Με σιγουριά, οι άνθρωποι που έχουν παρακολουθήσει την πορεία του Duncan Patterson μετά την υψηλότατη δημοτικότητα των Anathema, είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που έχουν απλά ακουστά το όνομά του. Ο πολυοργανίστας και τραγουδοποιός, βρίσκεται στο σήμερα με τους Alternative 4, έχει κυκλοφορήσει το νέο του album που φέρει τον τίτλο “Τhe Obscurants” και μίλησε στο rockway.gr για τη ζωή μετά τους Anathema, τους Antimatter και για πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα.
Καταρχάς, συγχαρητήρια για το album “The Obscurants” που κυκλοφόρησες με τους Alternative 4. Στη συνείδηση μου έχει ήδη κατοχυρωθεί ως μια από τις καλύτερες δουλειές σου. Ξέρω ότι είναι σχεδόν αδύνατον, αλλά ποιά στιγμή της καριέρας σου θεωρείς ως καλλιτεχνικό σου “peak”;
Σ’ ευχαριστώ, χαίρομαι που μπόρεσες να “συνδεθείς” με το νέο album. Υπάρχουν μέρη στο “The Obscurants” που θεωρώ ως την πιο θαυμάσια δουλειά μου, είτε σε στιχουργικό, είτε σε μουσικό επίπεδο. Επίσης θα έλεγα το “Expire” από το “Lights Out” των Antimatter ή το “Flowers” από το “Saviour”. Επίσης τα “Learpholl”, “Fe Esperanza Amor” και το “Adoration” από τους ION, είναι κομμάτια που νιώθω πολύ υπερήφανος για τη δημιουργία τους. Γνωρίζω ότι η πλειοψηφία του κόσμου επικεντρώνεται μόνο στα τραγούδια που έγραψα όσο ήμουν στους Anathema, αλλά είμαι πιο ευχαριστημένος με αυτά που σου ανέφερα.
Οι Antimatter έχουν “παγώσει”; Ή θα έπρεπε να πω “έχουν πεθάνει”; Έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία τους κυκλοφορία. Πες μου λίγα πράγματα γι’ αυτό το project.
Εγκατέλειψα τους Antimatter πριν δέκα χρόνια κι από τότε αυτό το όνομα αντιπροσωπεύει το προσωπικό υλικό του Mick Moss. Δημιούργησα τους Antimatter τον καιρό που έφυγα από τους Anathema και έπεισα τον Mick να ανακατευτεί. Ήταν δύσκολο στην αρχή να κλείσω μια καλή συμφωνία με μια δισκογραφική, αλλά η Prophecy στη Γερμανία και η The End Records στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενθουσιάστηκαν όταν άκουσαν το πρώτο μας album. Επίσης είχα κλείσει συμφωνίες για την Πολωνία και την Νότια Αμερική. Τα δυο πρώτα μας album είχαν πολύ καλή διανομή παγκοσμίως και κάπως έτσι, άρχισε ο κόσμος να μας προσέχει, κόσμος που κυρίως προερχόταν από τη βάση οπαδών των Anathema. Έτσι, για χρόνια, δούλεψα σκληρά για να εξαπλώσω τη μουσική και το όνομά μας. Τότε, γύρω στο 2003-04, ο Mick άρχισε να δυσανασχετεί με τη διαχείρισή μου και αποφάσισα να σταματήσω την ενασχόλησή μου με αυτό το project. Με ρώτησε αν μπορεί να συνεχίζει να χρησιμοποιεί το όνομα Antimatter και δεν έφερα αντίρρηση, του έδωσα το ελεύθερο να κάνει ότι θέλει. Κυκλοφορήσαμε κάποιο σπουδαίο υλικό μαζί, περιοδεύσαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες και είχαμε κάποιες καλές κοινές εμπειρίες. Κι αυτό σημαίνει ζωή.
