Diabulus in Musica (ή ίσως και “θέλουμε να γίνουμε Epica, στη θέση των Epica”). Οι ισπανοί symphonic-goth metallers, ενώ με το δεύτερο άλμπουμ τους δείχνουν ότι έχουν τη δυνατότητα να ξεχωρίσουν, πέφτουν στο τριπάκι της μίμησης του μέντορά τους.
Σίγουρα έχουν επηρεαστεί από τους ολλανδούς (στο πρώτο άλμπουμ τους συνεργάστηκαν με τον Sascha Paeth και τον Ad Sluijter, και στο “The Wanderer”έχουν ως special guest τον Mark Jansen), αλλά λίγο λιγότερη μίμηση δε θα ήταν άσχημη.
Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μία καλή δουλειά, που οι fan του είδους πιθανόν θα εκτιμήσουν. Καλά γυναικεία και αρκετά ενδιαφέροντα brutal φωνητικά, κάποια καλά riffs, συνθέσεις περισσότερο ή λιγότερο ενδιαφέρουσες, μόνο που στο τέλος μένει η αίσθηση ότι το ξεχωριστό κομμάτι που θα κάνει τη διαφορά, απλά δεν υπάρχει. Κάμποσα καλά κομμάτια, αλλά κανένα hit. Θετικό στοιχείο επίσης είναι το ότι κανένα κομμάτι δεν έδωσε την αίσθηση του “τραβηγμένου”. Δεν είχαν solo-riff ή οτιδήποτε με μοναδικό σκοπό να γεμίσουν το χρόνο για μια 8λεπτη ή 10λεπτη σύνθεση.
Σίγουρα πρόκειται για σχήμα με αρκετές δυνατότητες, το οποίο μπορεί να ξεχωρίσει από το σωρό των female fronted bands, και ίσως και να ταράξει το status των σκανδιναβών και λοιπών βορείων που πρωτοστατούν στο είδος. Το θέμα όμως είναι να τις εκμεταλλευτούν κιόλας και να μην αναλώνονται στην αντιγραφή-μίμηση άλλων.
432 
