Η αγάπη που έχει το ελληνικό κοινό για τους Φινλανδούς Amorphis (αλλά και το αντίστροφο) είναι δεδομένη, οπότε η Ελλάδα δε θα μπορούσε παρά να είναι ένας από τους προορισμούς της περιοδείας που κάνει το συγκρότημα για την προώθηση του πρόσφατου τους δίσκου “Skyforger”. Τη φορά αυτή είχαν μαζί τους και δυο αξιόλογες (επίσης φινλανδικές) μπάντες τους Before The Dawn και τους Amoral.
Η συναυλία ξεκίνησε στην ώρα της με τους Amoral να δικαιολογούν πλήρως το σχετικό ντόρο που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομα τους, καθώς πρόκειται για ένα συγκρότημα που αποτελείται από πολύ καλούς μουσικούς, παρά το νεαρό της ηλικίας τους.
Το σετ τους διήρκησε 40 λεπτά, στα οποία έπαιξαν κομμάτια κυρίως από το φετινό τους δίσκο “Show Your Colors” όσο και από τον προηγούμενο τους “Reptile Ride”. Ανάμεσα στα κομμάτια που έπαιξαν ήταν τα “Sex N’ Satan”, “Pusher”, “Gave Up Easy” αλλά και αρκετά γνωστό “Year Of The Suckerpunch”.
Οι Before Τhe Dawn παίζοντας έντονα και με πολύ πάθος το υλικό τους ξεσήκωσαν το κοινό που τους παρακολουθούσε και απέσπασαν πολλά ζεστά χειροκροτήματα. Η εναλλαγή καθαρών φωνητικών (από το μπασίστα τους) και πιο σκληρών (από τον ένα εκ των δυο κιθαριστών) δεν αποτελεί πρωτοτυπία, αλλά ταιριάζει απόλυτα στη μουσική του σχήματος. Ανάμεσα στα τραγούδια που έπαιξαν ήταν και τα “Unbreakable”, “Dying Sun”, “Morning Sun” και “Deadsong”.
Με το χαμήλωμα του φωτισμού και την εισαγωγή του “Skyforger” να ακούγεται από τα ηχεία καταλάβαμε ότι η ώρα των headliners είχε φθάσει. Δε μπορώ να πω ότι το έργο των Amorphis ήταν δύσκολο, καθώς με τις πρώτες του “Silver Bride” είχαν το κοινό ήδη με το μέρος τους.
Η σκηνική παρουσία του Tomi Joutsen ήταν άκρως πορωτική καθώς χτυπιόταν αρκετά συχνά κάτι που σε συνδυασμό με τα πολύ, πάρα πολύ μακριά μαλλιά του (και φανταστείτε ότι είναι και ράστα) δε μπορούσε παρά να παρασύρει και το κοινό σε ανάλογες αντιδράσεις.
Έξυπνη ιδέα ήταν το να παίζουν αποσπάσματα από κομμάτια τους ως εισαγωγές, όπως έγινε για παράδειγμα με την εισαγωγή του “The Smithereens” για να παίξουν στη συνέχεια το “The Smoke”.
Όπως ήταν αναμενόμενο οι Amorphis έδωσαν ιδιαίτερο βάρος στον τελευταίο τους δίσκο (“Sampo”, “Majestic Beast”, “Sky Is Mine”) με τους προηγούμενους δίσκους τους να εκπροσωπούνται επάξια (“Alone”, “Silent Waters”, “House Of Sleep”, “My Kantele”, “Towards & Against”), ενώ έπαιξαν κομμάτια και από τις δυο πρώτες κυκλοφορίες τους (“The Castaway”, “Black Winter Day”, “The Sign From The North Side”).
Δυστυχώς η άψογη απόδοση του συγκροτήματος αμαυρώθηκε από κάποια προβλήματα που αντιμετώπισε η μπάντα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του σετ της. Ενώ η ποιότητα του ήχου ήταν πολύ καλή, η ένταση στις κιθάρες ήταν αρκετά χαμηλά, με αποτέλεσμα σε ορισμένα σημεία να καλύπτονται τελείως από τα υπόλοιπα όργανα.
Αν εξαιρέσουμε τα προβλήματα στον ήχο, το συγκρότημα ικανοποίησε πλήρως το κοινό, το οποίο με τη σειρά του ανταποκρίθηκε με πολύ ενθουσιώδεις αντιδράσεις.
Καρβούνης Δημήτρης
418 