Πόσο δύσκολη ήταν η δημιουργία του “The Obscurants”; Ποιά ήταν τα κίνητρα πίσω από τη μουσική του; Γενικά, συγκρίνοντας την εποχή που συνέθετες για τους Anathema, κατά πόσο έχουν αλλάξει αυτά σε σχέση με το τώρα;
Έγραψα την περισσότερη μουσική σε λίγο παραπάνω από μια εβδομάδα. Κατόπιν, άρχισα να δουλεύω πάνω στο στιχουργικό concept κομμάτι, το οποίο ολοκλήρωσα σε λίγους μήνες και επίσης αποφάσισα να συμπεριλάβω και μια διασκευή στο “Returning The Screw” των Fugazi. Το κίνητρο της δημιουργίας μουσικής, είναι να μπορώ να συνδεθώ με τον κόσμο, να μπορώ να τη διαθέσω στον κόσμο που θα καταλάβουν κάποια πράγματα και να λάβουν κάτι συγκινητικό από αυτά. Σε σχέση με τους Anathema, η αιτία ήταν η ίδια, εκτός από τους στίχους, οι οποίοι περιστρέφονταν γύρω από μια εφηβική σκοπιά. Παραπονιέσαι, ψάχνεις οδούς διαφυγής, κατηγορείς τους πάντες και παλεύεις με την καταπίεση που έχει ένας μέσος 20χρονος. Νομίζω ότι αυτός είναι και ο λόγος που τόσοι πολλοί ταυτίστηκαν με τη μουσική των Anathema. Τώρα, όταν γράφω, προσπαθώ να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να σκεφτούν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να ανακρίνουν το “κοινόν”. Μπορεί να ακούγεται λίγο ζοφερό και αγχωτικό, αλλά πιστεύω ότι οι προθέσεις είναι θετικές.
Δώσε μου μια εικόνα των σκέψεων σου όταν, μετά από τόσα χρόνια, ακούς τη λέξη “Anathema”. Έκανες ποτέ κάποια αξιολόγηση αυτού του κομματιού του παρελθόντος σου κι αν όχι, πόσο δύσκολο είναι να συμβεί αυτό;
Με ενοχλεί που πολύς κόσμος ενδιαφέρεται μόνο για το ότι έχει κυκλοφορήσει κάτω από αυτό το όνομα, ακόμη και τώρα μου στέλνουν διάφοροι emails λέγοντας μου “είσαι ο αγαπημένος μου συνθέτης” κ.ο.κ, αλλά δεν έχουν ακούσει τίποτα από αυτά που έγραψα από το 1998 και μετά. Είχα σπουδαίες εμπειρίες κατά τη θητεία μου στη μπάντα και έκανα πολλά πράγματα στην εφηβεία μου που πολλοί μουσικοί δεν θα κάνουν ποτέ, αν και βλέπω πολλούς να πασχίζουν για τέτοιου είδους προβολή. Το θέμα με μένα ήταν ότι, στην πραγματικότητα δεν διασκέδαζα καθόλου όλη αυτήν την αίγλη, μόνο και μόνο επειδή ήμουν σε μια ήδη αναγνωρισμένη μπάντα. Πολλοί “φανατικοί” οπαδοί των Anathema δεν κατανόησαν ποτέ την απομάκρυνσή μου από αυτό που αντιλαμβανόντουσαν ως ένα κατά κάποιον τρόπο Ιερό Δισκοπότηρο, αλλά τελικά αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν ήμουν ευτυχισμένος. Όμως νιώθω υπερήφανος γι’ αυτά που δημιούργησα στους Anathema και για την επιρροή μου συνολικά στη μπάντα, όπως είμαι και υπερήφανος για όλα όσα κάνουν τώρα. Κι εγώ, κι ο Danny, μάθαμε πολλά ο ένας από τον άλλο στα χρόνια που ήμασταν μαζί. Απλά έχουμε διαφορετικούς στόχους, όμως δεν παύουμε να είμαστε ακόμη τραγουδοποιοί και μουσικοί.
