TERAMAZE: “I Wonder”

ALBUM

Είδος: Progressive rock/metal
Εταιρεία: Wells Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 9 Οκτωβρίου 2020

Οι μουσικές φαντασιώσεις είναι συνήθως ένας συνδυασμός των χαρακτηριστικών που συναντά ο ακροατής σε διαφορετικούς τόπους ηχητικής δημιουργίας, και η έντονη επιθυμία της συνύπαρξης αυτών φέρνει αυτή τη σχεδόν ουτοπική επιθυμία. Ευσεβής πόθος που μπορεί να αναπαυτεί ήσυχα σε κάποιο ντουλάπι της μνήμης μέχρι να κλείσει η πόρτα του, ή ίσως…

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που οι Αυστραλοί Teramaze μας έσπρωξαν τρυφερά και επιδέξια σε λεωφόρους νοσταλγίας με το 6ο τους άλμπουμ, “Are We Soldiers”, με την ηγεμονία της μελωδίας να καθορίζει τον ήχο αλλά και τη νοοτροπία όλων των συνθέσεων. Ο καπετάνιος Dean Wells μοιάζει να στρίβει το τιμόνι όλο και προς την εξομάλυνση της τραχύτητας, και η προκυμαία του συναισθηματικού τραγουδοποιού που τρέφεται από τις μνήμες του, τον έχει κλείσει οριστικά στην αγκαλιά της.

Με την ιδανική συνδρομή του Chris Zoupa στις κιθάρες, τον μπασίστα Andrew Cameron, και τον ντράμερ Nick Ross να ενισχύουν ακόμα περισσότερο τη συνεργασία του “Are We Soldiers”, ο Wells μοιάζει να βρίσκεται σε μια αποστολή ζωής, καθώς πέρα από το σύνηθες βάρος των συνθέσεων και τις κιθάρες, έχει αναλάβει πλήρως και τα φωνητικά. Ο ίδιος θεωρεί το “I Wonder” έναν σκοπό ζωής, κάτι που πάντα ήθελε να κάνει και μια διαδικασία αληθινής μουσικής απόλαυσης και δημιουργίας.

Σα να τραβιέται το πανί για να αρχίσει μια ξεχωριστή, προσωπική προβολή, οι ήχοι του “Ocean Floor” απλώνουν την ισορροπία μιας συνολικής αρμονίας που δείχνει από τα πρώτα της βήματα πως μια ψυχή που έχει να αποκαλύψει και να περιγράψει, κινεί τα νήματα. Οι συμπαγείς σχηματισμοί των ρυθμικών στις κιθάρες με τη βοήθεια ενός μοντέρνου αλλά ταυτόχρονα ζεστού ήχου που παραπέμπει και στους γείτονες Voyager, συναρμολογούν περιπετειώδη μονοπάτια και πάνω τους ο Wells έχει να απλώσει μελωδίες που θα επικοινωνήσουν με πολλές καρδιές.

Το κεκτημένο της ταυτότητας των Teramaze είναι μια αξιοζήλευτη, πανίσχυρη ομοιογένεια που ουσιαστικά τιμά και καθορίζει την έννοια του άλμπουμ, την θεματική του οντότητα. Ο αέρας μιας συγκρατημένης μελαγχολίας, η ακριβής προσέγγιση μιας πικρής αξιοπρέπειας που διατρέχει τις συνθέσεις σημαδεύει μια σχέση ταύτισης με το κλίμα τους, που την αισθάνεται να δυναμώνει γρήγορα. Αυτή η ακολουθία αμέτρητων χαρακτηριστικών μελωδιών που σε αρπάζουν και σου ξυπνούν αισθήσεις και εντυπώσεις, αυτή η πολύτιμη ευκολία της προσέγγισης των τραγουδιών που τιθασεύει ταυτόχρονα τη δεδομένη δεξιοτεχνία των μουσικών, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του “I Wonder”. Αναμφισβήτητα, είναι η εξέλιξη και η πρόοδος του Wells στα μυστήρια της σύνθεσης που τελικά σε κάνει επίμονα να φλερτάρεις με την εντύπωση πως έχεις πραγματικά να κάνεις με έναν σκοπό ζωής, κάτι πραγματικά μεγάλο. Η πρώτη μεγάλη επιβολής αυτής της ικανότητάς του έρχεται πάνω στη συνολική διάρκεια, που ενώ αγγίζει τα 70 λεπτά, ρέει με ευκολία και την γρήγορη πρόκληση της επανάληψης.
Αν θέλει κανείς να παρουσιάσει μια αντιπροσωπευτική εντύπωση της σημερινής συνθετικής αντίληψης του “Wells”, θεωρώ πως οφείλει να καταλήξει στο “Here to Watch You”. Η απενοχοποίηση της κατάλληλης, της προσιτής, της εύστοχης μελωδίας έρχεται με μια υποδειγματική δομή που σπρώχνει τις εντάσεις και διαφορετικές πιέσεις του τραγουδιού σε μια απόλυτα φυσική εξέλιξη, μια σύνθεση που έχει σκαρωθεί για σεμινάριο.

Είναι ταυτόχρονα η νοητή γέφυρα που το ένα άκρο της ακουμπά σε πιο μακροσκελείς και απαιτητικές συνθέσεις, όπως το “A Deep State Of Awake” , που αποκτά και έναν περισσότερο aggressive χαρακτήρα με τη συμμετοχή του Jason Wisdom των Death Therapy, ή τα πλούσια και περίτεχνα “Idle hands/The Devil Workshop”, και “This Is Not a Drill”. Στην άλλη άκρη της καταλήγεις στη συναισθηματική αμεσότητα του “Lake 401” , ή του “Run”, με το τελευταίο να αποτελεί μια από τις βαθύτερες και πιο υποβλητικές στιγμές του άλμπουμ.

Έχοντας πραγματικά εκπλαγεί από την ταχύτητα με την οποία φουσκώνουν όλες οι μικρές συναισθηματικές παγίδες του δίσκου μέσα στη μνήμη, είτε είναι γλυκές φράσεις της κιθάρας των Wells και Zoupa, ή φαρμακεροί ελιγμοί των φωνητικών του αρχηγού, αναρωτιέμαι ήδη για το ύψος της κατάληξης. Είναι δύσκολο άλλωστε να παραβλέψω την ισχυρή εντύπωση πως έχω φαντασιωθεί συχνά κάτι που σχεδόν το αγγίζει…

Το απόσταγμα της πρώτης σύντομης περιόδου της ζωής με το “I Wonder” , είναι πως μην έχοντας στιγμή να περισσεύει, είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο ευπρόσδεκτες εκπλήξεις μιας χρονιάς που αναμφισβήτητα οφείλει να συνοδευτεί από την ίαση της τέχνης. Ένα ηχηρό μάθημα έκφρασης και ουσίας για πολλά βαριά πεπόνια του χώρου…

Website: http://teramaze.com.au/
Facebook: https://www.facebook.com/teramaze/
Bandcamp: https://teramaze.bandcamp.com/

1006

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…