Όταν έχεις μάθει τη σκοτεινή αφετηρία του νέου δίσκου των τεξανών Oceans Of Slumber, μια περίεργη μορφή αδιακρισίας την αισθάνεσαι καθώς ψάχνεις τις σελίδες του. Ο βαθύς προσωπικός πόνος των δύο βασικών πρωταγωνιστών αυτής της καρδιάς που ψάχνει τη λύτρωση, είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτή τη δημιουργία.
Η συγκυρία του συνέπεσε με τη διάλυση του γάμου του ντράμερ και ηγέτη τους, Dobber Beverly, και την ταυτόχρονη γέννηση της κόρης του, ενώ η ιδιαίτερη ερμηνεύτρια Cammie Gilbert έχασε τον πατέρα της από καρκίνο.
Αν συγκεράσει κανείς στη δύσκολη αυτή πραγματικότητα, την αναμενόμενη συνθετική εξέλιξη του γκρουπ, το μεγάλο τους δέσιμο, και τη χημεία με την Gilbert απόλυτα ενεργή να συμπράττει στο τελικό αποτέλεσμα, έχουμε την τελική απόσταση από το προηγούμενο άλμπουμ τους, “Winter” του 2016.
Το κουιντέτο του Houston, που συμπληρώνεται από τους κιθαρίστες Antony Contreras και Sean Gary, καθώς και τον μπασίστα Keegan Kelly, έχει τοποθετηθεί από ακροατές και γραφιάδες στις μεγαλύτερες σύγχρονες ελπίδες του progressive metal. Πριν δημιουργηθούν όμως παρεξηγήσεις με βάση τα συμβατικά δεδομένα του χαρακτηρισμού, είναι απαραίτητο να διαχωρίσουμε και να εντοπίσουμε τον προοδευτισμό των OOS στην ικανότητα να συνθέτουν εναλλακτικές μουσικές ιστορίες με doom βάσεις και διαθέσεις που απλώνονται χάρη στην ευρύτητα των επιδράσεών τους. Αν σε αυτό προσθέσεις μια από τις κορυφαίες σύγχρονες ερμηνεύτριες, που με υπέροχα jazzy, θεατρικά, δραματικά, απόκοσμα ηχοχρώματα κάνει τις διαδρομές ακόμα πιο συναρπαστικές, έχεις μια ένδειξη της εμπειρίας που σε περιμένει.
Υπερβαίνοντας περίπου κατά 5 λεπτά τη διάρκεια της μιας ώρας , το άλμπουμ μόνο εύκολο και προσιτό δεν είναι. Με δεδομένο το βαρύ θέμα της απώλειας που μεταμορφώνεται ανάλογα με την ανθρώπινη μεταστροφή σε θλίψη, οργή, αδικία, απογοήτευση, νοσταλγία ή τελικά λύτρωση, η μουσική του υιοθετεί τα ανάλογα εκφραστικά μέσα, διατηρώντας το συμπαγή, δραματικό χαρακτήρα: από τα growls και τα blastbeats, τα επιβλητικά doom riffs, σε στακάτα heavy περάσματα και ντελικάτα ambient μονοπάτια, τα αποτελέσματα δικαιώνουν τη μουσική και πνευματική ευρύτητα των δημιουργών.
Μέσα από αυτή την εντυπωσιακή ανθολογία των περίεργα ελκυστικών τραγουδιών τους, αναδύονται το επιβλητικό doom θηρίο “The Day of Disregard”, το ομότιτλο που με τις κορυφώσεις του ξεδιπλώνει απόλυτα την ικανότητα της Cammie να συνθλίβει τις αντιστάσεις, το περίεργο, τεχνικό αλλά συναισθηματικά απόκοσμο “A Path to Broken Stars”.
Στο φινάλε του άλμπουμ υπάρχει και το εκπληκτικό ντουέτο της Gilbert με τον Tom Englund των Evergrey στο “No Color, no Light”. Το οριστικό κλείσιμο αφήνεται όμως στο πονεμένα ομιχλώδες “Wayfaring Stranger”, μια απόδοση ενός folk τραγουδιού του 19ου αιώνα, ένα σκοτεινό, ενήλικο παραμύθι με παροιμιώδη απόδοση από την Gilbert.
Στο τέλος του δρόμου, μικρή σημασία έχει πια να γκρινιάξει κανείς για μια-δυο απλωμένες συνθέσεις ή για το φλύαρο σε μέρη drumming του Beverly. Για τη δύσβατη, βαριά και δυσδιάκριτη διαδρομή του “The Banished Heart” παίζει καθοριστικό ρόλο η στάση του ακροατή.
Όσο χρόνο θα δώσεις, τόση ψυχή θα πάρεις.
514 
