Λίγες στιγμές πριν το 2020 γίνει μια δυσάρεστη ανάμνηση, οι Royal Hunt “μας σύστησαν” με το 15ο άλμπουμ τους “Dystopia”. Αυτό αποδείχθηκε μια εξαιρετική ευκαιρία για να “συναντήσουμε τεχνολογικά” τον “κινητήριο νου” τους, Andre Andersen, έχοντας μαζί του αυτό που αποδείχθηκε να είναι μια “πλούσια” (σε 2 μέρη) και “απολαυστική”, θα λέγαμε, συνέντευξη για τη μουσική και άλλα….
Είναι η δεύτερη φορά, αν θυμάσαι, που σε φιλοξενούμε στην ιστοσελίδα μας. Ήταν το 2018, στο “Κύτταρο”, που μιλήσατε με τον Αρχισυντάκτη μας Γιάννη Φράγκο (video interview).
Ναι, ναι θυμάμαι!
Είμαστε πολύ χαρούμενοι που σε έχουμε στην παρέα μας ξανά, και το “Dystopia” ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για να μιλήσουμε. Ένα νέο concept άλμπουμ για τους Royal Hunt, το οποίο έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές σύμφωνα με την “έρευνά” μου, σε όλον τον κόσμο. Κατά τη γνώμη μου, είναι ακόμα καλύτερο από έναν πολύ καλό δίσκο, όπως ήταν το “Cast in Stone”. Πες μας κάποια πράγματα γι’ αυτό, για το νέο άλμπουμ.
Προφανώς είναι εξαιρετικό, ξέρεις. Φαίνεται ότι τόσο στον τύπο όσο και στους οπαδούς αρέσει το άλμπουμ, οι κριτικές είναι απίστευτα καλές, το οποίο είναι ωραίο! Φυσικά, μετά από σχεδόν 30 χρόνια στην “βιομηχανία” της μουσικής με τους Royal Hunt, δεν αντιδράς όπως έκανες πριν από 30 χρόνια, όταν είχες πολύ καλή κριτική, αλλά πάνω από όλα ακόμα είναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις πραγματικά και να ακούς ότι οι άνθρωποι απολαμβάνουν τη δουλειά σου, γιατί έχουμε εργαστεί σε αυτό το άλμπουμ σχεδόν ενάμιση χρόνο. Θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει πιο γρήγορα φυσικά, αλλά οι συνθήκες με την πανδημία και το όλο θέμα κάπως μας επιβράδυνε λίγο, αλλά παρόλα αυτά συμπληρώσαμε ενάμιση χρόνο και στη συνέχεια κυκλοφορήσαμε το άλμπουμ. Επομένως, είναι πολύ όμορφο να έχεις αυτή τη θετική ανάδραση, και επίσης οι άνθρωποι να εκτιμούν την εργασία σου. Είναι φοβερό, μια πολύ καλή αρχή!
Ok. Στην πραγματικότητα κάλυψες λίγο-πολύ τη δεύτερη ερώτησή μου. Καταλαβαίνω ότι η ανάδραση που έχετε από τους οπαδούς σας επίσης, είναι πολύ καλή.
Απολύτως! Είμαστε σχεδόν σε όλα, είμαστε παρόντες υποθέτω σχεδόν σε κάθε κοινωνικό μέσο δικτύωσης ή πλατφόρμα. Μέχρι στιγμής, δεν έχουμε λάβει καθόλου, ούτε καν μια αρνητική “κριτική”, ούτε μία ξέρεις. Όλοι είναι πολύ ενθουσιασμένοι και τους αρέσει το άλμπουμ πολύ και το συζητάνε σε διαφορετικά forums κτλ.. Αυτό είναι υπέροχο, είναι όλο το θέμα του να εργάζεσαι για τόσο πολύ καιρό, θέλεις να δεις τους ανθρώπους να απολαμβάνουν αυτό που κάνεις. Αυτό είναι υπέροχο, υπέροχο! Το εκτιμούμε πάρα πάρα πολύ, ο καθένας από εμάς.
Αν θες την άποψή μου, αν η λίστα για τα Top 20 άλμπουμ του έτους για το site μας δεν είχε ζητηθεί από τους συντάκτες νωρίτερα από ότι κυκλοφόρησε το “Dystopia”, αυτό θα ήταν σίγουρα στο Top 20 του έτους στη δική μου.
