Με όνομα που παραπέμπει σε δυαδικά αστρικά συστήματα, οι Ιταλοί Starbynary εισέρχονται στον κόσμο της intellectual βιρτουοζικής μουσικής με το “Dark Passenger”, ένα έξοχο δείγμα power / progressive metal, με πολλές δόσεις της πάντα οπερατικής / κλασσικότροπης ιταλικής παράδοσης και επιβεβαιώνοντας την εννοιολογική συνάφεια με το όνομά τους, μιας και η κατανομή ανάμεσα στο progressive και το power είναι ισόποση.
Πολυποίκιλοι ρυθμοί (στα γρήγορα σημεία, οι Starbynary ακούγονται Helloweenοειδώς απολαυστικότατοι), τεχνικότατα θέματα, μουσική από πολύ καταρτισμένους μουσικούς και με μια φουτουριστική διάθεση, η οποία καθορίζεται από τη χρήση των spacey πλήκτρων του Luigi Accardo που βρίσκονται σε ένα διαρκές αλισβερίσι με τις κιθαριστικές στρώσεις του Leo Giraldi και του πολύ καλού τραγουδιστή Joe Caggianelli, ο οποίος δεν καταντά εκνευριστικός με ανούσιες υψιφωνίες και είναι πολύ καλός ερμηνευτής των δαιδαλωδών συνθέσεων. Και φυσικά, λάμπει στο ρόλο του μπασίστα ο Mike LePond (Symphony X), o οποίος δίνει ρέστα κεντώντας κυριολεκτικά στο όργανό του και αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την αξία του.
Το ομώνυμο, το “Reflections”, το “Blood”, το πάρα πολύ καλό “Codex” που μου έφερε στο νου Coronerισμούς, το πολύ groovy “My Enemies” και το μεγαλεπήβολο 17λεπτο “The End Begins”, είναι αντιπροσωπευτικά μιας μπάντας, που αποδίδει σχεδόν άριστα σ’ αυτό που έχει επιλέξει. Δύσκολη μουσική, θέλει να της αφιερώσεις χρόνο και τα εξαγόμενά της είναι πολλές θαυμάσιες στιγμές. Θα μπορούσες να θεωρήσεις το “Dark Passenger” σαν ένα ιταλικό alter ego των δικών μας Enemy Of Reality ή μια ιταλική version της ευφυΐας του Devin Townsend.
Αξιολογότατο υλικό, οι ιταλοί δείχνουν με την παρθενική τους κυκλοφορία τις πολύ μεγάλες εκτελεστικές τους δυνατότητες και πιστεύω ότι θα αποκτήσουν αρκετούς φίλους. Υποθέτω ότι αν “εκλογικεύσουν” τη μουσική τους, θα αποκτήσουν και πιο ετερόκλητο ακροατήριο, αλλά αυτό το γεγονός δεν είναι ικανό να άρει την αναμφισβήτητη ποιότητά τους. Τρομερά φιλόδοξος δίσκος.
442 
