Ξεκινώντας να πούμε ότι πήρα το δρόμο για το Αν, σκεπτόμενος ότι η μέρα δεν ήταν η καταλληλότερη για λάιβ: καθημερινή, παραμονή του Γρηγορόπουλου, χωρίς ταξί και με βροχερό καιρό.
Τίποτα όμως δε θα με έκανε να χάσω μια από τις σημαντικότερες μπάντες της αμερικάνικης black metal σκηνής και μάλιστα στο ζενίθ τους. Κάναμε το πρώτο τσιγάρο, πήραμε την πρώτη μπίρα, ο κόσμος άρχισε σιγά σιγά να μαζεύεται και η αρχή έγινε με τους Aθηναίους Kevel.
Άρτια παιγμένο black/post metal, που ενώ δεν είχα πρότερη επαφή με την μπάντα, με κέρδισε κατευθείαν με την αμεσότητα και ενέργεια της. Με τον ήχο να είναι εξαιρετικός, το βάρος δόθηκε στον τελευταίο δίσκο τους “Mutatis Mutandis”, από όπου ακούσαμε τα “Terraforming”, “The Apophatic”, “Arecibo”, “Cosmic Domination” καθώς και ένα κομμάτι από δίσκο που ετοιμάζουν, το “Celestial Carnival”.
Στα πολύ θετικά της μπάντας το artwork του τελευταίου δίσκου τους (το οποίο έχει επιμεληθεί ο Kuba Sokolski) αλλά και η γενικότερη αισθητική τους. Ο ποιοτικός τους πήχης ανεβασμένος ψηλά, πράγμα αναμενόμενο από μπάντα της I, Voidhanger (εταιρίας με “παράδοση” στον extreme ήχο). Δικαιότατα, κέρδισαν το πολύ ζεστό χειροκρότημα του κοινού.
Επόμενοι, οι Nefarious Spirit που ανέλαβαν να μας βάλουν όλους πακέτο σε μια χρονομηχανή και να μας ταξιδέψουν 30 χρόνια πίσω, στην ουσιαστική απαρχή του ιδιώματος στη Νορβηγία. Corpsepaint, κόκκαλα, μαύρες κουκούλες ήχος για σεμινάριο και μας κόλλησαν στον τοίχο με το ωμό, παραδοσιακό black metal τους, με κύριες επιρροές τους Mayhem (απ’ όπου ακούστηκε η εισαγωγή του “Freezing Moon”, προκαλώντας ένα γενικευμένο χαμό) και πρώιμους Darkthrone.
Πολύ καλή σκηνική παρουσία, όρεξη, ενέργεια και πολύ καλές, άμεσες συνθέσεις. Κέρδισαν γρήγορα το κοινό και όσοι από εμάς δεν τους ξέραμε, χαρήκαμε πολύ και με αυτή τη δεύτερη ανακάλυψη της βραδιάς. Ακούσαμε τα “Destructive Impulses”, “Cobwebs of Eternity”, “Thrones”, “Brimstone Clouds”, “Cavern”, “Funeral Fog” και “Darkness Beckons”.
Μικρό διάλειμμα για τα σχετικά, να στηθεί το stage για τους Yellow Eyes και να πάρουμε μερικές ανάσες. Οι Αμερικανοί ανεβαίνουν στη σκηνή και μετά από λίγο ακούγεται σαν κάλεσμα η εισαγωγή του “Old Acclivity Dream” από τον τελευταίο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ δίσκο τους, “Master’s Murmur”. Φύγαμε για άλλους κόσμους.
Η μπάντα λιτή, στατική, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η μουσική τους είναι όλη η κίνηση και η ατμόσφαιρα που χρειαζόταν. Τα ηχοτοπία σήμα κατατεθέν τους ήταν εκεί, dissonance, σκοτάδι και ψύχρα. Μια απόκοσμη ηχητική ομορφιά, όπως και στους δίσκους τους. Το βάρος δόθηκε στα προηγούμενα άλμπουμ τους και αν και θα ήθελα πολύ να ακούσω κάτι από το “Master’s Murmur”, αυτό δε χάλασε κανέναν μας. Το κοινό απορροφημένο, μια παρακολουθούσε εκστατικό και μια κουνιόταν ασταμάτητα. Το μόνο που θα άλλαζα προσωπικά, ίσως ήταν ένα τσακ τη φωνή παραπάνω, αλλά αυτό ήταν λεπτομέρεια που δε χάλασε κανέναν.
Συνολικά λοιπόν, ήταν μια από τις φορές που δε θα μπορούσαμε να έχουμε κανένα παράπονο, καθώς το λάιβ ήταν φοβερό από την αρχή μέχρι το τέλος και αδύναμη στιγμή δε βρέθηκε σε καμία από τις μπάντες. Μεγάλη η διαθεσιμότητα σε merch, ο κόσμος έδειξε να το τιμά ιδιαίτερα και έχοντας την τύχη να γνωριστώ με άτομα από όλες τις μπάντες, ενθουσιάστηκα από το γεγονός ότι μου φάνηκαν όλοι φοβερά παιδιά, από τους μουσικούς και τις περιπτώσεις που χαίρεσαι να στηρίζεις.
Για τα δεδομένα της ημέρας ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, με το Αν να γεμίζει σε ικανοποιητικό βαθμό. Ευτυχείς όσοι βρεθήκαμε εκεί, είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια μπάντα πυλώνα του αμερικάνικου black ήχου (που δεν περιοδεύουν συχνά Ευρώπη) στα ντουζένια της. Μακάρι παρόμοιες περιπτώσεις και στο μέλλον!
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
606 
