Η πρόσκληση από τα μέλη της μπάντας για προακρόαση του επερχόμενου πέμπτου άλμπουμ της σε περιβάλλον στούντιο και με ολόκληρη τη σύνθεσή της παρούσα για συζήτηση και γνωριμία, ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να διαπιστώσουμε αρκετά νωρίτερα από την ημερομηνία κυκλοφορίας (18 Μαρτίου 2016 σε ΕΕ και Β.Αμερική) που βρίσκεται σήμερα ο ήχος των Innerwish.
5 ολόκληρα χρόνια μετά το “No Turning Back” κοντέψαμε να πιστέψουμε ότι κυριολεκτούσαν. Κι όμως, πιο δραστήριοι ίσως από ποτέ, σε παράλληλα projects ή και κανονικές μπάντες, έχουν έτοιμο τον μακράν καλύτερο δίσκο που έχουν βγάλει. Και το λέω και το ξεκαθαρίζω έτσι ορθά κοφτά από νωρίς στο άρθρο γιατί έτσι ξεκάθαρο έγινε με το πρώτο αυτό άκουσμα (τουλάχιστον στον γράφοντα).
Από πού να το πιάσουμε; Παραγωγή; Ηχογράφηση στο Devasoundz (όπου έλαβε χώρα και η προακρόαση αυτή) και Lone Studios από τους Fotis Benardo (SixForNine, ex-Septic Flesh) και Θύμιο Κρίκο (Innerwish, Diviner). Μίξη στο Studio Fredman στην Σουηδία, από τους Fredrik Nordstrom και Henrik Udd (δίδυμο που έχει υπογράψει παραγωγές από άλμπουμ των Sabaton, Hammerfall, Powerwolf, Arch Enemy, At The Gates, Soilwork, Architects, Bring Me The Horizon κτλ). Τέλος, το mastering έγινε στο Tailor Made Production (Σουηδία) από τον Peter In De Betou (γνωστός από δουλειές με άλλο ένα σκασμό κυκλοφορίες). Καλά όλα αυτά τα trivia, αλλά εύλογα θα ρωτήσει κάποιος, το βγάζει όλη αυτή η προεργασία και το φινίρισμα στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα; Με μια λέξη, ναι. Με τρεις λέξεις, γαμάει και δέρνει…
Το εξώφυλλο και το artwork είναι του Felipe Machado (Blind Guardian, Lingua Mortis, Rage, Rhapsody Of Fire κ.α.) και σε ό,τι αφορά τουλάχιστον το εξώφυλλο είναι η πρώτη μου ένσταση (δεν υπήρξαν και πολλές), μιας και θα το προτιμούσα λίγο πιο “αληθινό”, αφού οι Innerwish, ειδικά σε αυτό το άλμπουμ, δεν έχουν καμιά σχέση με τη fantasy αισθητική που προσπαθούν να πετύχουν μπάντες όπως οι Rhapsody, οι Blind Guardian κλπ. Οι στίχοι του “Innerwish” είναι γραμμένοι κατά το 80% από τον Φραγκίσκο Σαμοΐλη, παρά το ότι είναι μόλις η πρώτη του ηχογράφηση με την μπάντα.
Να μιλήσουμε για τις συνθέσεις; Κλασικοί Innerwish αναβαθμισμένοι στα σημεία. Δεν ακούσαμε κομμάτια fillers ή μετριότητες. Κάθε τραγούδι αποτελούσε ισότιμο κομμάτι του παζλ. Σίγουρα ξεχώρισα τα 2-3 highlight με αυτή τη μια και μοναδική ακρόαση, όμως η δουλειά αξίζει να της αφιερώσει κανείς χρόνο για να εντρυφήσει μια και έχει δοθεί προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια.
Να μιλήσουμε για το κιθαριστικό δίδυμο της μπάντας; Πραγματικά η δουλειά των κυρίων Κρίκου και Τσίγκου πληροί διεθνή στάνταρ από τεχνικής άποψης, ενώ από συνθετικής σε σημεία τα ξεπερνά. Ειδικά τα lead solo έχουν αυτό το κάτι που θα σε κάνει να ξαναγυρίσεις να βγάλεις το δισκάκι από το ράφι (ή το mp3 από τον υποφάκελο του υπολογιστή σου) και να το αναζητήσεις προς τέρψη των ακουστικών σου ορέξεων.
Πριν γράψω 2 λόγια για το κάθε κομμάτι έτσι όπως μου αποτυπώθηκαν οι πρώτες εντυπώσεις από αυτή την ακρόαση, να σημειώσω και να τονίσω τον παράγοντα που πιθανότατα θα είναι και αυτός που θα ρίξει την χαριστική βολή, που λέμε, στο να απογειωθεί το άλμπουμ, στην απήχηση που εύχομαι να βρει από το κοινό. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Γιώργο Εικοσιπεντάκη που σίγουρα οι περισσότεροι όλοι κάπου θα τον πετύχατε σε κάποιο live αυτά τα χρόνια που ανήκει στην μπάντα και θα έχετε μια πρώτη γεύση των δυνατοτήτων του, αλλά! Αν δεν ακούσετε αυτό το άλμπουμ δεν μπορείτε να διανοηθείτε για τι πράγμα μιλάω εδώ.
