Άλλη μία από εκείνες τις συναυλίες που από έφηβος περίμενα πως και πως να δω. Μικράκι ήμουν όταν χτυπιόμουν, πρώτη φορά, σαν χταπόδι με τραγούδια τους και τώρα που έχω γεράσει λίγο, είχε έρθει η ώρα να αποδείξω σε εκείνους εκεί μπροστά ότι τα Pits δεν είναι μόνο για τους εικοσάρηδες (όχι ότι είμαι και πενήντα εγώ).
Μια συναυλία από τις σημαντικότερες, κατά τη γνώμη μου, φέτος, αν και πολλοί λάκισαν λόγω του γεγονότος της αλλαγής τραγουδιστή. Δεν θέλησαν να ρισκάρουν να δουν τους Καλιφορνέζους, χωρίς τον ηγέτη τους Jim Lindberg, αν και πολλές φορές φέτος έχω προσπαθήσει, προσηλυτίζοντας, να εκθειάσω τις αστείρευτες δυνατότητες του νέου frontman, Zoli Teglas. Θεωρώ ότι από θέμα σκηνικής παρουσίας τουλάχιστον, δικαιώθηκα!
Είμαστε στο Fuzz club, με τον πάνω όροφο “κλειδωμένο”, και για αρχή κάτω τα πράγματα πολύ χαλαρά, με τους δικούς μας, Fall Of Man, να ζεσταίνουν τον κόσμο. Δυστυχώς, λίγο η ζέστη λίγο η βαρεμάρα του Έλληνα ακροατή, άφησαν την μπάντα με λίγο κόσμο για παρέα. Ο punk rock ήχος τους, με τα απαιτούμενα σύγχρονα metalικά στοιχεία ήταν καλός για να κυλήσει η βραδιά ως την άνοδο των Pennywise!
Οι επόμενοι στη σειρά ήταν οι Ιταλοί Actionmen, που αν και φιλότιμοι, δεν μπορώ να πω ότι, προσωπικά, με κέρδισε η μουσική τους. Punk rock με αρκετές ska επιρροές! Και διασκεύασαν με περίεργο τρόπο το “Living on my own” του Freddie Mercury, με τον τραγουδιστή-κιθαρίστα να πέφτει στα γόνατα και τον έτερο κιθαρίστα να πηγαίνει κοντά και να τον φιλάει στοργικά στο κούτελο. Και αφού το Fuzz γέμισε αγάπη, ήρθε η ώρα του μαζέματος της σκηνής και το soundcheck, που πήρε πολύ ώρα αφού για έναν περίεργο λόγο ό ήχος στο venue εκείνη τη μέρα ήταν λίγο άσχημος.
Αφού οι τεχνικοί προσπάθησαν να κάνουν ότι μπορούσαν, οι Pennywise για πρώτη φορά ανέβηκαν σε ελληνική σκηνή! “Every single day” και ο πόλεμος στα μπροστά της σκηνής ξεκίνησε με συνοπτικές διαδικασίες. Ο γραφών αντάλλασσε μελανιές με περίπου 40 άτομα εκεί και όλοι μαζί χοροπηδούσαμε τραγουδώντας τις μουσικές της παρέας του Fletcher. Στο “Can’t believe it” συνέβησαν και τα πρώτα crowd surfing και το αίμα του λαού άρχισε να βράζει επικίνδυνα.
Ακόμα και στα κομμάτια από το τελευταίο album τους (“All or Nothing”) ο κόσμος που βρισκόταν εκεί, συμμετείχε ενεργά δείχνοντας ότι ακόμα στηρίζει το group. “Living for today”, “Same old story” και στο μυαλό μου ερχόντουσαν στίχοι από γνωστό τραγούδι των Dropkick Murphys (“But now he fights and looses, got all the bruises”), αφού τα ανεξέλεγκτα κτυπήματα εκατέρωθεν θύμιζαν φεστιβάλ street fighting. Ρε, αδέρφια, όχι μπίρες εκεί μπροστά, κάνουμε πατινάζ!
“Let us hear your voice” με τον Zoli να το προλογίζει δίνοντας στήριξη σε όλους εμάς για την πολίτικο-οικονομική κατάσταση της χώρας μας και μετά “Society” όπου ένας φίλος έκανε stage diving στο κενό. Αφού τελείωσε το κομμάτι, ο Zoli τον κάλεσε στη σκηνή του έδωσε το μικρόφωνο και του δίδαξε πώς γίνεται η δουλειά, πηδώντας στον κόσμο που τον υποδέχτηκε στις αγκάλες του.
Ακολούθησε πανζουρλισμός στα “Greed”, “Rules”, “Fuck Authority” (είναι τόσο διαχρονικοί οι στίχοι του, που θα έπρεπε όλοι μας να ξέρουμε να το τραγουδάμε) και στο νέο “Revolution”, το οποίο είναι ότι πρέπει να ακούγεται αυτή τη στιγμή από την ελληνική νεολαία. Για λίγα δευτερόλεπτα, χαλαρώσαμε με την εισαγωγή της διασκευής του “Stand By Me”, μέχρι το σημείο που γίνεται punk ύμνος, η μπάντα μας συστήθηκε με το ομώνυμο “Pennywise” και για το τέλος άφησαν το “Bro Hymn” αφιέρωμα στον νεκρό φίλο τους και πρώην μέλος τους, Jason Thirks. Χαμός στο ίσωμα με τους Pennywise να υπόσχονται να επιστρέψουν σύντομα στην Ελλάδα.
Αν και ο ήχος δεν ήταν ο απαιτούμενος, συναισθηματικά ήταν εξαιρετική η ατμόσφαιρα και ο νέος τους τραγουδιστής νομίζω ότι κέρδισε τις καρδιές όλων με την εξαιρετική του εμφάνιση!
Pennywise setlist
Every single day
My own country
Can’t beleive it
What if i
All or nothing
Living for today
Same old story
Peaceful day
Let us hear your voice
Society
We have it all
Greed
Rules
Revolution
Fuck authority
Stand by me
Pennywise
Bro hymn
Photos: Δανάη Οικονόμου
617 
