune και Sharin ίσως θα έπρεπε να συμβουλευτούν τους αρκετά μεταγενέστερους Soft Moon για το πώς γίνεται σωστά, εκτός κι αν προτιμούν να μετατραπούν από χαρισματικά pop είδωλα σε ένα group που απλώς περιοδεύει πραγματοποιώντας επιδείξεις αντί συναυλιών.
Παρόλα αυτά, το κοινό συνεχίζει να διασκεδάζει, ίσως κάπως απρόθυμα, αλλά μέχρι το τέλος αφήνοντας με να αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ που κάτι δεν μου πάει καλά ή αν απλώς πρέπει να αρκεστώ σε αυτό που έχω μπροστά μου. Εν μέρει νιώθω δικαιωμένος προς το τέλος όταν οι παρευρισκόμενοι καλούν για το καθιερωμένο encore με ένα μάλλον ψυχαναγκαστικό χειροκρότημα και τους μουσικούς να κάνουν το παν για να με πείσουν ότι δεν παρακολουθώ ζωντανή μουσική φτάνοντας στο σημείο να τραγουδούν απουσία του drummer και με τις κιθάρες κατεβασμένες στο δάπεδο της σκηνής για αρκετά λεπτά.
Βγαίνοντας θα ακούσω ατάκες όπως “έπαιξαν καταπληκτικά” (αυτό το “έπαιξαν” είναι κυρίως που δεν μπορώ να χωνέψω) που με κάνουν να αναρωτιέμαι εκ νέου αν φταίω εγώ και δεν μπόρεσα να νιώσω. Εν πάση περιπτώσει. Απόψεις… Οι Raveonettes είναι οι Raveonettes, οι fans είναι fans. Εγώ ίσως δώσω κάποια ακόμα ευκαιρία στον εαυτό μου να τους καταλάβει στο μέλλον. Προς το παρόν κρατάω τους Cyanna Mercury.
Raveonettes setlist
Endless Sleeper
Sisters
Killer in the Streets
Hallucinations
Dead Sound
Black/White
Break Up Girls!
Chain Gang of Love
Love in a Trashcan
Twilight
Attack of the Ghost Riders
My Tornado
Apparitions
Gone Forever
Summer Ends
When Night Is Almost Done
Recharge & Revolt
Kill!
Aly, Walk With Me
photos: Αναστασία Βερτεούρη
427 
