Εντάξει, είναι μεγάλη χαρά να συνομιλείς με μπάντες της χώρας σου, δε το συζητάμε, αλλά εάν προέρχονται και από τα ίδια χώματα με τα δικά σου, από την ιδιαίτερη πατρίδα σου βρε αδερφέ, τότε η χαρά είναι διπλή. Εάν προσθέσεις και το γεγονός της δισκογραφικής επιστροφής έπειτα από περίπου 10 χρόνια, νομίζω ότι η συνομιλία αποκτά ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Οι Black Sword Thunder Attack, είναι από τις μπάντες που έχουν σαγηνεύσει το ελληνικό και όχι μόνο epic κοινό, με τη κυκλοφορία του νέου τους ep “Marched Of The Damned” (review). Με την σωστή αφορμή λοιπόν εμείς μιλήσαμε με το Στέλιο, ενός εκ των ιδρυτών της μπάντας, σχεδόν για όλα. Καλή ανάγνωση…
Καλησπέρα Στέλιο. Καλωσήρθες στο Rockway.gr. Ξέρεις, είναι διπλή χαρά για μένα γιατί πέρα από το ότι είστε μία από τις αξιόλογες ελληνικές μπάντες, τυχαίνει να είστε και συμπατριώτες αφού η καταγωγή μου είναι από την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας και συγκεκριμένα από τη Καρδίτσα. Μπορείς να μας πεις λίγα πράγματα για τους BSTA, ώστε να σας γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας;
Καλησπέρα Άγγελε, χαίρομαι που δίνω συνέντευξη σε σχεδόν πατριωτάκι καθώς όλα τα μέλη της μπάντας είναι από Καλαμπάκα. Κρίμα πάντως που δεν είναι τηλεοπτική, ή ραδιοφωνική η συνέντευξη καθώς θα μπορούσαμε να την κάνουμε με Θεσσαλική προφορά κόβοντας όλα τα φωνήεντα από τις λέξεις, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα τοπικές αργκό ώστε να μην καταλάβει κανένας τι ακριβώς λέμε. Τι να κάνουμε, ας αποκαλυφθούν όλα λοιπόν και στους φίλους εκτός Θεσσαλικού κάμπου.
Η ιστορία της μπάντας είναι κάπως ομιχλώδης καθώς θα μας χαρακτήριζα μια μπάντα φάντασμα που ποτέ δεν πολυασχολήθηκε με τα τετριμμένα όπως ηχογραφήσεις, πρόβες, κτλ. παρά μόνο με τη σύνθεση κομματιών. Μπορεί εγώ και ο Χρήστος (κιθάρα/πλήκτρα) να δημιουργήσαμε τη μπάντα όταν πηγαίναμε ακόμα λύκειο στα μέσα/τέλη 90ς με σκοπό να παίξουμε obscure έπικ μέταλ όπως δεν έπαιζε κανείς τότε αλλά αμελήσαμε να κάνουμε το σημαντικό : Να παίξουμε! Λίγο αργότερα προστέθηκε και το νυν κουμπαράκι μου στο ρόστερ , ο Μάριος στα ντραμς , και συνεχίσαμε στο ίδιο μοτίβο σχεδόν απόλυτης απραξίας με διάσπαρτες ηχογραφήσεις, κυριολεκτικά όποτε καθόταν η φάση, με αποτέλεσμα το φάντασμα των BSTA να ντυθεί με ένα πρόχειρο σεντόνι και να παρουσιαστεί υλικά στην ανθρωπότητα με την ‘’κυκλοφορία’’ 2-3 demo/promo απ’ το 2002 έως το 2015. Εκεί είναι που βρήκαμε τη γυναικεία φωνή που πάντα θέλαμε (και εγώ και ο Χρήστος είμαστε τεράστιοι οπαδοί των female vocals) στο πρόσωπο της Μαράικε και το ράστερ της μπάντας ολοκληρώθηκε σχεδόν μετά από μια εικοσαετία. Δεν αργήσαμε καθόλου!