Στο νέο album, ακούω καθαρά μια εμφανής λατρεία για τους Pink Floyd. Οk, αυτό το γεγονός δεν με εξέπληξε στο ελάχιστο αναλογιζόμενος το παρελθόν σου, είχες πάντοτε αυτές τις δονήσεις φιλτραρισμένες στα τραγούδια σου. Αλλά κατά τη διάρκεια της ακρόασης, ένιωσα πολλά έντονα φλερτ με το low beated στυλ των Portishead. Είμαι πολύ λάθος; Ποιές ήταν οι μουσικές επιρροές;
Πάντα είχα κάτι μέσα μου από τον Roger Waters το οποίο αναπτυσσόταν κι αυτό ανάγεται την εποχή που ήμουν γύρω στα 12, που πρωτοανακάλυψα τους Pink Floyd. Ένας μεγάλος αντίκτυπος μέσα μου, που με έκανε να θέλω να παίξω και να γράψω μουσική. Οι μουσικές μου επιρροές είναι απέραντες… από Χριστουγεννιάτικα κάλαντα ως ακραίο ηλεκτρονικό υλικό τύπου Venetian Snares. Δεν είμαι μεγάλος οπαδός των Portishead, αν και η σύγκριση αυτή έχει αναφερθεί πολλές φορές, ειδικά για το πρώιμο υλικό των Antimatter. Νομίζω ότι αποτελεί ένα είδος κοινού παρονομαστή, για ανθρώπους προερχόμενους κυρίως από τη metal σκηνή. Με το “The Obscurants”, θα μπορούσα να πω ότι η κύρια επιρροή στα downbeat σημεία ήταν ο Nick Cave και επίσης οι χαλαρωτικές στιγμές των Fugazi. Την ίδια στιγμή όμως, προσέχω έτσι ώστε η επιρροή να μην υπερσκελίζει τη δημιουργικότητα.
Τι απεικονίζει το εξώφυλλο; Ποιός είναι ο δημιουργός του artwork;
Βρήκα την εικόνα τυχαία στο internet. Είναι ένα σμήνος εντόμων και η εικόνα έχει τίτλο “Η νοημοσύνη του σμήνους”, ο οποίος μου άρεσε. Θεώρησα ότι ταίριαζε απόλυτα με το concept της αλήθειας που επισκιάζεται και φυσικά ταίριαζε και με τον τίτλο του album. Είναι πολύ καλλιτεχνικό εξώφυλλο, είναι μεταφορικό, τουλάχιστον για τους έξυπνους ανθρώπους, και το αγάπησα. Η αυθεντική φωτογραφία είναι τραβηγμένη από έναν γερμανό, τον Florian Schmidt.
Είσαι ικανοποιημένος από το τεχνικό μέρος του “The Obscurants”; Έχει τον ήχο που ονειρευόσουν; Εντοπίζεις κάποια σημεία που θα άλλαζες τώρα, μετά την κυκλοφορία του;
Είμαι ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα. Με μεγαλύτερο budget θα είχα κάτι πιο ανώτερο σαν παραγωγή, αλλά δουλεύω με ότι έχω, οπότε όλα είναι μια χαρά. Κατά την πορεία μου έμαθα να μην εστιάζω τόσο σε αυτά που ήθελα να έχω κάνει διαφορετικά. Είναι μια καλή επιμορφωτική διαδικασία όταν διαβλέπεις ένα σημαντικό λάθος που έκανες, αλλά στο studio, οι επιλογές είναι άπειρες και κάποια στιγμή, πρέπει να πάρεις τελικές αποφάσεις για κάποια θέματα.
