Είμαι από αυτούς τους “αιρετικούς” τύπους που γράφουν σε συγκεκριμένο μέρος της ανατομίας τους τις ταμπέλες στη μουσική. Από παλιά. Πόσο παλιά;
Αν και δεν μπορώ να εντοπίσω το ακριβές σημείο που ολίσθησα από τη “μόνο metal” οπτική στην καθολική αποδοχή οποιουδήποτε υλικού καθόταν καλά στ’ αυτιά μου, εντούτοις ξέρω τους αποστολείς αυτών των πολιτισμικών “χαστουκιών” που έτρεπαν κάθε φορά κάμποσες μοίρες την αντίληψή μου πάνω στα metal δρώμενα. Albums των Fugazi, των Quicksand, των Acid Bath, των Faith No More, καλλιτέχνες όπως ο πιανίστας Wim Mertens, ο Louis Tillet, οι Spiritualized και πολλά ακόμα δείγματα εναλλακτικής μουσικής.
Η κοινή γέφυρα που τα ένωνε όλα ήταν η metal δυναμική / “ψυχή” μέσα τους, παρά τη διαφορετικότητα των ήχων. Αυτό το στοιχείο που μάλιστα έθεσε σε αμφισβήτηση έναν από τους κύριους και πιο επιδραστικούς εκπροσώπους της metal μουσικής στα ’90s, τους Paradise Lost, κοντεύοντας να τους σβήσει από τον “χάρτη”. Η αιτία; Το album για το οποίο γίνεται η αναφορά, το εκ γενέσεώς του αμφιλεγόμενο “Host”, το οποίο κυκλοφόρησε αρχικά από την πολυεθνική EMI.
Η επιμειξία μεταξύ του dark rock (όρος που επινόησαν οι ίδιοι οι Lost για να περιγράψουν τη μεταστροφή τους από το “One Second” ακόμη σε σχέση με το επιδραστικότατο παρελθόν τους – βλέπε “Draconian Times”) και της ηλεκτρονικής, beaty pop που επιχείρησε η θαυμαστή παρέα, έλαβε ένα κατακλυσμό σφοδρότατης αρνητικής κριτικής από την πλειοψηφία τότε του ειδικού μουσικού τύπου. Αδίκως; Η προσωπική μου γνώμη, που είχε ήδη διαμορφωθεί για το album από την πρώτη ακρόαση, είναι ναι. Κατάφωρα.
Θα συμφωνήσω, ο metal ήχος απουσίαζε ή τουλάχιστον ήταν τόσο διαφορετικός που σίγουρα ξένισε το αφτί που περίμενε distorted riffs και βαριά, ογκώδη backgrounds, απομακρύνοντας δια παντός τους ταλιμπανικούς primitive metallers. Από την άλλη, το goth μελαγχολικό στοιχείο ήταν εντονότερο από ποτέ στη μουσική τους, η ποίηση του Holmes είναι πλέον σε δοκιμιακά επίπεδα φιλοσοφίας και τα τραγούδια τους αποδίδουν όσο ανακουφιστικό πόνο και ειλικρίνεια δεν απέδωσαν όλες οι προηγούμενές δουλειές τους μαζί. Ένα φοβερό σύνολο που το “έγκλημά” του ήταν το άνοιγμα προς ένα ευρύτερο (και φυσικά πιο mainstream) κοινό, κάτι που η μεταλλική κοινότητα δεν συγχώρεσε ποτέ ουσιαστικά, αν και όπως απέδειξε ο χρόνος τελικά αυτή η στάση δεν έπληξε αισθητά τη δημοτικότητά τους.
Το remaster που υπέστη για να επανακυκλοφορήσει από τη Nuclear Blast αυτή τη φορά (και με τον Waltteri Vayrynen πίσω από το drumkit καθώς η υπόλοιπη σύνθεση – από τις σταθερότερες που υπήρξαν ποτέ – έχει παραμείνει αναλλοίωτη). έχει καθαρίσει ακόμη πιο πολύ τον ήχο ο οποίος ανήκει πλήρως πλέον στα χωράφια της dance floor pop αισθητικής, χωρίς όμως να έχει χάσει τα αρχικά vibes του, με πανέξυπνη ενορχήστρωση των keyboards / synths πάνω στα rock based κομμάτια. Πρωταγωνιστής φυσικά ο Nick Holmes με την απαράμιλλη σαφήνεια στην εκφραστική εκφορά των ρεαλιστικών και ταυτοποιήσιμων στίχων του, αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους σπουδαιότερους performers που αναδείχθηκαν ποτέ.
Για όποιον κατέχει ήδη τη δισκογραφία τους η αγορά της επανέκδοσης αυτής φυσικά δεν είναι απαραίτητη, εκτός αν θέλει κάποιος να αποκτήσει και την πιο “γυαλισμένη” εκδοχή του “Host”, δεν υπάρχει κάποιο bonus ή extra υλικό (τουλάχιστον στην κανονική του έκδοση, στις deluxe και τις limited όλο και κάποιο “καλούδι” θα συμπεριλάβει η Nuclear Blast ως είθισται στους καιρούς μας). Για τους μη έχοντες επαφή με το αντικείμενο, προτείνεται ανεπιφύλακτα αν και σίγουρα δεν είναι το σημείο που ορίζει την τέχνη των Paradise Lost, αλλά ένα θαυμάσιο διάλειμμα κιθαριστικής σιωπής σε μια περίλαμπρη δισκογραφική πορεία. Για τον γράφοντα, ένα απολαυστικό πισωγύρισμα σε παράλληλα σύμπαντα που βρίσκονται στο νου του σε high definition και τον κάνουν να χαμογελά. Κυρίως, με μερικές πρόσκαιρες “ενυδατώσεις”, συμβαίνουν κι αυτές…
https://www.facebook.com/paradiselostofficial
http://www.paradiselost.co.uk
871 