Η μπάντα, έχει τις ρίζες της περίπου μία εικοσαετία πίσω. Και όμως, τώρα κυκλοφορήσατε την πρώτη, ας πούμε επίσημη, δουλειά σας, το “March Of The Damned” EP. Ποιοί ήταν οι λόγοι, που δε σας επέτρεψαν νωρίτερα κάποια ολοκληρωμένη κυκλοφορία;
Nομίζω κάλυψα κάπως την ερώτηση με τη σύντομη εξιστόρηση του τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια. Ποτέ δεν λειτουργήσαμε σαν μία κανονική μπάντα, ίσως γιατί ποτέ δεν είχαμε το όνειρο, ή το καλώς εννοούμενο ‘’ψώνιο’’ να γίνουμε μία. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είμαστε ψωνισμένοι (με…την κακή έννοια αυτή τη φορά) σε άλλα θέματα με αποτέλεσμα αυτός ο συνδυασμός τεμπελιάς/αδιαφορίας και μουσικού ελιτισμού να έχει δραματικά αποτελέσματα στην κυκλοφορία υλικού. Φυσικά και υπήρχαν και άλλοι λόγοι, άλλωστε είμαστε μια μπάντα ενός χωριού της επαρχίας αποτελούμενη από χωριάτες , τα σκηνικά που έχουν γίνει κατά καιρούς μόνο ως τραγελαφικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, ενώ οι όποιες δυσκολίες παρουσιάστηκαν δεν έχουν καμία σχέση με αυτές που συνάντησε μια κανονική μπάντα του κέντρου. Θα μπορούσα να γράψω και ένα βιβλίο ‘’black sword thunder attack – 30 χρόνια αποτυχίες’’, αλλά θα το αφήσω για το anniversary των 30 χρόνων απ’ τη δημιουργία της μπάντας.
Η κυκλοφορία του νέου σας ep, συνδυάστηκε με ένα δύσκολο συμβάν για την ανθρωπότητα, τη πανδημία του κοροναιού COVID-19. Ήδη πολλές ζωντανές εμφανίσεις, φεστιβάλ και συναυλίες έχουν αναβληθεί, πολλές κυκλοφορίες έχουν πάει πίσω και γενικά η βασική πηγή εσόδων μίας μπάντας (τα live), έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Πώς το ζείτε εσείς όλο αυτό;
Η μέρα κυκλοφορίας του ep συνέπεσε με τα πρώτα μέτρα απαγόρευσης και η αλήθεια είναι πως αυτό μας στοίχισε καθώς πάγωσε και η αγορά και όλα, π.χ το cd και το βινύλιο λίγο αργότερα δεν είχαν την ευκαιρία να μοστραριστούν στους πάγκους των μεγάλων φεστιβάλ του ήχου μας (up the hammers, keep it true). Αλλά, τουλάχιστον στην περιοχή μας, η περίοδος της καραντίνας ήταν σχεδόν μαγική και δεν θα την άλλαζα με μια κάπως μεγαλύτερη ‘’διάδοση’’ του ονόματος της μπάντας. Άδειοι δρόμοι, αποκαλυπτικά σκηνικά, και στο τέλος της ημέρας ξεφάντωμα με φαΐ και ποτό σε αυλές σπιτιών ή σε αγροκτήματα φίλων. Ακόμα και το λίγο έως ανύπαρκτο άγχος που ίσως είχαμε εξαφανίστηκε στη διάρκεια αυτών των μίνι διακοπών απ’ την καθημερινότητα. Πολλοί άνθρωποι μάλιστα είχαν την ευλογία να περάσουν χρόνο με τα παιδιά τους αντί να τρέχουν σε δημόσιες υπηρεσίες, ή να φάνε τη μισή μέρα κολλημένοι στα φανάρια.