Πως είναι οι σχέσεις σου με την Prophecy; Έχετε υποστήριξη; Πως βλέπεις τη μουσική βιομηχανία στα χρόνια του downloading και κατά πόσο σε επηρεάζει προσωπικά αυτή η κατάσταση;
Η Prophecy έχει υπάρξει πολύ υποστηρικτική και κατανοήσιμη απέναντί μου και έχουμε ξεπεράσει από κοινού αρκετά εμπόδια. Είναι βαθιά χωμένοι στη μουσική όπως κι εγώ, κάτι το οποίο κάνει τη διαφορά από το να συνομιλείς με ανθρώπους που εστιάζουν σε επιχειρηματικά πλάνα, πάνω από όλα τα άλλα θέματα. Η παρακμή της ανεξάρτητης μουσικής παραγωγής και η υποστήριξή της γενικά, με θλίβει πραγματικά. Με το internet, υπάρχουν ευκαιρίες να ανακαλύψεις περίεργο και συνάμα θαυμάσιο υλικό, αλλά η διαδικασία του downloading έχει απαξιώσει τη μουσική στα μάτια πολλών ανθρώπων. Και για μένα, φταίνε τα μεγάλα, αναγνωρίσιμα σχήματα, τα οποία μονοπωλούν τα πάντα. Δεν μπορώ να τα δώ τα πράγματα από τη σκοπιά ενός 20χρονου σήμερα που ποτέ δεν αγόρασε ένα album από το δισκάδικο την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του, έτσι είναι πολύ δύσκολο για μένα να κατανοήσω αυτήν την κατάσταση.
Ποιά είναι η γνώμη σου για την dark μουσική σκηνή παγκοσμίως; Πως νομίζεις ότι θα εξελιχθούν τα πράγματα;
Εύχομαι όλο και περισσότερος κόσμος να γίνει πιο ενεργός και να υποστηρίξει τις ανεξάρτητες μουσικές. Πραγματικά σπαράζει η καρδιά μου για μπάντες που προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι καινοτόμο και αντιεμπορικό, πραγματικά. Νιώθω πολύ τυχερός που ήμουν καλλιτεχνικά ενεργός τη δεκαετία του 1990.
Φτιάξατε ένα video για το τραγούδι “Lifeline”. Πες μου μερικά πράγματα γι’ αυτό και κάποια από τα άμεσα μελλοντικά σχέδια σου.
Το clip δημιουργήθηκε από την ίδια ομάδα που έφτιαξε και το video για το “Underlooked” από το πρώτο album “The Brink”. Ταίριαξε με το concept, με το να είσαι δηλαδή στο τέλος υπεύθυνος για τις κακές αποφάσεις και κρίσεις σου.
Στην καριέρα σου βοήθησες πολλές μπάντες, είτε σε live εμφανίσεις είτε σε studio guest συμμετοχές, παράλληλα με τη δραστηριότητά σου με τα κύρια project σου. Πόσο ολοκληρωμένος νιώθεις;
Η αλήθεια είναι ότι νιώθω πως με εκμεταλλεύθηκαν πολλές φορές. Πολλοί άνθρωποι προσπάθησαν να εκμαιεύσουν οτιδήποτε από τη σύνδεσή μου με τους Anathema και να επωφεληθούν. Ναι, βοήθησα πολύ κόσμο, αλλά έλαβα πολύ μικρή υποστήριξη ως ανταπόδοση. Αυτός είναι και ο λόγος που σταμάτησα τις συνεργασίες για καιρό. Ωστόσο νιώθω ολοκληρωμένος ως μουσικός καθώς έχω επιχειρήσει πολλά, από το doom metal ως τις “πνευματώδεις” ambient μουσικές, συνυπέγραψα επίσης και ένα από τα μεγαλύτερα hip-hop singles στην Ευρώπη. Έχω επίσης παίξει από μεγάλα festival μέχρι μικρά bar των 6 ατόμων, σε τσιγγάνικους γάμους… Η λίστα είναι ατελείωτη….