Ευχαριστώ, ευχαριστώ! Είναι όμορφο να το ακούς, επειδή φέτος και πέρυσι κυκλοφόρησε πολύ καλή μουσική. Έτσι το να σε “προσέχουν”, είναι η απόλυτη ευχαρίστηση που μπορείς να λάβεις ως μουσικός, ως καλλιτέχνης φυσικά.
Το “Dystopia” “έφτασε στα αυτιά μου” ακόμη πιο “φρέσκο”, ή αν μπορώ να το αποκαλέσω έτσι, πιο “μοντέρνο” ως ήχος από το “Cast in Stone”. Ήταν κάτι που θέλατε να συμβεί; Πιστεύω ότι αυτό δείχνει, εν μέρει, γιατί μια μπάντα μπορεί να είναι τόσο επιτυχημένη κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 30 ετών.
Ναι, το κάναμε εσκεμμένα. Θέλω να πω, νομίζω ότι πιθανώς αν εξακολουθείς να δημιουργείς νέα μουσική, όταν μιλάμε για συγκροτήματα που είναι ήδη, ας πούμε, πάνω από 20 ετών, έχεις δύο “μονοπάτια” που μπορείς να ακολουθήσεις. Ένα από αυτά είναι βασικά κυκλοφορώντας πολύ λίγο, έως καθόλου, νέο υλικό και βασικά να παίζεις τις μεγαλύτερες επιτυχίες σου, το οποίο είναι μια χαρά. Μερικά από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, με τα οποία μεγάλωσα, κάνουν βασικά ακριβώς αυτό και πηγαίνω στις συναυλίες τους κατά καιρούς και πραγματικά το απολαμβάνω. Υπάρχει ένα άλλο “μονοπάτι”, το οποίο εμείς επιλέξαμε. Δημιουργήσαμε κάτι νέο και “γιατί το άλμπουμ άρχισε να ακούγεται λίγο μοντέρνο κατά κάποιο τρόπο;”. Υποθέτω, ζούμε σε ένα σύγχρονο κόσμο, έτσι είμαστε περιτριγυρισμένοι από μοντέρνους ήχους, και αλλάζεις ως άτομο, το γούστο αλλάζει λίγο. Το μόνο πράγμα που εμείς κρατάμε είναι το γενικό πλαίσιο των Royal Hunt, το οποίο είναι έτσι από το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1991. Θα θέλαμε πραγματικά να μην “διαταραχθεί” με οποιονδήποτε τρόπο, έτσι ώστε όταν οι άνθρωποι αγοράζουν ένα άλμπουμ Royal Hunt, να παίρνουν ένα άλμπουμ Royal Hunt. Δεν είναι σαν, ξαφνικά, να ακουγόμαστε σαν Nickelback ή AC/DC, με όλο το σεβασμό για αυτές τις μπάντες, αλλά ακόμα είναι ένας αναγνωρίσιμος ήχος, που δημιουργήσαμε πίσω στο χρόνο ή απλά δημιουργήθηκε μόνος του. Δεν γνωρίζουμε πως, αλλά είναι υπαρκτός ξέρεις. Έτσι, κάπως το διατηρούμε, αλλά ειδικά τώρα με όλες αυτές τις ευκαιρίες παραγωγής που έχεις, τις δυνατότητες με την τεχνολογία και τέτοια πράγματα, φυσικά τα χρησιμοποιούμε και ενισχύουμε τον “γνήσιο” ήχο Royal Hunt, τον οποίο έχουμε διατηρήσει για 30 χρόνια.
Αυτό που εισέπραξα ήταν ότι ήσασταν τόσο “μοντέρνοι”, τόσο “σύγχρονοι”, αλλά και ότι δεν κάνατε ούτε βήμα πίσω, αλλά κρατήσατε και σεβαστήκατε απόλυτα την ταυτότητά σας, όπως την δημιουργήσατε στα 30 χρόνια της “μουσικής εποχής” σας.