Φυσικά με την καραντίνα κτλ δεν ήταν όλα ρόδινα, μαζί με τα καλά ήρθαν και πολλά προβλήματα που δεν υπήρχαν πριν. Αλλά έτσι είναι η ζωή, έτσι ήταν και έτσι θα είναι. Ξαπλωμένος σε μια αιώρα και ένα χαρέμι από γυναίκες να τον ταΐζουν σταφύλια στο στόμα έζησε ο Καλιγούλας δεν χρειάζεται να σιχτιρίζουμε συνεχώς γιατί δεν είμαστε εμείς στη θέση του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Πολλοί άνθρωποι έτσι κι αλλιώς γκρίνιαζαν και ήταν κατσούφηδες όλη μέρα-κάθε μέρα, στις κανονικές τους ζωές, χωρίς να τρέχει κάποιο σημαντικό πρόβλημα. Αυτοί και το τζόκερ να κερδίσουν θα γλεντήσουν μια μέρα και από την επόμενη θα τρέχουν σαν τους τρελούς αγχωμένοι τι να κάνουν τα λεφτά και πως θα κερδίσουν πίσω τη χαμένη τους ζωή. Αλλά αυτή έχει περάσει , έφυγε, μέρα που περνάει δεν ξαναπερνάει, ότι έκανες έκανες, έζησες σαν μίζερος 20-30-40-50 χρόνια και κάποια στιγμή θα απαλλάξεις τον πλανήτη από την παρουσία σου, είτε χτυπημένος από covid-19 , είτε από γλάστρα που έπεσε από τον 2ο όροφο στο κεφάλι σου, είτε γιατί θα ξεχάσεις ν’ αναπνεύσεις. Νομίζω ξέφυγα λίγο απ’ το θέμα, ή ήμουνα τόσο μέσα που δεν φαίνομαι απ’ έξω…
Ως μία epic metal μπάντα, η θεματολογία σας περιστρέφεται γύρω από το πόλεμο, τους ήρωες, τα σπαθιά, τις μάχες κ.λ.π. Υπάρχει μια μερίδα οπαδών, που το θεωρεί γραφικό όλο αυτό. Από την άλλη, έτσι γεννήθηκε το επικό metal. Πιστεύεις ότι υφίσταται το epic heavy metal, χωρίς τη παραπάνω θεματολογία; Θεωρείς πως είναι αλληλένδετες έννοιες αυτά τα δύο, ή υπό προϋποθέσεις αρκεί και μόνο το ύφος/ατμόσφαιρα της σύνθεσης να χαρακτηρίσει (αν πρέπει) ένα τραγούδι/δίσκο και κατ’ επέκταση καλλιτέχνη; Εν τέλει, πόσο σας ενδιαφέρει το πως θα χαρακτηρίσει κάποιος την μουσική σας;
Η αλήθεια είναι πως η θεματολογία μας είναι περισσότερο ‘’Darkness and Light’’ και όχι τόσο μάχες, πόλεμος κτλ. Νομίζω έχουμε μόνο 1-2 τραγούδια τέτοιου τύπου και κανένα απ’ αυτά δεν είναι στο ep. Φυσικά και μια μερίδα οπαδών θεωρεί γραφικό όλο το έπικ-μέταλ, μάλιστα νομίζω είναι και η μερίδα του λέοντος. Κρίνοντας από την επιτυχία που είχαν κάποιες μπάντες του ακραίου ήχου που ασχολήθηκαν με επική θεματολογία, σπαθιά, μάχες, κτλ, μάλλον ο περισσότερος κόσμος έχει πρόβλημα με το ήχο/συνθέσεις του heavy/epic και όχι τόσο με τους στίχους ή οτιδήποτε άλλο. Άλλο παράδειγμα; Έχω συναντήσει τύπο που άκουγε φανατικά NWOBHM αλλά δεν μπορούσε να αντέξει τους Cloven Hoof γιατί ήταν πιο ιδιαίτεροι/επικοί. Σεβαστό, όπως εγώ δεν μπορώ να ακούσω τόσο εύκολα μπάντες που τους λείπει ο λυρισμός έτσι και κάποιος άλλος θα θεωρήσει παράδοξες ή αστείες τις συνθέσεις