Σάββατο 7 Μαΐου του 2022, και επιτέλους θα πραγματοποιούνταν η ζωντανή εμφάνιση των H.E.A.T. στην Αθήνα. Και λέω «επιτέλους» επειδή αυτό το live είχε αναβληθεί μια-δυο φορές από την πρώτη ανακοίνωση, το 2020, εξαιτίας της πανδημίας. Από εκείνη την περίοδο μέχρι τώρα, συνέβησαν τόσο πολλά πράγματα στον κόσμο, στη χώρα και, ασφαλώς, στις τάξεις του ίδιου του συγκροτήματος.
Το 2020 οι H.E.A.T. είχαν βγάλει το “H.E.A.T. II”, ίσως τον καλύτερό τους δίσκο, και η συγκυρία φάνταζε ιδανική για να τους δούμε. Τότε frontman της μπάντας ήταν ο χαρισματικός Erik Grönwall –όσες κι όσοι είχαν βρεθεί στο live του 2019 σίγουρα τώρα νεύουν καταφατικά– και τίποτα δεν προμήνυε όσα ακολούθησαν· ο Erik ανακοίνωσε ότι άφηνε το συγκρότημα, ενώ λίγο αργότερα έγινε γνωστό ότι του διαγνώστηκε οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Τώρα πίσω από το μικρόφωνο θα ήταν ο αρχικός τραγουδιστής των H.E.A.T., ο Kenny Leckremo, και στα σκαριά βρίσκεται το έβδομο full-length “Force Majeure”. Όλα αυτά προσέδιδαν μια ιδιαίτερη σημασία στο φετινό live και η προσμονή ολοένα κορυφωνόταν. Τι θα μας περίμενε, άραγε;
Η ώρα περνάει επικίνδυνα. Έχω χάσει αρκετό χρόνο, γιατί δεν βρίσκω το ροζ Def Leppard T-shit μου, η λακ μου με εγκαταλείπει στα μισά και τα skinny jeans μου ανεβαίνουν με δυσκολία (κραιπάλη του Πάσχα γαρ). Έτσι, ελαφρώς καθυστερημένος, στις 21:00 και κάτι μπαίνω στο Gagarin και ίσα που προλαβαίνω την έναρξη του support act, των Αθηναίων Lazy Man’s Load. Το venue είναι μισοάδειο –ή μισογεμάτο– και εύκολα εντοπίζω spot για χαλαρή, ανεμπόδιστη παρακολούθηση. Στη σκηνή, οι Lazy Man’s Load παίζουν πολύ ενεργητικά και καλά ζεσταμένοι, λες και έχουν ήδη πίσω τους το μισό set τους. Ελάχιστα γνωρίζω για αυτούς, αλλά έχω καταλάβει ότι υφολογικά δεν είναι perfect fit για τους H.E.A.T και το κοινό τους. Οπότε, αμέσως μου κάνει εντύπωση που ο κόσμος δεν είναι χαμένος σε πηγαδάκια και «παρασυναυλιακές» ασχολίες, αλλά παρακολουθεί με προσοχή την μπάντα. Υποθέτω, λοιπόν, πως κάτι κάνει καλά το συγκρότημα.
Πράγματι, οι Lazy Man’s Load δείχνουν να περνάνε πολύ καλά, αποδίδουν τα τραγούδια του ντεμπούτου τους “All Hat No Cattle” με περίσσια όρεξη, έχουν διαυγή και γεμάτο ήχο, είναι καλοπροβαρισμένοι και μεταξύ τους έχουν διαρκή και πολύ καλή επαφή. Εν ολίγοις, τίποτα δεν δηλώνει ότι πρόκειται για μια αρκετά νέα μπάντα που τώρα κάνει τα πρώτα της βήματα. Το δυναμικό κράμα από heavy metal, stoner και southern rock που παίζουν προσφέρεται για παρτάρισμα και δείχνει φτιαγμένο για να ζει πρωτίστως πάνω στο σανίδι.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον Roxx, τον frontman τους, που ερμηνεύει σαν να μην υπάρχει αύριο, φορώντας μια ωραιότατη μαύρη φούστα, είναι τρομερά κεφάτος και κρατά τα πιο πολλά μάτια του κοινού καρφωμένα στο stage. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι τα υπόλοιπα μέλη, καθώς και η τραγουδίστρια που τους βοηθά κάνοντας δεύτερες φωνές, δεν συμπληρώνουν όμορφα τη σκηνική εικόνα. Ο χρόνος κυλά σαν νεράκι, και οι Lazy Man’s Load κλείνουν την εμφάνισή τους χαρίζοντάς μας τις πρώτες νότες του “A National Acrobat” των μπαμπάδων μας. Ο κόσμος τούς χειροκροτά θερμά, τα φώτα ανάβουν και από τα ηχεία του Gagarin ακούγονται glam μουσικάρες. Το Gagarin είναι πια γεμάτο. Χαμόγελα παντού.