Ναι, και ήταν πραγματικά πολύ όμορφο κατά κάποιο τρόπο. Μιλούσα με πολλούς δημοσιογράφους στη ζωή μου και στην καριέρα μου, και υπήρχαν πάντα προβλήματα να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση, που κάθε δημοσιογράφος έπρεπε να ρωτήσει. “Πώς θα περιγράφατε τη μουσική σας;”. Και στα πρώτα χρόνια, όταν μόλις ξεκινήσαμε ήταν πολύ δύσκολο, γιατί οι επιρροές μας σε αυτό το είδος μουσικής, η “ραχοκοκαλιά” της μπάντας, είναι πολύ διαφορετικές. Έχουμε τις κλασσικές ροκ “ρίζες”, απολύτως, όλοι μεγαλώσαμε με Deep Purple, Led Zeppelin και τέτοιους ήχους. Και έπειτα όλοι οι “εμπλεκόμενοι”, απολαμβάνουν την progressive μουσική όπως οι Kansas, οι Rush και οι Genesis και αυτό το είδος των συγκροτημάτων, σωστά; Και έπειτα το κλασσικό μου υπόβαθρο, καθώς έπαιζα κλασσική μουσική από 5 ετών, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου ξέρεις, οπότε αυτά τα τρία πράγματα συνδυαζόμενα, κάπως δημιούργησαν τον ήχο που έχουμε και στην αρχή είχα προβλήματα να τον εξηγήσω, το πώς θα περιγράψω το συγκρότημα.
Έχουμε κάπως ροκ, κλασσικές ροκ “ρίζες”, και έχουμε εκείνα τα progressive στοιχεία και έναν ήχο στα ρεφρέν και όλα αυτά, και ήταν πραγματικά ενοχλητικό γιατί δεν μπορούσα να πω ότι είμαστε power metal ή κάτι τέτοιο, δεν μπορούσα να το πω. Και έπειτα κάποιος μου είπε, ίσως κάποιος δημοσιογράφος ίσως κάποιος συνάδελφος μουσικός, “Ξέρεις κάτι; Την ημέρα που θα διαβάσεις μια κριτική και κάποια νεότερη μπάντα θα συγκριθεί με εσάς, αυτό θα σημαίνει ότι έχετε “μορφοποιηθεί”. Και θυμάμαι ότι ήταν 1997 ή 1998 και κοίταζα σε ένα περιοδικό ψάχνοντας για κριτική μας και διαβάζω την κριτική κάποιου άλλου, κάποιας νεότερης μπάντας πιθανώς, ένα ντεμπούτο ή δεύτερο άλμπουμ, που έγραφε ότι ακούγεται σαν αυτόν και εκείνον και….τους Royal Hunt και “Δόξα τω Θεό!”, επιτέλους! Έχουμε τον ήχο που έχουμε και μετά από 30 χρόνια μπορώ πραγματικά να πω ότι ακουγόμαστε σαν Royal Hunt. Και κάθε ένας οπαδός που μίλησα στη μουσική μου καριέρα, “βλέπει” ή ακούει κάτι διαφορετικό στους Royal Hunt. Κάποιος “βλέπει” εκείνα τα progressive στοιχεία, κάποιος “βλέπει” εκείνα τα κλασσικά ροκ πράγματα, κάποιος απολαμβάνει τα ρεφρέν. Οι Royal Hunt σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά παρόλα αυτά ακούγονται κάπως έτσι, γι’ αυτό τώρα δεν έχω αυτό το πρόβλημα πια.
Χαίρομαι για σένα (γέλια)! Ήταν, το να ακούγεστε “μοντέρνοι” και σύγχρονοι, ο στόχος πίσω από όλες αυτές τις διαφορετικές φωνητικές συμμετοχές στο άλμπουμ; Για παράδειγμα, το “I used to walk alone” ήταν πολύ πολύ όμορφο!
