Τέτοιες μέρες πρέπει να είμαστε όλοι παρόντες. Ένα πακέτο πολύ δυνατό, από το ρόστερ μιας φιλότιμης εγχώριας δισκογραφικής εταιρίας (Venerate productions) και μάλιστα δίχως είσοδο. Θα περίμενες κανείς μέρος σχεδόν κατάμεστο, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Έφτασα εκεί λίγο αφού είχε ξεκινήσει η μουσική και το γεγονός πως δεν υπήρχε έλεγχος εισιτηρίου ήταν πρωτόγνωρη αίσθηση εισόδου στον χώρο του Fuzz Live Club. Αφού σερβιρίστηκε η πρώτη κρύα και χαιρετηθήκαμε με όλους τους γνωστούς-άγνωστους, πλασαρίστηκα σε θέση δεξιού εξτρέμ.
Οι πρώτοι στη σκηνή Adam, ξεκίνησαν να παίζουν με λιγότερο κοινό από το αναμενόμενο, λόγω της ποδοσφαιρικής αντίστασης του Κιλιάν Εμπαπέ, που κατάφερε δυο φορές να ισοφαρίσει το σκορ στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στέλνοντας τη Γαλλία και την Αργεντινή στα πέναλτι.
Οι Αθηναίοι με έναν όμορφο ήχο που συνδυάζει κιθάρες Alice in Chains με ατμόσφαιρα A Perfect Circle και με συνοδό έναν υπέροχο ήχο, άνοιξαν ιδανικά τη βραδιά, ενώ όσο έπαιζαν η προσέλευση πλήθαινε. Με όρεξη να μας ταξιδεύσουν στα πέραν του Ατλαντικού λημέρια, οι Adam έπαιξαν λίγο παραπάνω από μισή ώρα, ένα σετ βασισμένο στο πρώτο του ολοκληρωμένο πόνημα, “Sun” (2020). Ήταν η πρώτη φορά που είδα την μπάντα ζωντανά και μπορώ να πω πως με ικανοποίησαν περισσότερο από όσο θα περίμενα και θα επιδιώξω στο μέλλον να τους απολαύσω πάλι.
Είχε έρθει η σειρά των Mammock, που με ένα ταχύτατο changeover, ξεκίνησαν να τα σπάνε πάνω στη σκηνή, δίνοντας μας από κοντά μεγάλες ποσότητες σκουριάς από το νέο τους εξαιρετικό, “Rust”. O ήχος στον χώρο φαινομενικά καλός και πάλι άρχισε να μας ζεσταίνει για τα καλά με τις αλλόκοτες μελωδίες της τετράδας που τόσο πολύ έχει μονοπωλήσει τις ακουστικές μου συνήθειες τελευταία. Τα έξυπνα δομημένα κομμάτια τους λειτουργούν εξίσου περίφημα και σε συνθήκες live performance και αυτό ήταν κάτι που με χαροποίησε, μαζί με τον ωραία πλασαρισμένα ήχο του μπάσου που λάμπει με την απουσία δεύτερης κιθάρας. Μόνο καλύτερα μπορεί να πάει η βραδιά από δω και πέρα, σκέφτηκα και είχα δίκιο.
Οι Blame Kandinsky και αυτοί, με νέο δίσκο έτοιμο να κυκλοφορήσει, μπήκαν φουριόζοι με τα εξαιρετικά growls και τις γκρουβάτες hardcore μελωδίες, να πάρουν και εκείνοι λίγο από τα μυαλά των παρευρισκόμενων. Συνεχής κίνηση στη σκηνή, δεμένη σα σφιχτή γροθιά και κατεδαφιστική, αρκετά για να αφήσουν τις καλύτερες των εντυπώσεων εν όψει της κυκλοφορίας του “Eclectic Ruiner” και να στείλουν κόσμο στον πάγκο του merch. Μην υπερβαίνοντας και αυτοί τον μοιρασμένο χρόνο των περίπου 40 λεπτών, έπαιξαν στο 100% και ικανοποίησαν το κοινό που πλέον είχε σχεδόν γεμίσει τον κάτω χώρο.
Για τους Krause θα λέω όπου σταθώ, μιας που το “The Art of Fatigue” μαζί με το “Rust” των Mammock είναι μέσα στα 20 αγαπημένα μου για φέτος, όπως σύντομα θα δείτε και στην αντίστοιχη δημοσίευση.
Αν και το set τους αναγκαστικά κόπηκε στη μέση λόγω κάποιου κιθαριστικού τεχνικού προβλήματος, για μια ακόμη το φασαριόζικο κουιντέτο τράβηξε την προσοχή μου. Το όμορφο νοϊζάδικο post metal τους που τόσο παραπέμπει στους Neurosis, είναι σωστός οδοστρωτήρας live και σα συνιστώ να καταφέρε να τους δείτε και σε μικρότερο χώρο για να νιώσετε πλήρως την ασφυξία να σας καταβάλλει.
Το κλου της υπόθεσης όμως, δεν ήταν άλλο από την επανεμφάνιση των ισοπεδωτικών Sun of nothing μετά από 5 χρόνια. 20 χρόνια μετά το πρώτο τους demo, ενώ μεσολάβησαν και 3 υπέροχα albums, οι SoN επιστρέφουν για να βαρύνουν το κλίμα με το σκοτεινό τους doom/sludge/black ήχο που εκείνη την Κυριακή φαινόταν να μην αφήνει κανένα κενό ακάλυπτο.
Στο τέλος κάθε κομματιού, ένα δυνατό χειροκρότημα γέμιζε την αίθουσα και κόσμος υπήρχε πλέον και στον εξώστη. Στη φήμη πως μέσα στο ερχόμενο έτος θα επιστρέψουν και δισκογραφικά, μας γεμίζει με αισιοδοξία, ακόμα και αν στο άκουσμα της μουσικής τους εκείνη τελικώς, θα τσακιστεί.
Δυνατό performance και η ατμόσφαιρα που δημιουργούσε η πετυχημένη ηχητική κάλυψη ήταν τόσο ψαρωτική που ακόμη και αν δεν έχεις ξανακούσει, θα αναγκαζόσουν να λιγουρευτείς τα δισκάκια που πουλιόντουσαν στο βάθος. Μετά από περίπου 50 λεπτά μας χαιρέτισαν και η όμορφη αυτή συνάντηση έλαβε τέλος μετά από περίπου 200 λεπτά μουσικής. Όχι άσχημα για ένα βράδυ Κυριακής, με λίγο τρέξιμο προλαβαίνεις και το τρένο.
Και εις ανώτερα, Venerate.
Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος, Γιώργος Κρίκος
815 