Setlist:
Into the Red Mist
Juke Joint
Prime Evil
Outlaws Serenade
In for the Kill
Southern Fried Homicide
Star Breathing
Gomorrah
Pilgrim and the Witch
Hot as a 2$ Pistol
Λίγο μετά τις 22:20, ένας μπλε φωτισμός λούζει το banner με το logo των H.E.A.T. και ακούγεται ένα γαμάτο intro με το “One by One” των headliners σε disco εκδοχή. Το κοινό ξεσπά σε κραυγές και σφυρίγματα, τα χέρια όλων είναι στον αέρα και η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και γκλίτερ. Κανένας και καμία δεν φαίνεται να έχει επηρεαστεί από τη δυσοίωνη ανακοίνωση που είχε γίνει λίγο νωρίτερα, όταν μας μεταφέρθηκε ότι το συγκρότημα ζητά να μειώσουμε το κάπνισμα, καθώς ο Kenny αντιμετωπίζει ένα… προβληματάκι. Οπότε, όταν ο Kenny και ο Dave Dalone ανεβαίνουν στη σκηνή κυριολεκτικά χοροπηδώντας, ακολουθούμενοι και από τους υπόλοιπους H.E.A.T., από κάτω επικρατεί κάτι ανάμεσα σε σύστριγγλο και ξεμπούρδελο. Ωστόσο, little did we know…
Οι Σουηδοί melodic rockers ξεκινούν με το ξεφαντωτικά anthemic “One by One”, αλλά σχεδόν από τα πρώτα δευτερόλεπτα γίνεται αντιληπτό ότι αυτό δεν θα πάει καθόλου καλά. Τι εννοώ; Μόλις μπαίνει ο Kenny στο πρώτο κουπλέ, ένα ξεγυρισμένο φάλτσο σκίζει σαν φαλτσέτα τον αέρα μέσα στον χώρο, και μεμιάς αντιλαμβάνομαι ότι το προβληματάκι είναι, στην πραγματικότητα, προβληματάρα! Στο πρώτο κενό μεταξύ τραγουδιών, ο Kenny είπε πως, δυστυχώς, το πρωί ξύπνησε με τον λαιμό του χάλια (Woke up with an animal in my throat, είπε). Long story short, η υπόλοιπη βραδιά τσούλησε ως εξής. Κάπου μέσα σε έναν εξαιρετικά μουντό και βαβουριάρικο ήχο, ακούσαμε ένα αρκετά καλό setlist, με κάποια από τα καλύτερα τραγούδια των H.E.A.T. (αν και –θα επιμείνω πεισματικά– ΔΕΝ νοείται να λείπει το “In and Out of Trouble”!), όλα τα μέλη, πλην του Kenny, απέδωσαν τίμια προς καλά, υπήρχε κέφι και κινητικότητα on stage, το τραγούδι ανέλαβαν κυρίως ο μπασίστας Jimmy Jay και ο πληκτράς Jona Tee, ενώ αρκετά συνέβαλε και το κοινό (ξέρετε τώρα… «Δικό σας!»).
Αν είναι να γίνω πιο αναλυτικός, θα πω ότι, ήδη από τα τρία-τέσσερα πρώτα τραγούδια, καταλάβαμε όλες και όλοι πως θα βλέπαμε ένα live των H.E.A.T., αλλά δεν θα το ακούγαμε κιόλας. Παρότι ο Kenny έκανε ό,τι μπορούσε για να αναπληρώσει την απώλεια της φωνής του με κάθε είδους τερτίπια (ό,τι έχει καταφέρει να ξεπατικώσει από τον Bruce Dickinson των late ‘80s), αν έκλεινες τα μάτια σου, θα στοιχημάτιζες ότι ήσουν σε συναυλία χωρίς τραγουδιστή. Το μικρόφωνο ήταν πολύ χαμηλωμένο, και μόνο πριν από το λιγότερο απαιτητικό τραγουδιστικά “Redefined” ζήτησε ο Kenny να τον ανεβάσουν στη μίξη. Το κοινό δεν μπορούσε να αποδεχτεί αυτό που συνέβαινε και συνέχισε να στηρίζει την προσπάθεια των H.E.A.T. όσο μπορούσε. Όταν, όμως, παίχτηκε το “Come Clean”, στο οποίο ο Erik έχει τραγουδήσει σε δυσθεώρητα ύψη, έστρεψα το βλέμμα μου τριγύρω και είδα πολλές εμφανώς απογοητευμένες φάτσες. Πολύ κρίμα!