Ξέρεις, κάναμε concept άλμπουμ και πριν. Και αυτό, επειδή δημιουργήθηκε, όχι βασισμένο, αλλά κάπως εμπνευσμένο από το “Fahrenheit 451” του Ray Bradbury, επιθυμούσα να το κάνω λίγο, ακόμη περισσότερο κάπως κινηματογραφικό ή θεατρικό. Έτσι, ώστε να γίνει αυτό, χρειάζεσαι περισσότερους χαρακτήρες. Και όταν κάναμε το “Paradox” ή το “The Mission” ή το “Paradox II: Collision Course”, επίσης concept albums, υπήρχε ένα άτομο που έλεγε όλες τις ιστορίες. Θέλαμε να το κάνουμε με διαφορετικούς χαρακτήρες. Έτσι, φυσικά όντας σε αυτήν τη μουσική για τόσο πολύ καιρό, είχα συγκεκριμένους ανθρώπους, τραγουδιστές που γνώριζα, πρώτα απ’ όλα φίλους μου. Και το δεύτερο πράγμα που ήξερα, ότι μπορούν να προβάλλουν αυτόν τον χαρακτήρα πολύ καλά. Επομένως, ήρθα σε επαφή μαζί τους. Στην αρχή ήμασταν λίγο διστακτικοί στο συγκρότημα, “Είναι καλή ιδέα, είναι κακή ιδέα;”, αλλά σκέφτηκα ότι θα πρέπει να δοκιμάσουμε πλήρως, κάνοντας κάτι κινηματογραφικό/θεατρικό, “μέχρι τέλους”. Το οποίο και πράξαμε και χαίρομαι που το πράξαμε. Επειδή όλοι “έφεραν” κάτι, μερικά διαφορετικά είδη “χρωμάτων”, περισσότερο δράμα στα τραγούδια, αντί να ήταν απλά ο D.C. να τραγουδάει ολόκληρη την ιστορία. Τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε.
Ναι, ήταν! Ήταν και για μένα και το έγραψα στην κριτική μου. Το “Dystopia”, όπως είπες είναι ένα concept άλμπουμ από το βιβλίο του Bradbury. Πιστεύεις ότι είναι κάπως σαν την κατάσταση που ζούμε, όχι ακριβώς ίδια, αλλά παρόμοια με την δυστοπική κατάσταση που ζούμε στις μέρες μας; Και ήθελα να ρωτήσω εάν αυτό το είδος της δυστοπικής κατάστασης, σε βοήθησε με οποιονδήποτε τρόπο. Ήταν “εποικοδομητική” για τη δημιουργία του άλμπουμ;
Δεν ήξερα ότι θα πήγαινε τόσο μακριά. Θέλω να πω, επειδή όταν άρχισα να γράφω όλο αυτό το πράγμα ήταν 2019. Και τότε προφανώς, προφανώς είχαμε όλον αυτό τον “κατακλυσμό” να συμβαίνει παντού. Στην Ευρώπη, στην Αμερική, ήταν παντού, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να παίζουν τεράστιο ρόλο σε όλο αυτό, και αλλάζουμε ως είδος, αλλάζουμε και φυσικά σκεφτόμουν γι’ αυτό και ένας από τους λόγους για τους οποίους διάλεξα το “Fahrenheit”, ήταν επειδή το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του Bradbury είναι σχεδόν διαχρονικό. Εννοώ ότι ποτέ δεν ανέφερε στο βιβλίο την εποχή που συμβαίνει η όλη ιστορία. Αλλά διάβασα μια συνέντευξη που έκανε ενώ ήταν ακόμα ζωντανός φυσικά, και κάπως υπαινίχθηκε ότι ήταν “πρόβλεψη” του 1999, επειδή έγραψε το βιβλίο το 1953 και κάπως προέβλεπε το 1999, αλλά ποτέ δεν το δήλωσε. Γι’ αυτό και μετέφερα το όλο πράγμα, αντί να πηγαίνω σελίδα προς σελίδα στο βιβλίο του, απλά μετέφερα το όλο θέμα βασικά στο 2020, όπου πιθανώς κάπως προβάλλω αυτό που έχουμε σήμερα, το οποίο είναι πάρα πολύ σε “αρμονία” με αυτό για το οποίο έγραφε, την κοινωνική αδικία, φυσικά, πράγματα όπως η λογοκρισία και σε γενικές γραμμές αυτήν την ένταξη αυτής της κοινωνίας εν γένει. Έτσι βρήκα ότι ήταν πολύ, εννοώ ότι υπάρχουν τα πάντα σε αυτήν την ιστορία, υπάρχει μια ιστορία αγάπης, υπάρχει μια ιστορία μίσους, υπάρχει ένα κυνηγητό, υπάρχουν εννοώ όλα τα συναισθήματα που έχουμε ως άνθρωποι, ξέρεις είναι εκεί. Απλά “μεταμορφώθηκε” στο 2020. Νομίζω ήταν πίσω στο χρόνο, αν και ποτέ δεν φαντάστηκα όταν αρχίσαμε να εργαζόμαστε σε αυτό, ότι όταν το άλμπουμ θα ήταν έτοιμο να κυκλοφορήσει το 2020, τα πράγματα θα ήταν τόσο άσχημα. Ποτέ δεν το ήξερα, ποτέ δεν το φαντάστηκα αυτό.
