Είδος: Psych / Ambient / Jazz / Prog rock
Δισκογραφική: Stickman
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 11 Ιουνίου 2021
Η καλλιτεχνική πρόοδος για τον εκάστοτε εικαστικό, και δη μουσικό, αποτελεί μια αναγκαία συνθήκη που άλλοτε έρχεται φυσικά και άλλοτε πιο στρατευμένα. Και στις δύο περιπτώσεις η εξελικτική αυτή διαδικασία αφενός ταλανίζει τον ίδιο τον καλλιτέχνη αναγκάζοντάς τον να διαφοροποιηθεί (ως είθισται) από τα συνηθισμένα που τον χαρακτηρίζουν κάθε φορά και αφετέρου τον στρέφει προς αναζήτηση μιας νέας μούσας για το επερχόμενο έργο του.
Αυτήν τη βασική ανάγκη ένιωσε και ο Nick DiSalvo ευρέως γνωστός ως κιθαρίστας, frontman, «πνευματικός πατέρας» και γενικότερα mastermind πίσω από τους Βοστονέζους Elder. Το νέο του μουσικό project που ακούει στο όνομα Delving συμπεριλαμβάνει ένα νέο ηχητικό όραμα και αποτελεί το όχημα που θα μας ταξιδέψει προς νέα ανεξερεύνητα μονοπάτια (για τον ίδιο), σε συνδυασμό με μία στροφή (όχι και τόσο μεγάλων μοιρών ακόμα τουλάχιστον) στον μουσικό προσανατολισμό.
Όσοι ακολουθούν στενά και από κοντά τους Elder, αντιλήφθηκαν πως μετά από το ομώνυμο άλμπουμ και το “Dead Roots Stirring”, κάτι άρχισε να αλλάζει, με τις stoner/doom καταβολές να περιορίζονται χωρίς να τις αποποιούνται τελείως. Από το δίσκο Lore και έπειτα, μέχρι τον περσινό εκπληκτικό “Omens” με τα “Reflections of a Floatind World” και “Gold & Silver Sessions” EP να μεσολαβούν, ο Nick DiSalvo και η παρέα του διεύρυναν τη συνθετική τους πλευρά, πειραματίστηκαν με νέους ήχους και πρόσθεσαν διάφορα prog/space/kraut στοιχεία, στοχεύοντας σε μια πιο μελωδική και progressive προσέγγιση, χωρίς απαραίτητα να «μαλακώνουν» την ταυτότητά τους. Ούτως η άλλως, όποιος έχει παρακολουθήσει ζωντανά την μπάντα αντιλαμβάνεται ότι με ένα διαφορετικό κούρδισμα και μια αλλαγή στη διάθεση, αρκεί για να γίνει ξανά ένας οδοστρωτήρας που μπορεί να σε πάρει παραμάζωμα (για τον γράφοντα η εμφάνιση στο Het Patronnat στο πλαίσιο του Roadburn 2013, αποτελεί ένα από τα συναυλιακά highlights του φεστιβάλ και όχι μόνο).
Υπό τη δισκογραφική σκέπη της Stickman Records (όπως επίσης και για τους Elder) κυκλοφορεί το “Hirschbrunnen”, Ελληνιστί σιντριβάνι σε σχήμα ελάφι (σε πιο ελεύθερη απόδοση), περιγράφοντας (όπως ισχυρίζεται και ο ίδιος) μια καταπράσινη περιοχή δίπλα στο σπίτι του, το οποίο αποτέλεσε ανέλπιστα και πηγή έμπνευσης με την ομορφιά του τοπίου για τον ίδιο, δεδομένων των συνθηκών της πανδημίας, όπου σε διαφορετική περίπτωση και σε μια κανονικότητα ζωής δεν θα του έκανε κάποια αίσθηση.
