Punk rockers του διψασμένου ανατολικού κόσμου, ανοίξτε τα μάτια σας και τεντώστε τα αυτιά σας!
Οι Pennywise επιστρέφουν κρατώντας δώρα από τα παλιά. Αναπαλαιωμένα για την ακρίβεια, μιας που τα κομμάτια ήταν γραμμένα χρόνια πίσω και ποτέ δεν ηχογραφήθηκαν όπως τους άξιζε. Τότε που ακόμα βρισκόταν στη ζωή ο μπασίστας Jason Thirsk και το punk rock, με έδρα την California, κατακτούσε σιγά σιγά το MTV.
Το σημαντικό όμως, γεγονός σε αυτό το ενδέκατο album είναι η επιστροφή του Jim Lindberg στα φωνητικά, μετά από τη φυγή του και την αντικατάσταση του από τον “τιτάνα” Zoli Teglas (Ignite) με τον οποίο κυκλοφόρησαν και το “All or Nothing” (review) και με τον οποίον επισκέφτηκαν τη χώρα μας (live report).
Λίγο το πρόβλημα στη μέση του Zoli, που δεν του επέτρεπε να ακολουθεί για πάντα το βαρύ πρόγραμμα των Pennywise, λίγο το ότι οι The Black Pacific που ίδρυσε ο Jim μετά το φευγιό, δεν τράβηξαν, έφεραν και πάλι την παλιά σύνθεση στο προσκήνιο.
Όπως είναι φυσικό, στο “Yesterdays” δεν περιμένεις να έχουν βρει κάποια καινοτομία που θα βάλει το punk rock στο εξώφυλλο του Focus, αλλά είναι οι Pennywise που όλοι εμείς που τους αγαπήσαμε, θα αγαπήσουμε περισσότερο.
Ξεκινώντας με ένα ξεκάθαρο radio friendly hit και sing-along “What you deserve”, πιστεύεις και πάλι σε μια ανώτερη δύναμη που κρατάει τέτοιες μπάντες ζωντανές, σε αντίθεση με άλλες που έκαναν το ιδίωμα soundtrack για τα Yugi Oh.
Τα κομμάτια είναι γραμμένα περί τα 20 χρόνια πριν και με τη σύγχρονη προσέγγιση και παραγωγή έρχονται να δείξουν στα 20χρονα παιδάκια πως δεν είναι οι Blink182 το σωστό και δίνουν, παρουσιάζοντας μια πιο χαλαρή όψη με το “Restless Time” και το “Noise Pollution” (χωρίς υπερβολές όμως), για να διδάξουν το παραδοσιακό Καλιφορνέζικο punk rock σε ευρύτερο target group.
Γυρνάνε πάλι στον παλιό καλό τους εαυτό με το single “Violence never ending”, που λόγω της μικρής του διάρκειας, αναγκάζεσαι να το βάλεις στο repeat για να το χορτάσεις. Και αν ψάχνεις για το νέο Pennywise hit, το βρήκες στο “Thanksgiving” ή στο “She’s a winner”.
Κάποιοι ίσως αναγνωρίσετε κάποια από αυτά σε κάποια παλιότερη μορφή τους, όπως το “Slow Down” που υπήρχε στο “Unknown Road” album σε live εκτέλεση και εδώ έχει την ευκαιρία να λάμψει και να γίνει αυτό που πρέπει.
“No Way Out” και ένα κομμάτι με το οποίο ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί και στο τελείωμα το πιο ήρεμο και μελωδικό κομμάτι του δίσκου το “I Can Remember”, πριν το “Yesterdays” κλείσει με μια 13-λεπτη ηχογραφημένη πρόβα της μπάντας από το 1989, έτσι για το cult της υπόθεσης.
OI PENNYWISE ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ!!!!
THERE’S NO WAY OUT, NO WAY OUT…
506 