Πώς θα μπορούσες; Κανείς δεν θα μπορούσε, νομίζω (γέλια).
Κάθε μήνα, ήμασταν ακόμα στην ηχογράφηση του άλμπουμ και διάβαζες τις ειδήσεις κάθε πρωί και γινόταν όλο και χειρότερο. Ήταν απίστευτο!
Απίστευτο πραγματικά! Ακούω ότι κυκλοφορείς την προσωπική σου δισκογραφία τώρα σε όλες τις μουσικές πλατφόρμες, καθώς και ότι έχετε ήδη κυκλοφορήσει και ένα EP με τους N’ Tribe. Σας έχει στρέψει αυτή η πανδημία, εσάς και τους περισσότερους από τους καλλιτέχνες, περαιτέρω στη διαδικασία παραγωγής, πιθανώς λόγω και της έλλειψης ζωντανών εμφανίσεων; Έχει ίσως κερδίσει η μουσική με αυτόν τον τρόπο, περισσότερη παραγωγικότητα από όλους τους καλλιτέχνες;
Σε γενικές γραμμές, έτσι νομίζω. Αλλά όπως είπα δεν σταματήσαμε ποτέ πραγματικά, ξέρεις. Ήμασταν ακόμα σε περιοδεία το καλοκαίρι του 2019, οπότε απλά κλειστήκαμε “απότομα” στο στούντιο. Παίξαμε στο τελευταίο φεστιβάλ και άρχισα να δουλεύω πάνω σε αυτό το πράγμα, ξέρεις. Έτσι, δεν κάναμε περισσότερα λόγω της πανδημίας. Αλλά, σε γενικές γραμμές, πολλά συγκροτήματα το έκαναν. Είμαι αρκετά σίγουρος γι’ αυτό. Επειδή πολλές μπάντες ήταν ακριβώς έτσι, σχεδίαζαν να περιοδεύσουν εκείνη τη συγκεκριμένη εποχή. Ξαφνικά, δεν συνέβη. Έτσι, υπό αυτή την έννοια ήμασταν λίγο τυχεροί ξέρεις, γιατί είχαμε ήδη ένα “σχέδιο”, το φθινόπωρο του 2019. Αλλά, σε γενικές γραμμές, “γιατί η προσωπική μου δισκογραφία και γιατί το EP με τους N’ Tribe ανέβηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή όλες αυτές τις πλατφόρμες;”. Πρέπει να ακολουθήσεις. Θέλω να πω, είμαι “της παλιάς σχολής”. Προφανώς! Είμαι “της παλιάς σχολής”. Αγόραζα τους δίσκους μου και ποτέ δεν απόλαυσα αυτό το “κομμάτι” του διαδικτύου.
Απολαμβάνω το διαδίκτυο, υπάρχουν πολλά διαφορετικά πράγματα, αλλά όχι ως προς τη μουσική. Επειδή έχω ακόμα τη συλλογή βινυλίων μου, τη συλλογή CDs μου, δεν νομίζω ότι έχω ούτε καν ένα τραγούδι ως αρχείο. Απλά δεν έχω! Ίσως επειδή δεν ακούω τόσο πολύ μουσική, επειδή δουλεύω με τη μουσική ο ίδιος. Έτσι, ίσως ακούω μουσική δύο φορές την εβδομάδα. Όταν έχω ελεύθερο χρόνο, και πραγματικά το απολαμβάνω. Ξέρεις τι εννοώ; Δεν ακούω με ακουστικά, όταν ταξιδεύω ή κάτι τέτοιο, όχι! Απλά κάθομαι, παίρνω το άλμπουμ που μου αρέσει και το ακούω. Και πραγματικά το ακούω! Δεν παίζει απλά στο “φόντο”. Το ακούω! Έτσι, πραγματικά το απολαμβάνω! Αλλά η τεχνολογία έρχεται και άλλαξε τα πάντα, και ξαφνικά έχεις όλες αυτές τις πλατφόρμες, οπότε είπα γιατί όχι; “Αγκάλιασέ” τες και βάλε και τη μουσική σου, οπότε ποτέ δεν υπήρχε ένα “master plan” πίσω από αυτό ξέρεις, απλά συνέβη. Και τώρα έχουμε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που χειρίζονται όλα αυτά τα ψηφιακά μέσα για τους Royal Hunt και για μένα προσωπικά, και αυτοί είναι νεότεροι, τα καταλαβαίνουν με μεγαλύτερη “διαύγεια” από ότι εγώ, ξέρεις. Είναι όλοι με τα ακουστικά τους, μόνο μουσική να “εκτοξεύεται” όλη την ώρα, οπότε είπα “κάνετε ό,τι κάνετε, δεν είμαι μέρος του!” (γέλια)
Η αίσθηση του να πάρεις ένα βινύλιο στα χέρια σου και να το τοποθετήσεις σε ένα πικάπ ή ακόμα και ένα CD, είναι διαφορετική φυσικά, είναι πολύ διαφορετική και αρέσει σε πολλούς πολλούς ανθρώπους!