Το κάτι σαν drum solo και παιχνίδι με τον κόσμο που ακολούθησε, για να πάρουν μια ανάσα οι H.E.A.T., δεν ήταν κάτι που θα μπορούσε να βοηθήσει τον Kenny, που πλέον είχε χάσει πλήρως τη φωνή του. Ο drummer Don Crash μάς είπε πειραχτικά πως την προηγούμενη φορά ήμασταν καλύτερο και πιο φασαριόζικο κοινό. Θυμωμένος, σκέφτηκα “Well, guess what, Don. The joke’s on you”. Μετά το “Back to the Rhythm”, έγινε άλλο ένα break, με ένα σύντομο κιθαριστικό solo, αλλά η κατάσταση δεν σωζόταν. Βέβαια, πολύς κόσμος, όταν είδε και απόειδε και συμφιλιώθηκε κάπως με την ιδέα ότι δεν θα έπαιρνε αυτό που ήθελε, έκανε φιλότιμη προσπάθεια να διασκεδάσει με την τριπλέτα των crowd-pleasers “Cry”, “10,000 Miles” και “Living on the Run”. Έπειτα, ακούσαμε και το πρώτο δείγμα από το επερχόμενο, νέο album της μπάντας, το “Nationwide”, και η βραδιά έκλεισε με το “A Shot at Redemption” (τι ειρωνικός που αποδείχτηκε ο τίτλος αυτός εκείνο το βράδυ!).
Setlist:
One by One
Rock Your Body
Dangerous Ground
Emergency
Redefined
Late Nite Lady
Come Clean
Break – drum solo
Back to the Rhythm
Straight for your Heart
Beg, Beg, Beg
Cry
10,000 Miles
Living on the Run
Nationwide
A Shot at Redemption
Μετά τις απαραίτητες χαιρετούρες, την ανανέωση του ραντεβού και την υπόσχεση του Kenny ότι την επόμενη φορά θα είναι καλύτερος, άναψαν τα φώτα, βγήκαν οι αναμνηστικές φωτογραφίες και το κοινό κινήθηκε προς την έξοδο. Τα αφτιά μου έπιαναν από δω κι από κει μερικά διόλου κολακευτικά ή κόσμια σχόλια, αλλά δεν θα τα αναπαραγάγω· δεν έχει και νόημα. Θα ήθελα μονάχα να πω ότι έφυγα από το Gagarin αρκετά στεναχωρημένος, τόσο για εμένα και την παρέα μου όσο και για το glam metal, AOR, melodic rock κοινό, που είναι ριγμένο στα συναυλιακά.
Πώς να το κάνουμε, βρε παιδάκι μου; Για μια σωρεία λόγων, έχουμε την ατυχία να απολαμβάνουμε πολύ λίγες συναυλίες τέτοιου ήχου. Συνεπώς, δεν έχουμε και την πολυτέλεια να πηγαίνουν στράφι αυτές οι λίγες, οι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, που γίνονται. Θα μου πείτε «Και τι ήθελες; Να ακυρωθεί πάλι;» Σίγουρα όχι. Ή θα ρωτήσετε «Ο Kenny φταίει που αρρώστησε;» Ίσως ναι. Όταν ο ρόλος σου είναι να τραγουδάς, όταν έχεις πάνω από μισό μήνα μεταξύ των συναυλιών για να προετοιμαστείς και να συντηρήσεις τον εαυτό σου, όταν ξέρεις ότι εκατοντάδες άτομα θα σε τιμήσουν με την παρουσία και τον οβολό τους, τότε ναι, φταις και πρέπει να πάρεις την ευθύνη. Τέλος πάντων, προχωράμε. Better luck next time!
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
1024 
