Οι Opeth έχουν προσφέρει χωρίς αμφιβολία, πολλά στη metal μουσική από την άξια άνοδο τους στη death metal σκηνή ως τα πιο progressive rock του σήμερα.
Με αφορμή την επίσκεψη των Σουηδών στη χώρα μας την επόμενη βδομάδα, αποφασίσαμε να πάμε από το χθες στο σήμερα σε 11 βήματα. Με τη βοήθεια 11 εκπληκτικών τους τραγουδιών. (Πατώντας πάνω στα εξώφυλλα, μεταφέρεστε στα videos)
Το ξεκίνημα έγινε πριν από 20 χρόνια με το album “Orchid”, το οποίο περιείχε το μοναδικό 11λεπτο “The twilight is my robe”, το οποίο έδειχνε το πόσο ψηλά μπορεί να πάει αυτό το σύνολο.
Ένα χρόνο αργότερα, φέρνουν στα αυτιά μας το “Morningrise”, που τους εγκαθιδρύει κοντά στην κορυφή του εναλλακτικού death metal ήχου και δείχνει και πάλι την έφεση τους στη δημιουργία μακρών σε διάρκεια, έξυπνων κομματιών. “Advent” στο άνοιγμα του δίσκου αυτού…
1998 και χωρίς πολλές ανάσες, κυκλοφορούν ακόμα ένα album αναφορά. Το “My Arms, Your Hearse” μας αφήνει και πάλι με ανοικτό το στομα…”April Ethereal”
1999 και ο πήχης πάει ακόμη ψηλότερα, με το “Still Life” να περιέχει μια από τις πιο δυνατές progressive death metal στιγμές με την κομματάρα “The Moor”.
Και εκεί που λες, δεν μπορούν καλύτερα, έρχεται το πιο δυνατό και πιο καλά υποδεχούμενο album τους “Blackwater Park” (2001), που δανείστηκε το όνομα του από μία γερμανική progressive rock μπάντα των 70s. Εδώ οι Opeth γλυκαίνουν τον ήχο τους αρμενίζοντας σε πιο rock ύδατα, με τη βοήθεια του μέγιστου Steven Wilson (PORCUPINE TREE) στην παραγωγή. “Harvest”…
Οι Σουηδοί ανεβαίνοντας πιο γρήγορα το όρος progressive και εμπνεόμενοι από την παρουσία του Wilson, αρχίζουν έναν καταιγισμό ποιοτικότατων κυκλοφοριών, με τη δεύτερη τους συνεργασία “Deliverance” (2002), που περιέχει ένα ακόμα τεράστιο συνθετικό έπος, με τίτλο “A Fair Judgement”.
Πριν καλά καλά κυκλοφορήσει το “Deliverance” (2003), ο διάδοχος του ήταν έτοιμος για παραγωγή. Και πάλι, ο Wilson βάζει το χεράκι του, αλλά αυτή τη φορά δίνει και τη συνθετική χείρα βοηθείας του στο κομμάτι “Death Wispers a Lullaby”.
Μακρυά από τον Steven Wilson, αλλά μαζί με τον βιρτουόζο του σκληρού ήχου, Jens Bogren στην παραγωγή, οι Opeth κάνουν λίγα βήματα πίσω στο σκοτάδι και τη λάσπη με το “Ghost Reveries” (2005). H εναλλαγή ουρλιαχτών και ποιητικών φωνητικών το “Ghost of Perdition” λάμπει ετερόφωτα.
To 2008 οι Opeth εκπλήσσουν και πάλι, ανακατεύοντας και πάλι τη μουσική τους τράπουλα και πηγαίνοντας ταξίδι πίσω στις rock εποχές του 70 και αλαφραίνουν τόσο τον ήχο τους, χωρίς να φοβούνται αν θα χάσουν τον βασικό κορμό τον οπαδών τους. Με νέα πνοή, αλλά με τον έμπειρο Bogren στην παραγωγή και πάλι, το “Watershed” είναι η πρώτη πλάκα στο νέο μονοπάτι των Opeth. “Coil”…
Αφού μαγνητοσκοπούν την εμφάνιση τους στο Royal Alber Hall του Λονδίνου το 2010, έρχονται πιο προοδευτικοί από ποτέ το 2011 με το “Heritage”, με τον ηγέτη τους Mikael Äkerfeldt αυτή τη φορά στην παραγωγή, οι Opeth είναι πλέον κάτι τελείως διαφορετικό από ότι είχαμε συνηθίσει και με το Hammond organ να βασιλεύει στο “Devil’s Orchard”.
Album Νούμερο 11, έτος 2014. Φτάσαμε στο παρόν και το “Pale Communion” (review) διχάζει τον κόσμο, όντας η φυσική συνέχεια του “Heritage” και χωρίς να αλλάζει πολύ τα πράγματα από ηχητικής άποψης. Έτσι, μας έμαθαν και πρέπει να είμαστε αυστηροί! Συνεχίζουμε όμως, να τους αγαπάμε για τα όμορφα κομμάτια σαν το “Moon Above, Sun Below”, ακόμα και αν το μικρόβιο του Wilson κάνει τους Opeth, μια κόπια των Porcupine Tree.
20 και 21 Μαρτίου ζητούν την παρέα σας! ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
428 