Είμαι βέβαιος πως οι Innerwish με αυτή τη δουλειά θα τραβήξουν τα φώτα της παγκόσμιας σκηνής επάνω τους. Και πραγματικά θα το αξίζουν. Για τέτοια δισκάρα περίμενα κι άλλα 5 χρόνια…
01.Roll The Dice: Αυτή ήταν η πρώτη επαφή με το τι θα ακολουθούσε. Heavy metal, επιθετικό riffing που συνυπάρχει με ένα μελωδικό ρεφρέν. Το lead μέρος γκάζωσε και τερμάτισε αυτή την πολύ δυναμική είσοδο.
02.Broken: Η επιβεβαίωση ότι αυτό που μόλις ακούσαμε μόνο τυχαίο δεν ήταν. Συμπαγές riff, μαγεία ρεφρέν με τον Εικοσιπεντάκη να χρωματίζει την φωνή του με πολύ ευρηματικό τρόπο, το χτίσιμο στο κουπλέ μου θύμισε στην βάση του τον ήχο από παλιούς Rainbow (εποχής Stargazer), ενώ το σημείο στην μέση με τα ατμοσφαιρικά χορωδιακά που πετούν επάνω στο ξερό riffing οδηγεί ιδανικά στο απολαυστικό lead solo.
03.Modern Babylon: Το 3ο κομμάτι κατά την ακρόαση μιας δουλειάς είναι για εμένα το πιο αποφασιστικό. Εκεί συνήθως αρχίζεις να έχεις μια ασφαλή γνώμη τουλάχιστο για το αν πρόκειται για κάτι που ξεχωρίζει ή αντίθετα είναι για τη χαβούζα (αυτό που σε παιδεύει λίγο παραπάνω είναι συνήθως οι μετριότητες). Εδώ μπήκε η σφραγίδα ότι ακούμε μια δισκάρα. Σε απόλυτη αρμονία με την ροή των προηγούμενων 2 κομματιών σε βάζει εντελώς στην πρίζα. Ίδια συνταγή με ένα πιο straight ρεφρέν με κλασικά 2α πολλαπλά backing vocals.
04.Machines Of Fear: Ιδανική επιλογή του sampling που συνοδεύει την κιθαριστική εισαγωγή και σε συνδυασμό με τις ανατολίτικες κλίμακες δίνει ως αποτέλεσμα ένα κομμάτι με πολύ έντονη προσωπικότητα. Πάλι ο Εικοσιπεντάκης απογειώνει την σύνθεση με το εύρος της φωνής του και το πόσο δυναμικός ακούγεται στο κουπλέ ενώ στο ρεφρέν πιάνει μια μελωδία που σου καρφώνεται στο μυαλό. Στο σημείο δε που μπαίνει και η lead κιθάρα επάνω στο backing chorus ο γράφων ήθελε να φάει το τετραδιάκι που του είχε παραχωρηθεί για να κρατήσει αυτές εδώ τις σημειώσεις.
05.Needles In My Mind: Κι εκεί που περιμένεις να σου σκάσει κάποιο filler επιτέλους, τι σου δίνουν; Το καλύτερο ίσως κομμάτι του άλμπουμ (λέω ίσως επειδή μετά έχει κι άλλα). Ακουστικές κιθάρες στην εισαγωγή, απολαυστικός Εικοσιπεντάκης που τραγουδάει με πολύ ψυχή (πέρα από ικανότητες) και μια πιο blues αισθητική στο συγκεκριμένο (καμιά σχέση με την μουσική που είναι καθαρά heavy). Ίσως το πιο μελωδικό κομμάτι του “Innerwish” και με κιθαριστικά σόλο πραγματικά θαυμάσια. Επίσης με έντονο χαρακτήρα και το κομμάτι αυτό.
06.My World On Fire: Η ομοιομορφία του δίσκου είναι εξαιρετική ως προς την ροή και τη συνοχή. Αυτό το κομμάτι είναι λίγο πιο ρηχό στην δομή του χωρίς να χάνει όμως στην ουσία του. Αντίθετα, δεν είναι τυχαίο που όταν έφυγα από το Devasoundz θυμόμουν πολύ καθαρά την μελωδία από το ρεφρέν αυτό. Πολύ μελωδικές κιθάρες επίσης.
07.Rain Of A Thousand Years: Με χρήση της χορωδίας με τρόπο που με ξένισε λίγο στην αρχή, ποικιλομορφία στην δομή με παύση στην μέση και όμορφη γέφυρα με ακουστικά αρπίσματα επάνω σε τύμπανα και female chorus που κλιμακώνεται σε ταχύ, επιθετικό riffing ενώ τα γυναικεία φωνητικά συνεχίζουν να “ίπτανται” από πίσω. Μεγάλο σε διάρκεια και σίγουρα καθόλου κουραστικό.
