WITHIN PROGRESS: “Inner”

ALBUM

Είδος: Progressive Rock/Metal
Εταιρεία: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 21 Οκτωβρίου 2021

Ακόμα θυμάμαι στη συνέντευξη του 2018 με τα παιδιά, την απάντηση στην ερώτηση για το μεγαλύτερο όνειρο που έχουν σαν μουσικοί: “η πλήρης έκφρασή μας μέσω της μουσικής και η ικανότητά μας να περνάμε μηνύματα τα οποία να βλέπουμε ότι έχουν κάποιο θετικό αντίκτυπο στον κόσμο που μας ακούει”. Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου, μετά την κατάλληλη πρόγευση με το EP “Oceans Of Time”, να απλώσουν στο κοινό την απόπειρα της δικής τους έκφρασης με το πρώτο τους άλμπουμ.

Οι Θεσσαλονικείς μουσικοί είχαν προδιαγράψει από το ξεκίνημα μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στις επιλογές των λεγόμενων “υποστυλωμάτων” της μουσικής που ήθελαν να συνθέσουν. Με προσεκτική απόσταση από τις πολυχρησιμοποιημένες επιταγές του παραδοσιακού progressive metal της λεγόμενης πρώτης γενιάς, συντηρούν από το πεδίο αυτό εκείνα τα διαχρονικά στοιχεία που προσδίνουν σε απόπειρες ανάλογες και αποφεύγουν την φλυαρία και τις άσκοπες διαδρομές δεξιοτεχνίας.

Όντας μια μπάντα που από την αφετηρία της, άγγιξε θέματα προσφιλή με τον ευρύτερο αυτό μουσικό χώρο, όπως τα ζητήματα ενδοσκόπησης και αφύπνισης για την άμεση κατανόηση της πραγματικότητας και την αποφυγή αρνητικών τακτικών, τοποθετούνται υφολογικά στον χώρο αυτών των δημιουργών που μεταφράζουν ανάλογα την βαρύτητα των θεμάτων τους σε μελωδία. Βέβαια, αποδεικνύονται αρκετά ευέλικτοι ώστε να εμφανίζονται ηχητικά ελκυστικοί, καθώς φροντίζουν να μας ξεναγήσουν σε δυσάρεστα χωράφια προσωπικών πληγών αλλά και οικουμενικών ζητημάτων όπως το προσφυγικό και η κλιματική αλλαγή, ενώ ταυτόχρονα μας δελεάζουν με σπουδαίες μελωδίες.

Η φιλοσοφία των Within Progress είναι ξεκάθαρα η απόλυτη εξυπηρέτηση της ουσίας του τραγουδιού και η αποφυγή άσκοπων περιπλανήσεων. Τα τραγούδια τους έχουν μια σφιχτή δομή, μια ακολουθία με ουσιώδη βήματα, μια σταθερή έκφραση. Όσο και αν επιφανειακά μοιάζει να επιπλέει η φωνητική καθοδήγηση του Ευθύμη Παπαδόπουλου, ο οποίος είναι εξαιρετικός, το υπόβαθρο αποδεικνύεται να έχει δομηθεί και στολιστεί με αρμονικές λεπτομέρειες. Η ευελιξία και εξυπνάδα του γκρουπ είναι αποτέλεσμα του πόσο καλοί και επιλεκτικοί ακροατές παραμένουν οι ίδιοι. Για να υποστηρίξουν την αυτόνομη έμπνευσή τους και τις δικές τους γραμμές, αφουγκράζονται ορθά τη μοντέρνα πραγματικότητα του χώρου και σοφά υιοθετούν στοιχεία που δίνουν μια φρέσκια προσέγγιση.

Αυτή η διακριτική πολυσυλλεκτικότητα ιδεών και ήχων τους ανοίγει έναν ορίζοντα που περνά συχνά από το alternative rock, σε ηλεκτρονικά αλλά και pop στοιχεία, και τον ευρύτερο ορίζοντα του προοδευτικού rock, που όλα μαζί θα υπακούσουν τελικά σε ένα ελκυστικό υβρίδιο μοντέρνου progressive metal. Η σημασία που δίνει η μπάντα στους ρυθμούς, οι αρμονικές τακτικές των κορυφώσεων, οι πλούσιοι ήχοι που δεν περιορίζονται σε παλιά κεκτημένα αλλά ακολουθούν σύγχρονους πιονέρους του χώρου, καταλήγουν σε ένα αποτέλεσμα λειτουργικό, φρέσκο, ενδιαφέρον και συναισθηματικό. Οι Within Progress αναμφισβήτητα αισθάνονται και είναι πιο κοντά στην προοδευτική αισθητική των Leprous και των Tesseract, στην μοντέρνα υπέροχη, ελαστική θρασύτητα των Sleep Token, και στην κρυπτοραδιοφωνική ικανότητα των Vola. Σε αυτό τον νέο χάρτη δημιουργών που διευρύνουν τον ορίζοντα αλιεύοντας νέα στοιχεία από άλλα ιδιώματα, τοποθετούνται επίκαιρα και με την ανάλογη συνθετική ευστοχία.

Ξεκινώντας στρατηγικά με το δυνατό χαρτί του “Sky We Want, Sky We Love”, αρπάζουν τον ακροατή με ένα από τα αμεσότερα και χαρακτηριστικά τραγούδια τους, που φροντίζει να υπερτονίσει τις συντεταγμένες του άλμπουμ: το δύσκολο, σκοτεινό θέμα του εμφυλίου στη Συρία και η όμορφα σμιλευμένη μουσική έκφραση. Είναι μια τακτική που διατηρείται και σχηματίζει σταδιακά το άλμπουμ, που περνά από τα θέματα προσωπικής απώλειας σε ευρύτερα πεδία, όπως η κλιματική αλλαγή στο ευαίσθητο “Destructional”, που συνοδεύτηκε με το ανάλογο σκοτεινό βίντεο.

Μέσα στα δώδεκα νέα τραγούδια αυτής της φρέσκιας και προσιτής αισθητικής που προκαλεί και προσελκύει ταυτόχρονα τον ακροατή, έχουν και τις απόπειρες ενδιαφέρουσας απόκλισης. Το instrumental “Us, The Constellations” , με μια αισθητή ενδοφλέβια από Muse, επιμένει να διατηρεί αυτή τη μόνιμη σχέση λατρείας με τον ρυθμό, ενώ ο επίλογος του ιδιαίτερου “Pathos” αφήνει ανοιχτούς τους υπαινιγμούς και τις υποσχέσεις νέων, πιο γενναίων εξερευνήσεων. Αν λοιπόν, σύμφωνα, με τα δικά τους λεγόμενα, τους ενώνει η φιλοσοφική αντίληψη της παροδικότητας, με την ανάγκη της αδιάκοπης, συνεχώς εξελισσόμενης κατάστασης του νου, το ταξίδι προβλέπεται συναρπαστικό, ήδη από το πρώτο του βήμα.

Και αν οι νεόκοποι ακροατές του μοντέρνου προοδευτικού ήχου θα βολευτούν με πολυτέλεια στο “Inner”, η είδηση είναι πως και οι παραδοσιακοί ακροατές δεν πρόκειται να συναντήσουν κανένα εμπόδιο μαζί του.
Σε ένα “σκακιστικό” άλμπουμ υποδειγματικής (εκούσιας ή ακούσιας) στρατηγικής, η ηχητική του απόλαυση στέκεται τελικά ψηλότερα από όλα…

Facebook: https://www.facebook.com/withinprogress/
Bandcamp: https://withinprogress.bandcamp.com/album/inner/

581

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…