Τι λαμβάνεις από το παγκόσμιο ακροατήριο, ποιές είναι η γνώμες για τη μουσική σου; Σε ποιούς ανθρώπους πιστεύεις ότι απευθύνεται αυτή;
Πολλοί από αυτούς που έρχομαι σε επαφή, οι οποίοι είναι φίλοι της μουσικής μου, είναι ήσυχοι, σκεπτόμενοι άνθρωποι. Όχι το μέσο “facebook φερέφωνο”, όπως θα έλεγε κάποιος. Και νιώθω πολύ ωραία μ’ αυτό το γεγονός. Όπως είπα και αλλού, υπάρχουν και αυτοί που χωρίς να έχουν ακούσει κάτι από εμένα πέρα από τα album των Anathema, που προσπαθούν να χλευάσουν τις προσπάθειές μου στα social media. Αλλά υπάρχουν και αυτοί που αγαπούν τη μουσική και οι οποίοι μοιράζονται αυτό που κάνω τώρα, με άλλους που επίσης εκτιμούν με τον τρόπο τους και με τους οποίους υπάρχει κοινή σύνδεση.
Τι κάνει μια τυπική ημέρα ο Duncan Patterson, εκτός από το να είναι μουσικός;
(γέλια) Δεν έχω τυπικές, συνηθισμένες μέρες. Αλλά παράλληλα με τη μουσική, μου αρέσει να γυμνάζομαι, να κάνω βόλτες με το ποδήλατό μου, να επικοινωνώ με φίλους, να ακούω μουσική, να στοχάζομαι, να διαβάζω, να πηγαίνω σε parties, να βλέπω την αγαπημένη μου Everton FC, να μαγειρεύω…
Ανάφερέ μου 5 album που σε ώθησαν να ασχοληθείς με τη μουσική.
The Beatles “Help”. Ήταν το πρώτο album που άκουσα. Η στιγμή που γεννήθηκε το πάθος για τη μουσική. Pink Floyd “The Wall”. Το ανακάλυψα ως έφηβος και μου ανατίναξε το κεφάλι. Μ’ αυτό, θέλησα να γίνω τραγουδοποιός. Σ’ ευχαριστώ κύριε Waters. Paradise Lost “Gothic”. Ήταν ο κυρίαρχος στη doom / death metal σκηνή. Δημιούργησε ένα ολόκληρο είδος μουσικής κι εμείς με τους Anathema, ήμασταν μεγάλο μέρος αυτής στα early ’90s. Fugazi “In On The Killtaker”. Παίξαμε σε ένα festival με τους Fugazi το 1994 και με διέλυσαν εντελώς. Ξεκίνησα να αγοράζω τα album τους, να διαβάζω γι’ αυτούς και με επηρέασαν πάρα πολύ, όχι τόσο μουσικά, όσο με την DIY ηθική τους. Έμαθα πολλά από αυτούς και χαίρομαι που ακολουθώντας αυτό το μονοπάτι, έγινα ικανός να μείνω έξω από τους “αρουραίους” της μουσικής βιομηχανίας μέσα στην οποία βρισκόμουν. Επίσης ενθαρρύνθηκα να γίνω πιο καινοτόμος, παρά να περιορίζομαι σε μουσικά στεγανά, παίζοντας και γράφοντας τυπικό metal. Χωρίς αυτό το album, δεν θα έπαιρνα ποτέ την κατεύθυνση που ακολουθήθηκε στα “Eternity” και “Alternative 4” albums. Lisa Gerrard & Patrick Cassidy “Immortal Memory”. Αυτός ο δίσκος άγγιξε κάποιες εσωτερικές χορδές μου με την πρώτη ακρόαση. Το συναίσθημα που λαμβάνω ακούγοντας αυτό το album, δεν μπορώ να στο περιγράψω με λέξεις. Συνήθιζα να το ακούω κάθε πρωί ξυπνώντας, παρέα με μια κούπα δυνατού χαμομηλιού. Ένα πολύ δυνατό album και ελπίζω κάποτε να μπορέσω να δημιουργήσω κάτι τόσο δυνατό, ως εμπειρία για άλλους ανθρώπους.
Σ’ ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου, οι τελευταίες κουβέντες είναι δικές σου προς τους αναγνώστες του rockway.gr
Σ’ ευχαριστώ για την κάλυψη. Thanks and best wishes!
(Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να δει τα updates του Duncan, στη σελίδα του στο facebook)
221 