από μπάντες τις οποίες γουστάρω. Από την άλλη υπάρχουν μπάντες που έπαιξαν επικά (συνήθως σε μεμονωμένα κομμάτια) χωρίς να έχουν αντίστοιχη θεματολογία και ταυτόχρονα μπάντες που τραγουδάνε συνεχώς για μάχες και σπαθιά και δεν έχουν βαρέσει μισή επική νότα στη ζωή τους. Για όλους υπάρχει χώρος, απλά μια μπάντα που παίζει επικό χέβυ πρέπει να γνωρίζει πως ο χώρος που της αναλογεί είναι μικρότερος. Ξέρω γώ, ας κάνουν τα κουμάντα τους, τσεκούρι κρατάνε στο κάτω κάτω, ας αρχίσουν να βαράνε δεξιά αριστερά για να ανοίξουν δρόμο. Τώρα αν με ενδιαφέρει πως θα χαρακτηρίσει κάποιος τη μουσική μας…δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, μάλλον γιατί δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Αν θεωρήσει κάποιος πως παίζουμε αλήτικο rock n’ roll ας το υποστηρίξει. Αν θα τον βγάλουν σωστό ή τρελό είναι κάτι με το οποίο πρέπει να ζήσει, δεν περνάει πλέον απ’ το χέρι μας, εμείς προσπαθήσαμε να τον σώσουμε απ’ την κατακραυγή βάζοντας επικές κλίμακες για 16 συνεχόμενα λεπτά.
Ποιες είναι οι αδυναμίες σας στην fantasy λογοτεχνία; Διακρίνω Μελνιμπόνιο αυτοκράτορα εκατέρωθεν επάνω από τον θυρεό του σχήματος στο εξώφυλλο ή κάνω λάθος;
Έχω ασχοληθεί με την fantasy λογοτεχνία ελάχιστα έως καθόλου. Ειδικά για Έλρικ δεν έχω διαβάσει τίποτα. Νομίζω το ίδιο ισχύει και για τα άλλα μέλη της μπάντας. Όταν συζητούσα με κάποιον φανατικό της νουβέλας και του ανέφερα 3-4 ιδέες πάνω στη δική μου ιστορία πάνω στα black sword , τους κεραυνούς και τα λοιπά δυστυχώς έπεσα πάνω σε αρκετές ομοιότητες, άσχετα αν οι δυο μύθοι διέφεραν στη βάση τους. Θα μπορούσα να προβώ σε μηνύσεις αλλά νομίζω ο άλλος τα έχει εκδόσει πριν από μένα και μάλλον δεν θα κέρδιζα το δικαστήριο. Στίχοι απ’ το ξεχασμένο πλέον concept ακόμα υπάρχουν στο ομώνυμο κομμάτι μας που θα βρει τη θέση του στο ολοκληρωμένο άλμπουμ. Αλλά , παρόλο που θα λυπήσω κόσμο που είναι πορωμένος με Έλρικ κτλ, πρέπει να παραδεχτώ πως το μόνο που μας συνδέει είναι το κράνος των καβαλάρηδων. Δεν μπορούσα να σκεφτώ πιο επικό/αιχμηρό/σκοτεινό κράνος.
Όλο αυτό προέρχεται από τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου στην μπάντα που αγαπά τον ήχο και την θεματολογία και συμπαρασύρει και τους υπολοίπους, ή όλοι εκπέμπετε στο ίδιο μήκος κύματος;
Δεν υπάρχει περίπτωση κανείς να παρασύρει κανέναν σε αυτήν την μπάντα. Αν η ιδέα του δεν κολλάει πρώτα χλευάζεται και κατόπιν η ιδέα του απορρίπτεται. Όχι το αντίθετο. Ο χλευασμός είναι το πρώτο πράγμα ώστε να προσέχει να μην ξαναέρθει με ‘’έξυπνες’’ ιδέες. Έτσι εξοικονομούμε χρόνο και κυκλοφορούμε ένα άλμπουμ ανά εικοσαετία.
