Είδος: Extreme / Progressive metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 2 Οκτωβρίου 2020
Το να χαρακτηρίσεις τους Enslaved μαυρομεταλλικούς, μάλλον είναι αδικία. Ακόμα και ο όρος extreme / progressive metal αδικεί αυτή την παλιοπαρέα από το Bergen, η οποία μετά από 15 ολοκληρωμένες καταθέσεις μέσα σε 30 σχεδόν έτη ύπαρξης, έχει δικαιωματικά κερδίσει το δικό της genre – γιατί πολύ απλά, κανένας άλλος δεν μοιάζει στον ήχο και δεν παίζει σαν αυτούς τους Vikings!
Axioma I: Οι Enslaved δεν έχουν κυκλοφορήσει κακό, ούτε καν μέτριο album. Ναι, σύμφωνοι, δεν έχει κάθε album τους την ίδια βαρύτητα, δεν είναι κάθε κυκλοφορία τους landmark, όμως καμία τους δεν απογοητεύει και κάθε μια ανεξαιρέτως, είναι ένα μεγάλο, επικό ταξίδι στο άγνωστο.
Axioma II: Οι Enslaved δεν αλλάζουν ήχο. Αυτό που κάνουν επί της ουσίας, είναι πρόοδος. Ωριμάζουν, πειραματίζονται, ενσωματώνουν όλα όσα είναι και όλα όσα θέλουν να γίνουν στον ήχο τους. Είναι πάντα με το ένα πόδι στην παράδοση και στο ένδοξο, σκοτεινό παρελθόν και με το άλλο στο αβέβαιο, ακόμα πιο σκοτεινό μέλλον. Πάντα όμως κοιτούν μπροστά και έτσι, είναι πάντα ένα βήμα μπροστά.
Σύμφωνα με όλες αυτές τις σκέψεις μου περί αξιωμάτων λοιπόν, τι είναι το “Utgard”, πέρα από το πασιφανές δέκατο πέμπτο πόνημα της μπάντας;
Για μένα, είναι σίγουρα το album που με ενθουσίασε και απόλαυσα περισσότερο από την εποχή του “Vertebrae”, χωρίς υπερβολή.
Ξαφνικά σταματάς ό,τι κάνεις, την στιγμή που μπαίνει η πολυφωνία στην έναρξη του “Fires In The Dark” – κάτι πολύ μεγάλο ξεκινά, το νιώθεις στο πετσί σου, το kick-off track απορροφά όλο σου το είναι από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Ένα έπος θεόρατο, ανεξέλεγκτο όσο και τα πλάσματα που βρέχουν με οργή το μυθικό Útgarðar (δηλαδή το “Utgard”, όπως ο τίτλος του album).
Από την μαγική έναρξη του “Fires…” μέχρι το Floyd-ικά ψυχεδελικό κλείσιμο του “Distant Seasons”, το ταξίδι είναι μοναδικό στο χωροχρόνο και κάθε δευτερόλεπτο κάθε τραγουδιού, έχει σημασία, έχει νόημα – τόσο πολύ, που δυσκολεύομαι να διαλέξω τραγούδια που ξεχωρίζουν, που αγάπησα με την μια.
Ποιο να αφήσω (πιο) πίσω; Το αιματοβαμμένο, Bathory-κό “Jettegryta”; Το Ihsahn-ικό “Sequence” με τον ξεσηκωτικό ρυθμό και τις απίστευτες μελωδικές του γραμμές; Το κλειστοφοβικό “Homebound” που μας είχε σκάσει χαστούκι ως το πρώτο single εν μέσω lockdown; Το κατά ένα περίεργο τρόπο Voivod-ικό αλλά στο πιο extreme, “Urjotun”, που ανεβάζει την πίεση στο 23 από το horror άγχος που δημιουργεί; Το instant classic “Storms Of Utgard”, το οποίο συγκινεί ατελείωτα με την “Mardraum/Monumension/Below The Lights” αισθητική και συναισθησία του;
Ποιο;
Εύκολη απάντηση: κανένα. Το “Utgard” είναι μια από τις τελειότερες κυκλοφορίες των Νορβηγών.
Axioma III: Οι great old ones Ivar και Grutle είναι σε απίστευτη φόρμα, αλλά και οι νεότερες προσθήκες των Håkon (πλήκτρα και καθαρά φωνητικά) και Iver (drums και καθαρά φωνητικά) έχουν δώσει άλλο αέρα στην παρέα – και μα το Yggdrasil, το clean singing των δύο νεότερων μελών, σε συνδυασμό με τα θεικά growls του Grutle, είναι καλύτερα και από σεξ.
Axioma IV: Ναι, ναι, καλά κατάλαβες, εκεί ψηλά στους δίσκους της χρονιάς στέκεται ήδη το “Utgard”.
“It is not about avoiding fear of the pitch-black darkness, but to go into the darkness itself.”
http://enslaved.no
https://www.nuclearblastusa.com/
1131 
