Είδος: Progressive / Experimental Rock
Δισκογραφική: Submersion Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 7 Ιανουαρίου 2022
Σου αρέσουν τα αλλοπρόσαλλα ακούσματα; Αυτά τα πειραματικά σε βαθμό σχιζοφρένειας που σε κάνει να αναρωτιέσαι “τι είναι αυτό που άκουσα πάλι;”, πιο θεότρελα κι από το ανεγκέφαλον του εθνικού μας Μπουμπούκου; Ωραία, εδώ είσαι φίλε ακροατή.
Οι Red Frame από την όμορφη Θεσσαλονίκη είναι ένα από αυτά τα projects που παράγουν μουσική τέτοια που χαρακτήρες όπως ο Ξενάκης και ο Stockhausen θα τους έδιναν το χέρι και θα τους προσκαλούσαν για ένα party ουσιών ως εκλεκτούς καλεσμένους. Το prog, η rock ψυχεδέλεια, ενίοτε το funeral doom (ζντόινγκ!) και κάποια ψήγματα από funk ανακατεύονται με τέτοιο τρόπο που η συνισταμένη τους καταλήγει σε κάτι αυθεντικό που η αντιστοίχιση σε μια σκέτη “ταμπέλα” είναι ό,τι πιο επισφαλές μπορεί να πράξει κάποιος περιγραφέας.
Το “Whakapakoko” είναι ο ορισμός αυτού που ονομάζει ο μουσικός κόσμος ως “experimental”. Πρωταγωνιστικό ρόλο ως όργανο έχει το βιολί του Alex Kiou (κατά κόσμον Αλέξανδρος Κιουρντζιάδης – λες να έχουν συγγένεια οι προγόνοι μας; Παίζει ως πιθανότητα) πάνω από ένα ρυθμικό background του οποίου το spectrum εκτυλίσσεται από “ορθόδοξο” εως εντελώς σαλταρισμένο και το οποίο δημιουργείται από τον κιθαρίστα Σάκη Gallo και τον Γιώργο Μπαλτά πίσω από το drum kit (επίσης στους Mother Turtle, στους Conspiracy Of Zero και σε ένα κάρο συμμετοχές – αν αρχίσω να τις απαριθμώ θα έχουν έρθει οι Αποκριές).
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το “Whakapakoko” αποτελεί ένα soundtrack μιας αγωνιώδους, περιπετειώδους action ταινίας ή αντίστροφα, ένα σύνολο από αυτοτελή soundtracks μικρών τηλεταινιών που η καθεμία έχει το δικό της υποσενάριο. Μου άρεσαν τα σημεία στο intro track “Light at the end” το οποίο μου θύμισε τους prog rockers Ακρίτες και θα έλεγα ότι αποτελεί και τη μόνη “στρωτή” στιγμή του δίσκου. Από εκεί και πέρα αρχίζει το προοδευτικό party.
Το “The Tunnel” θα μπορούσε να είναι το ηχητικό φόντο παλιάς ελληνικής ταινίας (σαν εικόνα μου έφερε τους Αυλωνίτη και Σταυρίδη να υποδύονται τα φαντάσματα προσπαθώντας να τρομάξει ο ένας τον άλλον στο “Κορόιδο Γαμπρέ”) ενώ εντύπωση μου έκανε το σχεδόν funeral doom metal του “Seven Steps Ahead” το οποίο θα μπορούσαν να έχουν γράψει οι My Dying Bride. Το “Shades Of Pale” ανήκει στην κατηγορία του παραισθησιογόνου proto prog rock των αρχών της δεκαετίας του ’70, σαν να πότισε ο Timothy Leary τους Procol Harum και τους Emerson, Lake & Palmer με LSD και να τους έδωσε για πραγμάτωση διπλωματική εργασία για την Καλών Τεχνών ενώ ανάλογο είναι και το “Sniff My P(h)unk” με ένα ιδιαίτερο είδος γκρούβας να το διέπει (όντως τελικά πρόκειται για φανκιά αν ξύσεις πολύ την επιφάνεια). Ο δε επίλογος, το “Vukolic”, αν και ως τίτλος ίσως σε παραπέμψει σε Μετσοβίτικα ηχοτόπια, εντούτοις πρόκειται για το ηχητικό ισοδύναμο ξεγυμνωμένων blacksters οι οποίοι ασκούνται σε παγανιστικά rituals στα δάση της Σκανδιναβίας. Ταιριαστό κλείσιμο σε μια προφανώς ασυνήθιστη δουλειά.
Δεδομένο είναι ότι οι Red Frame με το “Whakapakoko” καταθέτουν μια πρόταση η οποία απευθύνεται σε απολύτως μη συμβατικούς εγκεφάλους, ένα ακροατήριο φύσει περιορισμένο εξ ορισμού. Δεν ανήκει επ’ουδενί στα πλαίσια ψυχαγωγικής μουσικής και αν και δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις δαιδαλώδες ή πολυσχιδές, πρόκειται για ένα άκουσμα που απαιτεί την προσοχή του ακροατή με κεντρικό στόχο να “πιαστεί” από την “φιλμογραφική” ροή του μέσα σε σκοτεινά μονοπάτια σκεπτικής διαδικασίας και να το βιώσει μάλλον ως θεατής. Ιδιαίτερο, ισχυρά αυθεντικό, γενικά ένα σετάκι “αλλού”. Αν μου άρεσε; Ιδέα δεν έχω φίλε αναγνώστη, ακούς και κρίνεις ο ίδιος.
Facebook: https://www.facebook.com/SubmersionRecords
1077 