Η κυκλοφορία του “March Of The Damned” ep, σήμανε και την έναρξη της συνεργασίας σας με τη No Remorse Records. Μία εταιρία, που τα τελευταία χρόνια έχει υλοποιήσει πολλές αξιόλογες κυκλοφορίες στο είδος. Πώς φτάσατε σε αυτή τη συνεργασία;
Το ep σχεδιάζαμε να το κυκλοφορήσουμε private. Δεν ψάξαμε ποτέ για εταιρεία, δεν στείλαμε ποτέ υλικό. Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων η αλήθεια είναι πως μας προσέγγισαν αρκετοί. Απλά ο συνδυασμός του έτοιμου ηχογραφημένου υλικού για κυκλοφορία και η πρόταση από τη μεγαλύτερη ίσως εταιρεία του ήχου μας ήρθε και έδεσε. Επίσης με το Χρήστο, το big boss της εταιρείας, γνωριζόμαστε χρόνια, ήξερε απ’ την αρχή πως μπλέκει με τρελούς. Παρόλα αυτά το τόλμησε και πήρε αυτό που έμοιαζε απίθανο. Την υπογραφή των BSTA.
Ας πάμε και στο ep τώρα. Πόσα στάδια πέρασαν τα κομμάτια μέχρι να φτάσουν στην μορφή στα οποία τα κυκλοφορείτε σήμερα; Η παραγωγή δείχνει να είναι η Αχίλλειος πτέρνα σας, υπάρχει πρόθεση από την εταιρεία σας να συμβάλλει σε αυτό τον τομέα στο επόμενο βήμα σας;
Όλα τα κομμάτια του ep (και τα περισσότερα από αυτά που περιμένουν για έκδοση) υπάρχουν εδώ και 10-15, σχεδόν 20 χρόνια. Το ‘’Through The Fires Of Hell’’ μάλιστα είναι απ’ τα 2-3 παλιότερα κομμάτια μας. Φυσικά έχουν περάσει από χίλια μύρια κύματα όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως άλλαξαν ουσιαστικά (στις περισσότερες περιπτώσεις τουλάχιστον), άσχετα αν μερικά από αυτά δεν είχαν τον ίδιο τίτλο στην αρχική τους μορφή.
Τώρα για την παραγωγή. Φυσικά και δεν είμαστε 100% ικανοποιημένοι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η παραγωγή δεν είναι κομμάτι της μπάντας. Αυτοί είμαστε, μια μπάντα που την ξεκίνησαν δυο κατάχαζοι από την Καλαμπάκα που άκουγαν από τότε 80ς obscure metal με ήχο που θα φάνταζε τουλάχιστον ‘’γκαράζ’’ σε όποιον ήταν προσκολλημένος στις ‘’υπερπαραγωγές’’ των 90ς. Κάποια στιγμή δεν είχαμε κυκλοφορήσει υλικό γιατί η παραγωγή μας φάνηκε πως βγήκε ’’πολύ καλή’’ και ‘’σύγχρονη’’. Θέλω να σου πω πως αυτό που κάποιος θεωρεί καλή/σύγχρονη παραγωγή για εμάς είναι εκτός του γούστου μας, για να μην πω άθλια . Αναμενόμενο και πολλοί απ’ την πλευρά τους να θεωρούν άθλια τη δικιά μας παραγωγή. Απ’ τη στιγμή όμως που δώσαμε το ο.κ να κυκλοφορήσει σημαίνει πως δεν είχαμε πρόβλημα, δεν παρουσίασε κάτι που δεν είμαστε. Ίσως βγήκε κάπως πιο υποτονικό και καθαρό απ’ ότι θέλαμε αλλά ο.κ, γι’ αυτό είμαστε εδώ, για να τα πάμε χειρότερα την επόμενη φορά.
