Το σουηδικό electropunk ντουέτο που ακούει στο όνομα The Guilt κυκλοφόρησε τον Μάιο το ομώνυμο παρθενικό του άλμπουμ.
Βασικά μέλη του ντουέτου αυτού είναι η Emma στα φωνητικά και ο Tobias στην κιθάρα, με δυο – τρεις ακόμα “εξωτερικούς συνεργάτες” να βοηθάνε στα ηλεκτρομπίτια και στην οριστική διαμόρφωση των κομματιών.
Πρώτο πράγμα που ακούς βάζοντας τον δίσκο στο στερεοφωνικό/ υπολογιστή/ σιντι πλέυα/ πικάπ/ γραμμόφωνο/ τοκόβωεδω, είναι ο ήχος ενός arcade game ουφάδικου να κρασάρει, ο οποίος καταλήγει στην πανκοκιθάρα και μια κραυγή της τραγουδίστριας. “Cunty Mess” ο τίτλος του εισαγωγικού κομματιού και από την αρχή σου δείχνει what this record is about, που λεν και στο χωριό μου.
Ακολουθείται απο τα πολύ πιο “θυμωμένα” “Hate Hate Hate” και “I Don’t Care”. Τα φωνητικά μοιάζουν ένα υβρίδιο Cherry Currie των Runaways με μόνιμα νεύρα και Wendy Williams των Plasmatics. Στα “I Just Know It” και “Bad Thing” προσθέτονται ακόμα περισσότερες ηλεκτρονικές πινελιές που διαμορφώνουν ένα πιο χορευτικό αποτέλεσμα, χωρίς όμως να καλύπτουν τις γκαζωμένες διαθέσεις του κιθαρίστα.
Οι διαθέσεις αυτές πολλαπλασιάζονται στο “Anomalys”, στο ρεφραιν του οποίου η Emma πραγματικά βασανίζει (με την καλή έννοια) το λαρύγγι της και σε παρασέρνει με την ορμητικότητα της. Τα τραγούδια γενικά φλερταρουν (λίγο πάνω λίγο κάτω) το τρίλεπτο, μένοντας στην πάνκ λογική του δίσκου.
Μετά και τα new wave – 80s synth pop πλήκτρα του “It’s Not Me It’s You” μπαίνουμε στην “τρίτη πράξη” με τα “When The Honey Comes”, “Give It” και “Ovaries”. Δυστυχώς το τελευταίο μέρος του άλμπουμ δείχνει να μην είναι ικανό να συγκρατήσει το ενδιαφερον που δημιούργησε, καθώς φαίνεται να επαναλαμβάνεται, να έχει ξεζουμιστεί και να μην έχει κάτι άλλο να δώσει.
Το ντεμπούτο των Guilt αρχικά κερδίζει το αυτί του ακροατή αλλά στο τέταρτο δεκάλεπτο που η μπάλα καίει, του φέυγει μέσα απο τα χέρια. Ίσως θα του ταίριαζε καλύτερα να είναι 2-3 τραγούδια μικρότερο. Σε κάθε περίπτωση τα καλά υλικά υπάρχουν, απλώς την επόμενη φορά η εκτέλεση της συνταγής θα πρέπει να είναι λίγο πιο προσεγμένη, μιας και η τελευταία γεύση που σου μένει ίσως είναι και η πιο σημαντική.
481 
