PHARAOH: “After The Fire”

Με μια επανακυκλοφορία από τις αρχές του αιώνα έχουμε να κάνουμε. Οι Pharaoh είναι μια αμερικανική μπάντα, από την Pennsylvania, που σχηματίστηκε το 1997. Το “After The Fire” είναι το πρώτο τους άλμπουμ και κυκλοφόρησε το 2003.

Με τον τραγουδιστή Tim Aymar, γνωστό από την παρουσία του στους Control Denied του Chuck Schuldiner, βασικό εκφραστή του ύφους τους, οι Matt Johnsen (κιθάρα), Chris Kerns (μπάσο), και Chris Black (ντραμς), είχαν από την αρχή τον ευσεβή πόθο να παίξουν μελωδικό, κλασικό, παλιομοδίτικο metal, όσο κι αν στον τόπο τους αυτή η επιλογή πληρώνεται ακριβά.

Οι προφανείς ευρωπαϊκές ρίζες στις επιρροές τους είναι κάτι που ποτέ δεν αρνήθηκαν, καθώς τα ονόματα των Saxon, Iron Maiden, ακόμα και των Rage, έχουν συχνά μνημονευτεί από τους ίδιους. Έτσι είναι παραπάνω από φυσικό, το “After The Fire” να αποτελείται από εννέα τραγούδια που παραπέμπουν σε συνθετικές τακτικές και ήχους περασμένων εποχών.

Το μεγάλο όπλο των Pharaoh απέναντι στην απόπειρα αναβίωσης είναι η αληθινή αγάπη, η βιωματική σχέση και η πρόθεση να αποπληρώσουν την ευγνωμοσύνη που νιώθουν για ένα μέρος του ιδιώματος με το οποίο ανδρώθηκαν σαν μουσικοί και ακροατές.

Προσεγμένο, κλασικό μεταλλικό, αφηγηματικό άλμπουμ είναι το “After The Fire”. Με συνθετικές μανιέρες βασισμένες σε αυτές τις μεγάλες τους επιδράσεις, οι Αμερικανοί κάνουν μαθήματα αξιοπρέπειας με αιχμή του δόρατος τον συγκινητικά εκφραστικό Aymar.

Είναι αλήθεια πως θα φέρει στη μνήμη πολλών τον πρόωρα χαμένο J. D. Kimball των Omen, και αυτό το ιδιαίτερο γρέζι του που κουμαντάρει ξεχωριστά τις ηρωικές μελωδίες των τραγουδιών, σημαδεύει τον ακροατή.

Συνολικά, και τα εννιά τραγούδια είναι μια ευχάριστη συντροφιά για τον νοσταλγό ακροατή, που θα κολλήσει λίγο παραπάνω στο υμνικό “Heart Of The Enemy”, το πετυχημένα Maiden-ικό “Solar Flight”, το χαρακτηριστικό “Now Is The Time”, το οποίο πραγματικά μεταφέρεται από τη φωνή του Aymar με υπέροχο τρόπο, ή το κορυφαίο, μάλλον, του άλμπουμ, “Never Not Again”.

Μια επανακυκλοφορία της Cruz Del Sur Music, που θα επαναφέρει ένα ευχάριστο μυστικό του underground classic metal στο προσκήνιο, 15 χρόνια μετά. Και είναι βέβαιο, πως οι νεώτεροι ακροατές του είδους που έχουν και πιο ευρύχωρες δεξαμενές μνήμης και ερεθισμάτων, θα το εκτιμήσουν περισσότερο.

621
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…