Το “March Of The Damned” αποτελείται από τρία παλιά κομμάτια και ένα νέο το “The Messenger”. Σε όλα, είναι εμφανείς οι επιρροές από μπάντες όπως οι Lordian Guard. Να υποθέσω πως αυτός ο ήχος είναι κυρίως που σας έχει στιγματίσει μουσικά; Ποιοί άλλοι καλλιτέχνες, σας έχουν επηρεάσει;
Για αρχή να ξεκαθαρίσω πως το ποιο κομμάτι είναι παλιό και ποιο καινούριο είναι μάλλον μία θολή ιστορία. Π.χ οι ρίζες του ‘’The messenger’’ είναι απ’την ίδια εποχή που φύτρωσαν και αυτές του ‘’Evil Sorcery’’. Το ποιο ηχογραφήθηκε πρώτο, ποιο μπήκε σε προηγούμενα demo ή κατά πόσο άλλαξαν στη διάρκεια των χρόνων είναι πράγματα που μπερδεύουν περισσότερο την κατάσταση.
Για τις επιρροές τώρα. Εγώ με τον Χρήστο, σαν πιτσιρικάδες, ήμασταν κολλημένοι αποκλειστικά με τον ‘80ς heavy metal ήχο. Όταν μεγαλώσαμε αυτό δεν άλλαξε καθόλου, απλά βυθιστήκαμε και σχεδόν σε όλα τα προηγούμενα (60s-70s) μουσικά κινήματα, κάνοντας και μία γερή βουτιά στην Ελληνική μουσική εκείνης της περιόδου. Νομίζω εκεί πρωτοακούσαμε πως η μουσική μας φέρνει σε warlord/lordian guard, ίσως γιατί πέρα από την αναμενόμενη αγάπη που είχαμε για αυτά τα πρότζεκτ προστέθηκαν και οι κοινές επιρροές από ελληνική δισκογραφία, ακούσματα δηλ. που είχε και ο Tsamis.
Ξέρεις, ο “αγγελιοφόρος” είναι επιφορτισμένος με ένα σημαντικό έργο, να φέρνει τις “ειδήσεις” είτε καλές είτε κακές. Ποιές “ειδήσεις” μας φέρνει το “The Messenger”; Τι πραγματεύεται, το νέο σας κομμάτι;
Ο όρος αγγελιοφόρος δεν χρησιμοποιείται με την κλασική έννοια, να φέρνει δηλαδή ειδήσεις σε ένα κομμάτι χαρτί. Αγγελιοφόρος είναι και αυτός που περνάει το μήνυμα στους υπόλοιπους, με τη ζωή του, τη στάση του απέναντι στα πράγματα, το επικό του ταξίδι…
Πολλές μπάντες που ασχολούνται με το epic metal, διαλέγουν εντυπωσιακά εξώφυλλα για τα albums τους. Εσείς, διαλέξατε κάτι απλό αλλά όμορφο. Θεωρείς ότι η απλότητα, η «κλασικούρα» μπορεί να μιλήσει περισσότερο στη καρδιά των οπαδών; Μήπως είναι αυτό που επιζητούν, σε μία εποχή που κυριαρχεί το δήθεν;
Χαίρομαι που το επισήμανες . Ήθελα κάτι απλό, μονολιθικό και χαρακτηριστικό, και πιστεύω η ζωγράφος έκανε απίστευτη δουλειά αποτυπώνοντας την ιδέα μου. Δεν μπορώ να πω πως είχα στο μυαλό μου τι θα μιλήσει στις καρδιές του κόσμου, απλώς ένοιωσα πως ο χώρος είχε κατακλυστεί από τα κλασικά επικά εξώφυλλα με μάχες/σφαγές κτλ. Άλλωστε η φύση της μπάντας, το στιχουργικό της υπόβαθρο κτλ δεν πάει ακριβώς εκεί που είναι οι περισσότερες επικές μπάντες. Ένας τύπος με τσεκούρι να αποκεφαλίζει κόσμο στο εξώφυλλο δεν θα είχε καμία σχέση με την ατμόσφαιρα των BSTA. Δεν μπορώ βέβαια να θεωρήσω δήθεν ένα εξώφυλλο με πεντακόσιους νοματαίους να αλληλοσφάζονται. Αν αυτό είναι το πρότζεκτ της μπάντας εκεί θα πάει, δεν νομίζω να ταίριαζε ένα παιδάκι να ελευθερώνει ένα περιστέρι. Το πόσο καλό ή πραγματικά επικό θα δείχνει στο τέλος το εξώφυλλο όμως έχει να κάνει με χίλια δυο πράγματα άσχετα με το τι απεικονίζει.