Ανήσυχος μουσικά και ως καλλιτέχνης που σέβεται προπάντων τον εαυτό του και τους οπαδούς του, δεν επαναπαύεται στις δάφνες των Elder, δεν μένει στάσιμος και κάνει το επόμενο βήμα (με ό,τι συνεπάγεται αυτό και ό,τι κινδύνους εγκυμονεί μια τέτοια κίνηση, χωρίς κάποια ασφάλεια) με τη solo καριέρα του. Στις έξι μακροσκελείς συνθέσεις του νέου του δίσκου, η μουσική κληρονομιά των Elder είναι παρούσα και η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η «ρετσινιά» που του έχει «κολλήσει» σαν κιθαρίστας/frontman των προαναφερθέντων θα τον ακολουθεί πιθανότατα ες αεί (όπως ο ρόλος του χλαπάτσα τον Δημήτρη Φραγκιόγλου ένα πράγμα), όμως για μια τέτοια «ρετσινιά» υπάρχουν πολλοί επίδοξοι μουσικοί που θα έκαναν βουτιά σε καζάνι ολόκληρο, χωρίς να θέλουν να το ξεβγάλουν ποτέ.
Σε αυτό το ταξίδι παρέα θα μας κάνουν για ακόμη μία φορά οι Pink Floyd, οι Tangerine Dream, ολίγον τι από Ozric Tentacles, οι μεταγενέστεροι του “Judgement” Anathema και πιο συγκεκριμένα της περιόδου των άλμπουμ “A Fine Day to Exit” και “A Natural Disaster”, με τις πιο progressive μελωδίες τους να έρχονται σε απόλυτη εναρμόνιση με τις ατμοσφαιρικές post ενορχηστρώσεις των Mogwai του “The Hawk is Howling”. Ο Nick DiSalvo θα υιοθετήσει μια ambient ηχητική παλέτα πάνω στην οποία σαν άλλος Gary Arce (Yawning Man) με τη μελωδική και συνάμα ψυχεδελική shredding πλευρά του κιθαρίστα, θα ζωγραφίσει μοναδικά ηχοτόπια που θα ακροβατούν ανάμεσα σε επίγειες και επουράνιες αναζητήσεις. Όμως δεν μένει μόνο σε αυτό, καθώς εμπλουτίζει τον πίνακά του, εκτός από ψυχεδελικά και progressive στοιχεία, με μια ποικιλία ήχων από πρώιμες ηλεκτρονικές μουσικές, μέχρι jazz αυτοσχεδιασμούς και πειραματισμούς.
Πλέον είναι ξεκάθαρο πως τα στενά όρια ενός ιδιώματος όσο και αν τα έχει μεγαλώσει και ο ίδιος στους Elder, δεν του αρκούν για να εκφραστεί και γι’ αυτό το λόγο η επιλογή της προσωπικής καλλιτεχνικής έκφρασης είναι μονόδρομος και ανελαστική επιλογή για τον ίδιο. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που έκανε και ο Steven Wilson όταν έβαλε «στον πάγο» τους Porcupine Tree και ξεκίνησε να πειραματίζεται σε πιο ηλεκτρονικούς ήχους. Σίγουρα το “Hirschbrunnen” δεν βρίσκεται σε αυτήν την κατεύθυνση προς το παρόν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί στο μέλλον. Άβυσσος η ψυχή του καλλιτέχνη. Είναι ξεκάθαρο πως όσον αφορά στη solo καριέρα στο εγγύς μέλλον, θα απομακρύνεται από το stoner ιδίωμα και θα αποκτήσει στενές επαφές ηχητικά με συγκροτήματα όπως οι Zombi, Zoltan και Trans Am… να μου το θυμηθείτε.
Η μουσική του “Hirschbrunnen” λειτουργεί σαν μια συνεχόμενη λούπα από ήχους και μελωδίες ικανή να σε παρασύρει στη δίνη της και αν έχεις κάνει την επιλογή του repeat, πιθανότατα να χάσεις κάθε αίσθηση αρχής, μέσης και τέλους στα πλαίσια της ακρόασης και του χρόνου ειδικότερα.
Facebook: https://www.facebook.com/delvingmusic
Bandcamp: https://delving-music.bandcamp.com/releases
1070 