08.Serenity: Ένα κομμάτι γραμμένο στην πατροπαράδοτη φόρμα κουπλέ/ρεφρέν/σόλο και τέλος. Δύναμη, ογκώδες riff και τα φωνητικά να περνάνε πάλι την μουσική σε άλλη διάσταση. Τα ρυθμικό δίδυμο της ομάδας είναι φυσικά υπεύθυνο για αυτόν τον όγκο στον ήχο (με την πολύτιμη βοήθεια του “κονσολιέρη” σε αυτό το κομμάτι όπως και σε όλη την έκταση του δίσκου).
09.Sins Of The Past: Πολύ μελωδικό κομμάτι (να μου πεις ποιο δεν ήταν) που για κάποιο λόγο μου θύμισε λίγο Praying Mantis στον τρόπο που είναι γραμμένο και τραγουδισμένο το ρεφρέν. Στην μέση του τραγουδιού και μετά τις μελωδικές γραμμές της κιθάρας που οδηγούν σε ένα old school lead solo, το κομμάτι ρίχνει τους ρυθμούς με ρούλο στα τύμπανα μέχρι να ξαναμπεί το ρεφρέν που πραγματικά θεωρώ ένα από τα πιο αξιόλογα που έχω ακούσει το τελευταίο καιρό. Το δεύτερο highlight; Οπωσδήποτε.
10.Through My Eyes: Και καπάκι το τρίτο. Εδώ το πάθος στα φωνητικά του Εικοσιπεντάκη χτυπάει κόκκινο. Ο Θύμιος ο Κρίκος ελπίζω να με συγχωρέσει αν διαβάζει αυτές τις γραμμές και του φανεί υπερβολικό αυτό που θα γράψω, αλλά έχει γράψει ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει ποτέ έλληνας μουσικός (τουλάχιστον). Και δεν ξέρω γιατί όσο το άκουγα συνέχεια σκεφτόμουν, θεέ μου αυτό εδώ μου ακούγεται τόσο επηρεασμένο από παλιούς Queensryche (δεν τους ρώτησα ποτέ, δεν ήθελα να μου το χαλάσω). Ναι, τόσο πολύ μου άρεσε και ήδη βιώνω σύνδρομο στέρησης. Θέλω κόπια σήμερα!!! (νομίζω καταλάβατε και ποιο είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου).
11.Zero Ground: Ε, σκέφτηκα, δε μπορεί τώρα θα σκάσει κάτι μέτριο μετά από τέτοια κομματάρα. Και για να είμαι ειλικρινής, ακούγοντας την εισαγωγή που με παρέπεμψε σε σήμα σαπουνόπερας παραλίγο να το πιστέψω. Άλλη μια κομματάρα για πάρτι μας ήταν εκεί και έπαιζε με έμφαση στα τρομερά κιθαριστικά μέρη. Μου έδωσε μόνο την εντύπωση πως είναι λίγο παραπάνω σε διάρκεια από ότι θα έπρεπε.
12.Cross The Line: Αυτό εδώ είναι μια μπαλάντα, ακουστικό, εσωστρεφές και συναισθηματικό χωρίς να γίνεται κλαψομούνικο σε καμιά περίπτωση. Δεν τρελάθηκα κιόλας, αλλά τέτοια κομμάτια θεωρώ πως εκτιμούνται καλύτερα σε συνθήκες προσωπικής ακρόασης.
13.Tame The Seven Seas: Επική, πληκτράτη εισαγωγή (ο Γεωργίου έχει κάνει πολύ καλή υποστηρικτική δουλειά σε όλο το δίσκο) με ωραία ρυθμικά και chorus. Αμέσως μετά πέφτει ο ρυθμός μέχρι τη γέφυρα όπου ο λυρισμός ξεπερνάει κάθε όριο. Τι να πω πραγματικά, αν δεν ακούσεις αυτό το ρεφρέν δεν πρόκειται να αντιληφθείς αυτό το αίσθημα ανάτασης που προκαλεί, όσο και αν προσπαθήσω να το περιγράψω. Πολύ καλή και η συνοχή από το κιθαριστικό solo και ο Εικοσιπεντάκης γίνεται ξανά έντονα συναισθηματικά εκφραστικός στην επανάληψη του ρεφρέν που οδηγεί στο τέλος του κομματιού, του δίσκου και της όλης αυτής εμπειρίας.
Lineup 2016
Γιώργος Εικοσιπεντάκης – φωνητικά
Θύμιος Κρίκος – κιθάρα
Μανώλης Τσίγκος – κιθάρα
Αντώνης Μαζαράκης – μπάσο
Γιώργος Γεωργίου – πλήκτρα
Φραγκίσκος Σαμοΐλης – τύμπανα
photos: Γιάννης Φράγκος
554 
