Articles by Γιάννης Στέφου

Ας ξεκινήσουμε ξεκινάμε από το εξώφυλλο γιατί όλα παίζουν τον ρόλο τους. […]

Βλέποντας το artwork του δίσκου την πρώτη φορά λέω από μέσα μου “Τι γυναικάρα βάλαν οι άτιμοι για εξώφυλλο”, αλλά διαβάζοντας το bio αντιλήφθηκα ότι το εξώφυλλο κοσμεί η frontwoman Tave Wanning μιας μπάντας που μέχρι χτες, για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, μου ήταν παντελώς άγνωστη, όπως και στους περισσότερους άλλωστε. […]

Πολλοί με το ντεμπούτο των Κissin Dynamite βρήκαν το μέλλον του μελωδικού hard rock στο πρόσωπο των πιτσιρικάδων (μιλάμε για 15-16 χρόνων τότε) Γερμανών. […]

Οι εξ απαλών ονύχων γνώστες της μουσικής στο άκουσμα του ονόματος Ace Frehley θα αναφωνήσουν “A! O κιθαρίστας των Kiss” χωρίς να κατέχουν το ποιόν του συγκεκριμένου μύθου, την προσφορά και το έργο του μακριά απο το βαρύγδουπο multi platinum όνομα των Kiss. […]

5 χρόνια κιόλας πέρασαν από το εκκωφαντικό ντεμπούτο των Knifeworld “Buried Alone: Tales Of Crushing Defeat”, διάστημα στο οποίο ο ιθύνων νους της μπάντας, o πολυπράγμων Kavus Torabi δεν ένειμε άπραγος, είτε δουλεύοντας το καινούργιο υλικό των Knifeworld, είτε συμμετέχοντας στους Gong και άλλες μπάντες, είτε δουλεύοντας σαν ραδιοφωνικός παραγωγός στο prog show του με τον Steve Davis. […]

“Songs From November” ή αλλιώς τα χίλια και ένα πρόσωπα του Neal Morse… […]

Ακούγοντας ξανά και ξανά το “Αbandoned Dancehall Dreams” ένα πράγμα γυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου… Νο–Μan… […]

O έβδομος δίσκος των Secret Sphere, ενός εκ των πιο hot ονομάτων στον χώρο του  progressive/ power metal, δύο χρόνια ακριβώς μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού “Αrchetype”, τους βρίσκει με τον Μichele Luppi των Vision Divine (Thaurorod & Killing Touch) πίσω από το μικρόφωνο, αντικαθιστώντας τον Roberto Messina. Τα standar που ίδιοι οι Secret Sphere έχουν θέσει είναι ψηλά, και το στοίχημα μεγάλο… […]

Λοιπόν… θα το θέσω ως εξής… αν μου έλεγαν ότι εν έτη 2014 κάποια μπάντα, σε κάποια μεριά του πλανήτη θα κυκλοφορήσει μια hard rock μπαλάντα που θα καταφέρει να με συγκινήσει όπως με συγκίνησαν κάποτε τα “I remember you” των Skid Row ή το “Surrender” των Τrixter, θα του έλεγα απλά ότι είναι παλαβός και ότι αυτές οι εποχές μαζί με την ακατέργαστη έμπνευσή τους έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. […]