Βλέποντας και το σύνολο του μουσικού τύπου να εξυμνεί το “March Of The Damned”, ποιά είναι η ανταπόκριση του κόσμου μέχρι τώρα; Πόσο βαραίνει αυτή η θετική αποδοχή τις επόμενες κινήσεις σας;
Δεν θα έλεγα το σύνολο, εδώ και εκεί μας έθαψαν, κάτι απολύτως αναμενόμενο . Τώρα, η ‘’εξύμνηση’’ όπως λες από μερίδα του τύπου ή του κόσμου θα βάραινε τις επόμενες κινήσεις μας αν δεν υπήρχε. Αν υπήρχε μόνο ‘’έτσι κι έτσι’’ ή ‘’απλά o.κ’’ αποδοχή θα μας βάραινε τόσο πολύ που απλά δεν θα ξαναηχογραφούσαμε κάτι και προφανώς θα διαλύαμε το πανηγύρι. Μπορεί να είμαστε τέρμα αδιάφοροι στο να λειτουργήσουμε όπως μια κανονική μπάντα αλλά στο θέμα μουσικής είμαστε τα χειρότερα στραβόξυλα που θα συναντήσεις. Αν δούμε πως αυτό που κάνουμε (όποτε το κάνουμε τέλος πάντων) δεν γίνεται αντιληπτό στο βαθμό που το έχουμε εμείς στο μυαλό μας απλά δεν βρίσκουμε το λόγο να συνεχίσουμε. Το να έχουμε μπάντα δεν είναι αυτοσκοπός. Το να μην νοιώσουμε ηλίθιοι βλέποντας πως κανείς δεν πιστεύει στη μουσική μας όπως εμείς, αυτό είναι το σημαντικό. Ή μάλλον το μόνο που μπορεί να κρατήσει στη ζωή το μισοπεθαμένο φάντασμα των BSTA.
Ξέρεις, πολλοί οπαδοί είχαν ως απωθημένο ένα νέο album των Black Sword Thunder Attack που να συνοδεύεται και από κάποια live. Αυτό πλέον, πραγματοποιήθηκε κατά το ήμισυ. Με δεδομένο πως το μέλλον μόνο ευοίωνο δεν προβλέπεται για τα συναυλιακά δρώμενα, έχετε σκεφτεί τυχόν εναλλακτικούς τρόπους προώθησης της δουλειάς σας ώστε να φτάσει σε περισσότερα αυτιά;
Ο τρόπος που σκεφτήκαμε για να προωθήσουμε τη δουλειά μας είναι να αράξουμε και να την αφήσουμε να κάνει τη δουλειά της. Όταν με το καλό βρούμε χρόνο και (πιθανόν) κίνητρο να μιξάρουμε και να κυκλοφορήσουμε το full album που περιμένει εδώ και ένα-ενάμιση χρόνο σχεδόν ολόκληρο ηχογραφημένο τότε θα αρχίσει και ο σχεδιασμός για live εμφανίσεις. Τίποτα όμως δεν εξαρτάται από εμάς. Θανατηφόροι ιοί περιμένουν στη γωνία να σπείρουν τον πανικό στην ανθρωπότητα όποτε αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι.
Yπάρχει κάτι άλλο που θες να σχολιάσεις και δεν σου έδωσα την ευκαιρία με τις ερωτήσεις μου;
Νομίζω γεμίσαμε όλα τα κενά. Έμεινε μόνο αυτό το μεγάλο κενό μέσα μας. Αυτό δυστυχώς δεν καλύπτεται με ερωτήσεις. Μόνο με απαντήσεις τις οποίες δεν έχω.
Ευχαριστώ πολύ, για το χρόνο σου. Ελπίζω να τα ξαναπούμε, και γιατί όχι σε κάποιο live, κάποια στιγμή…
…μιλάς για live άλλης μπάντας , έτσι? Εγώ σ ‘ευχαριστώ Άγγελε. Εκτιμώ το ενδιαφέρον!
855 
