Μπήκα λίγο νωρίς στο Gagarin και αγχώθηκα βλέποντας τόσο λίγους μέσα, ενώ το πράγμα δεν έδειχνε να πολυβελτιώνεται όσο έπαιζαν οι Vibratore Bizarro. Ευτυχώς όμως, με κάποιο μαγικό τρόπο αυτοί που ήταν μέσα διπλασιάστηκαν με το που βγήκαν στη σκηνή οι Kαναδοί γιατί θα ήταν κρίμα να παίξει τέτοια μπάντα σε μισο- άδειο κλούμπ!
Οι Vibratore, τους οποίους δεν είχα ξαναδεί ζωντανά, είναι σφιχτοδεμένη μπάντα και αρκετά δυνατοί. Το στυλ τους είναι καλοπαιγμένο stoner-doom heavy rock και ήταν καλή παρέα για τις πρώτες μπύρες. Όταν όμως παίζει το “stoner” μέσα σε μουσική περιγραφή, τις περισσότερες φορές η μπάντα εγκλωβίζεται σε ένα τέμπο που (σχεδόν) αναπόφευκτα γίνεται λίγο μονότονο για τους πολλούς.
Όσο για τους Black Mountain, δεν έχει νόημα να κρύψω τον έρωτά μου για αυτή τη μπάντα. Δεν ξέρω αν τα τυπάκια γεννήθηκαν σε λάθος εποχή ή αν αυτή είναι η σωστή και έχουν έρθει εδώ για να μας θυμίζουν περασμένες εποχές, αυτό που ξέρω είναι ότι σε κάποιες στιγμές μου μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και πολύ δύσκολα θα έχανα το live τους. Το “In the Future” είναι έτσι και αλλιώς μεγάλη δισκάρα στο ψυχεδελικό 70s στυλ που παίζουν και τα άλλα δύο άλμπουμ έχουν και αυτά τις κομματάρες τους. Και όπως προτείνω σε όλους, μπείτε να τσεκάρετε τις μπάντες στα sites τους για να καταλάβετε τι παίζει από πρώτο χέρι και να μη σας πρήζω με άστοχες περιγραφές και παραπληροφόρηση.
Με το ξεκίνημα του “Wilderness Heart” έγινε φανερό ότι κάτι αρκετά περίεργο παίζει εδώ. Κατ’ αρχήν με το που ξεκίνησαν να παίζουν, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, κανείς δε χειροκρότησε! Ήταν σα να ξεκίνησε μία τελετή, μια μυσταγωγία και απλά άρχισαν να συμμετέχουν όλοι οι παρευρισκόμενοι. Η μπάντα έχει την ικανότητα να εναλλάσσει ρυθμούς και ατμόσφαιρα χωρίς να χάνει ίχνος από το συναίσθημα και την ουσία στη μουσική τους. Από το (ας πούμε) θυμωμένο “Evil Ways” στο… τελετουργικό του “Wucan” και από το τριπαριστό παράπονο του “Set us Free” και του “Tyrants” (απίστευτα κομμάτια και τα δύο) στο πιο γρήγορο και σκληρό “Let Spirits Ride”, όσο πέρναγε ώρα κέρδιζαν όλο και περισσότερες καρδιές στο Gagarin.
Αν και θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω μονάδες από τέτοιο σύνολο δεν μπορώ να μη σταθώ στα καταπληκτικά φωνητικά της Amber, στον υπέροχο τρόπο που ο Stephen ύφαινε με την κιθάρα του σε κάθε τραγούδι αλλά και στη μηχανή με το όνομα Josh πίσω από τα τύμπανα, που σε κάποιες στιγμές τα χτυπήματά του ακούγονταν τελείως απόκοσμα. Γενικά δεν ξέφευγαν πολύ από τις εκτελέσεις των cd και είχαν και αρκετά καλό ήχο, εκτός από κάτι προβλήματα ή ατυχίες, έτσι για να σου θυμίζουν ότι βλέπεις live και δεν ακούς cd.
Αν και απόμακροι, έως και λίγο… αντικοινωνικοί, ήταν μία από τις πιο ζεστές παρουσίες που έχω δει ζωντανά τα τελευταία χρόνια. Τα κομμάτια ένα και ένα και διαλεγμένα από όλες τις δουλειές τους, με μόνο παράπονο και επίσημο αίτημα της πλειοψηφίας για την επόμενη φορά να παίξουν και το “Bright Lights”. Έτσι θα έκλεινε ονειρικά αυτό το 70s flashback που κατά τα άλλα ήταν απλά τέλειο.
Black Mountain setlist
Wilderness Heart
Evil Ways
Old Fangs
Wucan
Tyrants
Buried By The Blues
Set Us Free
Queens Will Play
Stormy High
Druganaut
Let Spirits Ride
Rollercoaster
The Hair Song
Don’t Run Our Hearts Around
κείμενο/ photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
413 