Έχω ακόμα, πιθανώς περίπου 500 βινύλια, και έχω περισσότερα CDs, αλλά ούτως ή άλλως, ακόμη και τα βινύλια. Μπορείς να πάρεις οποιοδήποτε βινύλιο από το ράφι, οποιοδήποτε, και θα σου πω πότε και πού το αγόρασα. Θα σου πω από ποιο κατάστημα το αγόρασα, θυμάμαι κάθε ένα, γιατί υπάρχει αυτή η “φυσική σύνδεση” με αυτό το προϊόν. Γι’ αυτό καταλαβαίνω γιατί τα βινύλια είναι λίγο, κάπως σε άνοδο αυτήν τη στιγμή. Γιατί είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Θυμάμαι όταν πήγα εκεί, πάνω κάτω ποια χρονιά ήταν, από πού το αγόρασα και ποιο κατάστημα, γιατί κοιτάς σε ένα εξώφυλλο και το παίρνεις, και είναι ένα νέο άλμπουμ ή αγόρασες το άλμπουμ επειδή σου άρεσε το χρώμα ίσως, συμβαίνει επίσης ξέρεις. Έτσι, το πήρες και είσαι σε ένα τρένο ή σε ένα λεωφορείο, και το βγάζεις από την πλαστική του σακούλα και όπως το κοιτάς δεν μπορείς να περιμένεις να φτάσεις στο σπίτι και τελικά να το ακούσεις. Και όταν το άκουσες, ήταν σαν ένας τελείως διαφορετικός κόσμος να “άνοιξε”. Σήμαινε τόσα πολλά. Οπότε ναι, αυτό το νοσταλγικό πράγμα και αυτό το φυσικό πράγμα, έχει τεράστια σημασία. Επειδή μερικοί από τους φίλους μου, εννοώ νεότερους ανθρώπους, έχουν terrabytes μουσικής. Και θα τραγουδήσω ένα τραγούδι και θα πω:
-“Nομίζω ότι αυτό ή εκείνο το συγκρότημα κυκλοφόρησε ένα νέο άλμπουμ”, και θα ακούσω
-“Ω, ναι το έχω!”
-“Hδη;”
-“Ναι, υπάρχει ένα αρχείο σχετικά με αυτό και εκείνο”
-“Και πώς είναι;”
-“Δεν ξέρω, δεν το άκουσα” (γέλια)
Πάρα πολλά αρχεία, πάρα πολλά αρχεία για να ακούσεις!
Τόσα πολλά από αυτά, υπάρχουν χιλιάδες άλμπουμ εκεί, δεν τα άκουσε, αλλά το έχει ήδη. Γελοίο…. Αλλά, έτσι είναι.
Πράγματι, πράγματι…..
Royal Hunt:
André Andersen/Keyboards
DC Cooper/Vocals
Andreas Passmark/Bass
Jonas Larsen/Guitars
Andreas “HABO” Johansson/Drums
Homepage: https://royalhunt.com/
Facebook: https://www.facebook.com/royalhunt
Myspace: https://myspace.com/royalhuntmusic
Instagram: https://www.instagram.com/royalhuntmusic/
-Τέλος Ά μέρους-
(Διαβάστε ΕΔΩ την συνέχεια)
467 
