Γερμανική μπάντα, με πέντε full δουλειές στο ενεργητικό της, αρχικά παίζοντας τυπικό black, νορβηγικών προδιαγραφών που στη συνέχεια κατέληξε σε ένα εξίσου τυπικό viking/ pagan/ “black” metal.
Με το νέο τους “Heimweh” δεν παρεκκλίνουν πολλάκις του ύφους τους, το album ακούγεται λίγο πιο συμφωνικό, πράγμα που οφείλεται στο πομπώδη πλήκτρα που υπάρχουν ως συνοδεία, αν και το υλικό εμφανίζεται πολύ ανομοιογενές. Τα εισαγωγικά που εντυπώθησαν ανωτέρω, δεν ετέθησαν διόλου τυχαία. Το τελικό αποτέλεσμα είναι κατ’ ουσίαν τετριμμένο power metal, βασισμένο στα κιθαριστικά, αλλά ψιλομονότονα riff των Frangus και Meldric (κιθάρες) που πολύ θα ήθελαν να ακουστούν ηρωικά, αλλά κάπου έχω την αίσθηση ότι τα αφήνουν ημιτελή ενώ διασώζονται κάποια επικά refrain και μερικά πολύ καλά leads ανάμεσα στα κομμάτια. Ρυθμικά, έχουν κάποια αξιοπρεπή θέματα στο ύφος κυρίως των Amon Amarth ενώ είναι μάλλον υπερβολική η χρήση των πλήκτρων συνοδεία ενός ακατάπαυστου triggαρισμένου drumming, τα growl φωνητικά εις την Γερμανικήν είναι επαρκή (αν και εμφανώς επιτηδευμένα) για τις αδύναμες συνθέσεις ενώ εντελώς ξεκάρφωτο είναι το βιολί που εμφανίζεται σε αρκετά κομμάτια, αν και σε σημεία όπως στο φολκλορικό “Wildsau” είναι ταιριαστό.
Σχετικά αξιοπρεπή θα χαρακτήριζα το intro “Symphonia Pagana” όπως και το κυρίως θέμα του “In The Name Of Ancient Gods”, το “Wildsau” με το πανηγυρτζίδικο ρυθμό του καθώς και το ομώνυμο. Η παραγωγή δεν έχει κάτι ιδιαίτερο και αναλώνεται κυρίως στις εκφράσεις των πλήκτρων και στα αρκετά πνευστά όργανα που ακούγονται εδώ κι εκεί.
Το “Heimweh” δεν είναι κακό. Είναι μέτριο. Δεν θα σε χαλάσει μια αυτιά, αλλά προσωπικά κατά την ακρόαση του, δεν ένιωσα ούτε μια τρίχα, εν αχαμνών ριζωμένη, να φαγουρίζεται. Η τελική κρίση δικιά σου κι αν κάνω λάθος, να με συγχωρούν αυτά εδώ τα γερμανάκια. Δεν βάζεις ρε μανάρι μου, λίγο Equilibrium να στανιάρω;
423 
